Πόσο κοστίζει ένα «μαύρο εισιτήριο» εξόδου από την Ελλάδα; Την ώρα που οι διακινητές αλωνίζουν στα τουρκικά παράλια και πλουτίζουν στέλνοντας πρόσφυγες στα ελληνικά νησιά, στην καρδιά της Αθήνας δρουν ανεξέλεγκτα τα οργανωμένα κυκλώματα από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράν και την Αλβανία. Ζητούν από τους πρόσφυγες χιλιάδες ευρώ υποσχόμενοι ότι θα εκπληρώσουν το «ευρωπαϊκό όνειρο» που έχει μείνει μετέωρο στην πλατεία Βικτωρίας.
«Δώσε μου τα λεφτά και το βράδυ θα περάσεις τα σύνορα. Λίγο στην καρότσα, λίγο με τα πόδια, λίγο με το λεωφορείο». Αυτό είναι το deal όπως το μεταφέρουν μιλώντας σε σπαστά αγγλικά, οι πρόσφυγες της πλατείας Βικτωρίας. Πριν κλείσουν τα σύνορα, η «δουλειά» έκλεινε στα 1500 ευρώ- αν δεν παζάρευες καθόλου στα 2000 ευρώ. «Εχεις παιδί; Μέχρι 5 ετών θα έρθει με 300 ευρώ. Αν πάρεις μαζί και 2 φίλους, θα πληρώσεις κάτω από 1500, μπορεί 1300». Προορισμός τα σύνορα- στην καλύτερη των περιπτώσεων η Ιταλία, η Αυστρία, η Ουγγαρία και η Γερμανία. «Εφτασε ποτέ κανείς από αυτούς που πλήρωσαν;» τους ρωτάω. «Δεν ξέρουμε. Ομως έφυγαν πολλοί».
Με το κλείσιμο των συνόρων στα Σκόπια, η μαύρη αγορά προσαρμόστηκε σε νέους κανόνες προσφοράς και ζήτησης: «από τότε που έκλεισαν τα σύνορα οι πρόσφυγες δίνουν 2400 ευρώ, 2800 ευρώ ή και παραπάνω στον διακινητή. Εχω ακούσει μέχρι και 4000 ευρώ» λέει ο Μ.Π., μετανάστης από το Πακιστάν που ζει δέκα χρόνια στην Ελλάδα.
Φύγαμε χωριστά από την πλατεία Βικτωρίας και βρεθήκαμε σε ένα κοντινό καφέ. «Ολοι ξέρουν τι κάνεις εδώ τόση ώρα. Ολοι ξέρουν τι ψάχνεις. Αν με δουν να σου μιλάω, θα φάω το ξύλο της αρκούδας». Μου ζήτησε να μην πω το όνομά του και πριν τον πείσω να μιλήσει με την πλάτη γυρισμένη στην κάμερα, ζήτησε να φορέσει το μπουφάν μου. «Αυτοί τα ψάχνουν όλα. Φοβάμαι ότι θα αναγνωρίσουν τα ρούχα μου και θα βγει καμιά καλή μαχαιριά».
FullSizeRender3
«Είναι πάνω από 150-200 άτομα στην πλατεία Βικτωρίας που στέλνουν τους ανθρώπους πέρα δώθε, με καράβια, με τα πόδια. Είναι Αφγανοί και Πακιστανοί, Ιρανοί- από όπου θες. Είναι και Αλβανοί. Εκείνοι τα έχουν κανονίσει όλα γιατί έχουν χαρτιά, τα έχω δει με τα μάτια μου, διαβατήρια από την Βουλγαρία, από την Ρουμανία, από την Ουγγαρία, από την Σερβία. Είναι νόμιμοι, ζούνε στην Αθήνα, μιλάνε φαρσί» λέει σκιαγραφώντας το προφίλ των διακινητών που όπως ισχυρίζεται «αν κόβει το μάτι σου τους εντοπίζεις εύκολα. Ποιος Πακιστανός ή Αφγανός που είναι άνεργος βρίσκει να χαλάσει 200 ευρώ τη μέρα στο στοίχημα; Η ναρκωτικά θα πουλάει ή θα κάνει βρώμικες μεταφορές. Πολλοί πλούτισαν από όταν ήρθαν οι πρόσφυγες. Ολοι συχνάζουν στα προποτζίδικα της περιοχής».
«Ερχονται κάθε μέρα στην πλατεία» λέει ο 18χρονος Ταχίρ Μαχμούντ από το Πακιστάν. Ενα μήνα έχει που ήρθε στην Αθήνα και τον έχουν πλησιάσει περίπου 30 διαφορετικά άτομα για να του πουλήσουν «εισιτήριο» για την Γερμανία. «Τι εθνικότητας είναι;» τον ρωτάω. Κοιτάζει γύρω του διακριτικά. «Αφγανοί» λέει μέσα από τα δόντια του. «Τώρα μπορεί να είναι εδώ» μου λέει. «Είναι πολύ επικίνδυνο να σου τους δείξω. Είναι εγκληματίες. Μας πιάνουν τις τσέπες για να δουν αν έχουν μέσα λεφτά».
Μου ζητάει το κινητό μου και πληκτρολογεί ένα νούμερο: 2600. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ποσό που του έχουν ζητήσει. Οσοι καταλαβαίνουν λίγα αγγλικά, παρακολουθούν με ενδιαφέρον τη συνομιλία μας. Ολοι έχουν εμπειρία από διακινητή. Ανάμεσά τους και ο Μουχάμαντ Ναβίντ, 41 ετών. «Ερχονται εδώ και βγάζουν λεφτά. Μιλάνε όλες τις γλώσσες. Εμείς είμαστε φτωχοί άνθρωποι, δεν έχουμε λεφτά, εγώ ήμουν πολιτικός μηχανικός στο Πακιστάν, είμαι ένα μήνα στην Ελλάδα, τα έχω δώσει όλα και τώρα κοιμάμαι στις πλατείες. Αυτοί όμως έρχονται γιατί υπάρχουν κι άλλοι».
FullSizeRender4
Ο Αλί Ραζά όμως τα είχε δώσει όλα πριν μπει στη βάρκα για τη Λέσβο. «No money. No money» μου λέει επιτακτικά χτυπώντας με τις παλάμες τις τσέπες του. Δυο βδομάδες πριν ο Αφγανός διακινητής που τον πλησίασε, του έβγαλε τις τσέπες του παντελονιού έξω και τις έσκισε με ένα μαχαίρι.
«Μετρητά δεν έχουν πάνω τους οι περισσότεροι, τους τα έχουν πάρει όλα στην Τουρκία. Οι διακινητές όμως ζητάνε γκαραντί» λέει εξηγώντας ότι η εγγύηση έρχεται με ηλεκτρονική μεταφορά χρημάτων που στέλνουν μέλη της οικογένειας που έμειναν πίσω ή φίλοι που βρίσκονται ήδη στην Γερμανία και την Σουηδία. Θα τους ξαναδούν ποτέ; Ποιος ξέρει. Το κενό του κρατικού σχεδιασμού για την ασφαλή μετακίνησή τους πληροί αναίσχυντα η αισχροκέρδεια και η αναλγησία των διακινητών που κάνουν μπίζνες, με τη βούλα του νόμιμου Ευρωπαίου.
cnn.gr
