Η χρονιά που πέρασε ανέδειξε ζητήματα που άλλη φορά στο παρελθόν δεν είχαμε ζήσει ή αντιμετωπίσει. Κορυφαίο και πολυδιάστατο το φαινόμενο των μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών προς τη χώρα μας που αποτελεί την πύλη εισόδου στην Ευρώπη. Τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου,τα νησιά μας, έμελλε να γίνουν το πρώτο βήμα προς την ελευθερία και την ασφάλεια που προσδοκούν οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες.
Άλλοτε πάλι,η προσπάθεια διέλευσης από τα απέναντι παράλια προς τα νησιά μας,έμελλε να γίνει ο υγρός τάφος για πολλούς απ΄αυτούς τους δύστυχους ανθρώπους, μεταξύ αυτών πολλές γυναίκες και μικρά ή ασυνόδευτα παιδιά. Γίναμε αυτόπτες μάρτυρες στις αφίξεις άθλιων,επικίνδυνων σκαφών που μετέφεραν πολλαπλάσιους ανθρώπους από τη χωρητικότητα τους.
Γίναμε αυτόπτες μάρτυρες στις αγωνιώδεις προσπάθειες των δύστυχων να σώσουν τη ζωή των παιδιών και τη δική τους όταν καθοδηγούμενοι, έριχναν στα βράχια των ακτών μας τις ακριβοπληρωμένες σαπιόβαρκες ή τρυπούσαν, τα χρυσοπληρωμένα στους διακινητές, φουσκωτά.
Γίναμε αυτήκοοι μάρτυρες στις κραυγές του φόβου και της απώλειας των πιο αγαπημένων τους ανθρώπων που έχαναν τη ζωή τους μόλις λίγα μέτρα από την ακτή της ελευθερίας τους,τις δικές μας ακτές…
Το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής και ανθρωπιάς εκφράστηκε από μια κοινωνία ταλαιπωρημένη,στερημένη, εξαθλιωμένη, σε άγνωστους που ψάχνουν την ελπίδα, την προσδοκία για μια καλύτερη, ασφαλή ζωή..
Το είδα στην ορμή των ανθρώπων που πέφτουν στη θάλασσα με αυταπάνρηση για να σώσουν παιδιά και ενήλικες από βέβαιο πνιγμό,αφού δεν έχουν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους θάλασσα.
Το είδα στα μάτια τους,γεμάτα αγωνία, να ζεστάνουν και να συντηρήσουν στη ζωή,παιδιά με υποθερμία.
Το είδα στην υπερπροσπάθεια να σώσουν έγκυες γυναίκες που λίγες μέρες μετά, έφεραν στον κόσμο τα αγγελούδια τους σε ξένη γη.
Το είδα στη διάσωση ανθρώπων με κινητικά προβλήματα, να τους μεταφέρουν με αυτοσχέδια φορεία.
Το είδα στην άγνωστη αγκαλιά που χώθηκαν,στους νεκροθαλάμους και στους χώρους αναγνώρισης των σωρών των δικών τους ανθρώπων.
Το είδα στις γουλιές νερό που τους πρόσφερε ένα άγνωστο χέρι όταν η συντριβή του θανάτου παρέλυε την ύπαρξη τους.
Το είδα στη φροντίδα των ματωμένων ποδιών τους από γιατρούς και νοσηλευτές.
Το είδα στο ζεστό τσάι που τους έδωσαν μετά τη διάσωση τους.
Το είδα στη αγάπη και τη συμπόνια των ανθρώπων που καθημερινά,μέρα και νύχτα φροντίζουν να μαγειρέψουν για να τους ταΐσουν μέχρι την ώρα που θα φύγουν για να συνεχίσουν το μακρύ ταξίδι τους στα τέσσερα σημεία της γης.
Το είδα στα παιδιά και τους δασκάλους που τους έδωσαν ώρες χαράς ζωγραφίζοντας, παίζοντας και τραγουδώντας μαζί τους.
Το είδα στην άπορη γιαγιά που παίρνει φαί από την πρόνοια,να φέρνει το μοναδικό κουτί μπισκότα που είχε σπίτι της γιατί δεν ήθελε μείνει αμέτοχη στην συνεισφορά.
Το είδα στις ουρές των ανώνυμων ανθρώπων που άνοιξαν ντουλάπες και ντουλάπια του σπιτιού ή του μαγαζιού τους για δώσουν ό,τι είχαν για να τους ανακουφίσουν.
Το είδα στις μικρομάνες που κουβάλησαν ρουχαλάκια και βρεφικά γάλατα των παιδιών τους για να ζεστάνουν και να χορτάσουν ξένα,άγνωστα μωρά.
Το είδα σε όλους αυτούς τους ανώνυμους και επώνυμους Εθελοντές που έδωσαν είδη ή προσωπική δουλειά για να μειώσουν τον πόνο του ξεριζωμού και την απώλειας της πατρίδας και των αγαπημένων τους.
Το είδα όμως και σ αυτούς που εκτελώντας το καθήκον τους ξεπέρασαν τον εαυτό τους,το ωράριο τους και έμειναν στις θέσεις τους εικοσιτετράωρα άυπνοι για να ετοιμάσουν τα χαρτιά τους για να συνεχίσουν το μακρύ ταξίδι τους…
Το είδα κυριολεκτικά στα μάτια των προσφύγων και μεταναστών που πλημμύριζαν ευγνωμοσύνη την ώρα του αποχωρισμού. Στα χείλη τους,το ευχαριστώ και δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την δεύτερη πατρίδα μας και τους ανθρώπους που τους φρόντισαν. Δεν θα ξεχάσουμε την αγάπη και τη φιλοξενεία που μας προσφέρατε απλόχερα..
Αυτό είδα στους αμέτρητους ανώνυμους και επώνυμους κάθε ηλικίας και ιδιότητας Εθελοντές.
Αυτά είναι για μένα τα πρόσωπα της φετινής χρονιάς.
Και είναι αμέτρητα!!
Φωτό: Rodos-press.gr
Πρόσωπα της Χρονιάς: Οι εθελοντές της Ρόδου (φώτο)
