Α-τυπος και υπογραμμός: “Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”

Οι «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», η ιδιαίτερη αυτή φυλή ανθρώπων, είναι παντός καιρού και περιστάσεων. Η συνηθέστερη δε απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι «όχι», αλλά αυτό δεν πτοεί κανέναν τους.
Αν χρειάζεται να φωνάξεις ποιος είσαι, τότε μάλλον δεν τυγχάνεις της αναγνώρισης που νομίζεις ότι θα πρέπει να έχεις. Και είναι πράγματι αξιοπρόσεκτο, σε μια κοινωνία όπως αυτή που ζούμε, οι «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» να θεωρούν ακόμα πως για κάποιο λόγο πρέπει να τους ξέρουμε!
Τους συναντάς παντού, στο δρόμο, στο σούπερ μάρκετ, στην ουρά της τράπεζας, στους χώρους στάθμευσης, σε πολυσύχναστα μαγαζιά, στα γήπεδα, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα σινεμά στις παραλίες, στην πολιτική, στην καθημερινότητά μας… Οπου υπάρχει συνωστισμός υπάρχει κι ένας «ξέρεις ποιος είμαι εγώ». Που ακόμα κι αν τύχει να τους ξέρεις, συνήθως έχουν «ψηλώσει» με τις πλάτες άλλων.
Που λες αναγνώστη μου… περίεργα πλάσματα αυτοί. Οξύθυμοι, νευρικοί, βιαστικοί, ανυπόμονοι, εγωιστές, κακεντρεχείς και βρίσκονται παντού, έτοιμοι να ανοίξουν πόλεμο με την πρώτη ευκαιρία για να ικανοποιήσουν το εγώ τους!
Δεν έχουν αντιληφθεί οι δύσμοιροι, ότι εκτός από την μάνα τους, ίσως μερικούς συγγενείς και κάποιους φίλους, το πολύ πολύ να τους γνωρίζει και ο περιπτεράς της γειτονιάς τους. Κι όλα αυτά, στην περιορισμένη μικρή κοινωνία της Ρόδου…
Γιατί έτσι και τολμήσουν να θέσουν το ερώτημα, πέρα από τα γεωγραφικά όρια του νησιού, όχι μόνο η μάνα τους δεν θα τους ξέρει, αλλά εκεί θα βρουν άλλους «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», που θα τους αφανίσουν.
Οι «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» ευθύνονται για πολλά από τα δεινά που βιώνουμε σήμερα. Κουβαλούν στις πλάτες τους παλιακές νοοτροπίες και αμαρτίες του παρελθόντος, που σήμερα δεν (θα έπρεπε να) έχουν θέση δίπλα μας. Κι επειδή βλέπουν ότι η ίδια η κοινωνία είναι αυτή που τους απωθεί και τους θέτει στο περιθώριο, προσπαθούν με κάθε τρόπο και σε κάθε περίσταση να επιβάλουν την παρουσία τους.
Κανέναν «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» δεν έχει ανάγκη η κοινωνία για να περάσει τον σκόπελο που έχει μπροστά της. Αντιθέτως, οι «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» αποτελούν ανάχωμα σε κάθε προσπάθεια εξυγίανσης και ανάπτυξης και η κρίσιμη περίοδος που διανύουμε είναι μια καλή ευκαιρία να καθαρίσει η ήρα από το σιτάρι. Και μεγαλύτερη τιμωρία από το να περιθωριοποιηθούν κοινωνικά, δεν υπάρχει γι αυτούς.
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: «Όχι, γιατί αν άξιζε να γνωρίζουμε δεν θα έπρεπε να ρωτάς»!