Έκπληκτοι παρακολουθούμε μια χώρα δύο ημέρες να αναστενάζει στα γήπεδα, με εξωφρενικές ανοησίες περί διχοτόμησης της Ελλάδας και περί εμφυλίου. Να λοιπόν που σε αυτή την ασόβαρη χώρα, η απειλή διχασμού δεν προκύπτει ούτε για έθνικούς, ούτε για ιδεολογικούς ή ταξικούς λόγους. Αλλά για ποδοσφαιρικούς. Ο Ταγίπ δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ, όταν σπεύδουμε από μόνοι μας να βγάλουμε τα μάτια μας… Με ένα πολιτικό σύστημα να γυρνά γύρω από μια μπάλα. Πάντα είχα την άποψη πως το ποδόσφαιρο χωρά πολλή πολιτική-ιστορικά και διεθνώς υπάρχουν πολλές ιστορίες γι’ αυτό, αλλά δεν είναι της παρούσης. Και όχι μόνον την χωρά, αλλά και την παράγει κιόλας και με τον χειρότερο τρόπο, περιγράφοντας μέσα σε λίγες ώρες ένα κράτος αιχμάλωτο του θυμικού τοπικών κοινωνιών, εμφανίζοντας τους πολιτικούς έτοιμους να υψώσουν το ανάστημά τους μόνο για την μπάλα και δείχνοντας στον πολίτη ότι οι νόμοι αλλάζουν όποτε μας βολεύει ή όποτε δεν μας βολεύουν. Η χώρα σε διαρκή ομηρία. Παρανομίας, βίας, χουλιγκανισμού. Αλλιώτικα ο στρατός ο οπαδικός θα μπουκάρει και θα τα κάνει όλα λίμπα. Επομένως οι οπαδοί της ομάδας θα ψηφίσουν άλλο κόμμα… Όπου καθίσεις και μιλήσεις για το ελληνικό ποδόσφαιρο, ανεξάρτητα από την ομάδα που αγαπάς ή αν είσαι οπαδός, κοινή διαπίστωση είναι ότι είναι μια «βρώμικη» ιστορία με υποθέσεις διαπλοκής, στημένα, «μπραβιλίκια», ξυλοδαρμούς και ακήρυχτο επιχειρηματικό πόλεμο. Η πρώτη απόφαση μιας κυβέρνησης που δεν θέλει να βουλιάξει σ’ αυτόν τον βούρκο είναι η άμεση απεμπλοκή της, οικονομικά και θεσμικά κι ας πιέζει μια τέτοια απόφαση τους πολιτικούς με το απαίσιο δίλημμα υποταγή ή αντιδημοφιλία και απώλεια επιρροής. Ανώνυμες Εταιρείες είναι ας τα βρουν μεταξύ τους αλλά με αυστηρή εφαρμογή των νόμων!
Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει
