Ο Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής Δωδεκανήσου Δημήτρης Κρεμαστινός έλαβε το λόγο στην Επιτροπή Περιφερειών, κατά την εκδήλωση για την επέτειο της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα, με τιμώμενο πρόσωπο τον Ιωάννη Ζίγδη εκπροσωπώντας την Πρόεδρο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης κυρία Φώφη Γεννηματά.
“Σήμερα στην Επιτροπή εκπροσωπώ την Πρόεδρο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του ΠΑΣΟΚ, κυρία Φώφη Γεννηματά, στην τιμητική εκδήλωση για τον Ιωάννη Ζίγδη. Ο Ιωάννης Ζίγδης μαζί με τον Γεώργιο Παπανδρέου ένωσαν όλα τα μικρά κόμματα της εποχής εκείνης και δημιούργησαν την Ένωση Κέντρου. Είναι το ίδιο ακριβώς που προσπαθεί σήμερα η κυρία Γεννηματά.
Ως Αντιπρόεδρος της Βουλής στη Διάσκεψη των Προέδρων είχα υποστηρίξει ότι, παρότι συμφωνώ με την πρωτοβουλία του Προέδρου της Επιτροπής κυρίου Γάκη, πιστεύω ότι η Βουλή – για την επέτειο των 70 χρόνων από την Ενσωμάτωση- πρέπει να τιμήσει στην Ολομέλειά της τους πρώτους 4 αιρετούς εκπροσώπους των Δωδεκανησίων στη Βουλή των Ελλήνων τρεις εκ των οποίων, οι Στέλιος Κωτιάδης, Ιωάννης Ζίγδης και Γεώργιος Χατζησταυρής –κατά σειρά εκλογής – ανήκουν στο χώρο της δημοκρατικής παράταξης (Κόμμα Φιλελευθέρων και ΕΠΕΚ). Ιδιαίτερα ο Στέλιος Κωτιάδης υπήρξε Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας για μια οκταετία και εκ της θέσεώς του προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στην Δωδεκάνησο και την ελληνική ναυτιλία την εποχή εκείνη.
Η εισαγωγή αυτή υποδηλώνει ότι η οφειλόμενη εκδήλωση τιμής και μνήμης των τεσσάρων πρώτων βουλευτών της Δωδεκανήσου παραμένει ανοιχτή.
Ο Ιωάννης Ζίγδης, ήταν μια προσωπικότητα που εδέσποζε πολιτικά σε όλη τη χώρα. Ήταν η προσωπικότητα ενός κεντρώου πολιτικού που διακήρυττε ότι ανήκει στο κέντρο γιατί τον χωρίζει το κεφάλαιο της κοινωνικής δικαιοσύνης από τη δεξιά και το κεφάλαιο της ελευθερίας από την αριστερά, όπως αυτή εκφραζόταν στις χώρες του τότε υπαρκτού σοσιαλισμού.
Τολμώ να ισχυριστώ, και ίσως να είμαι και ο μοναδικός από τους παρισταμένους, ότι εγνώρισα των Ιωάννη Ζίγδη σε ηλικία επτά ετών όταν, ο φαρμακοποιός πατέρας μου με έπαιρνε μαζί του οσάκις υποψήφιοι βουλευτές επισκέπτονταν το χωριό μας για να μιλήσουν στα καφενεία. Στη μνήμη μου παραμένει η εικόνα των βουλευτών που κερνούσαν μια ή δύο φορές του παρισταμένους κατά την ομιλία τους. Αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε προσωπικά γιατί μου έδινε την ευκαιρία να τρώω όσα λουκούμια ήθελα. Όμως, στο παιδικό μου μυαλό έμεινε η εικόνα ενός υποψηφίου που μπαίνοντας μέσα στο καφενείο είπε:
«Εγώ αγαπητοί μου συμπατριώτες δεν ήρθα να σας κεράσω λουκουμάκια. Ήρθα να σας ξυπνήσω. Ήρθα για να σας φέρω καινούριες ιδέες που θα κάνουν τη ζωή σας καλύτερη.»
Αυτός ήταν ο Ιωάννης Ζίγδης. Ένας ιδεολόγος πολιτικός που παρέμεινε ιδεολόγος μέχρι το τέλος της ζωής του έτσι ώστε πολλοί να τον χαρακτηρίζουν ακόμα και ως εξωπραγματικό.
Η δεύτερη επαφή μου μαζί του ήταν όταν -ως ειδικευόμενος τότε στο Λαϊκό Νοσοκομείο- τον επισκέφθηκα ασθενή με κλειστά και τα δυο του μάτια όταν τον διεκόμισε η Χούντα από τις φυλακές. Εκεί ξεκίνησε ουσιαστικά η άμεση επαφή μας που έμελλε να συνεχιστεί για όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Πάντα ασυμβίβαστος, αγωνίστηκε εντός και εκτός Ελλάδος κατά του χουντικού καθεστώτος. Μνημειώδης υπήρξε η ακρόασή του στην Αμερικανική Γερουσία.
Ασυμβίβαστος και όταν έγινε αρχηγός της ΕΔΗΚ όπου ήρθε σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους του που του υπεδείκνυαν να ακολουθήσει δρόμους πεπατημένης και συναλλαγής.
Ως Υπουργός Βιομηχανίας στην Κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου μας άφησε το όραμα της ΔΕΗ ως δημόσιας επιχείρησης ηλεκτρισμού που συνδύαζε την ποιότητα με την κοινωνική ευαισθησία. Της ΔΕΗ που πήγε το ηλεκτρικό ρεύμα στο πιο απομακρυσμένο χωριό και νησί της χώρας. Της ΔΕΗ που σήμερα, δυστυχώς, παραδίδεται και πάλι στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
Η προσωπική μου εικόνα από τον Ιωάννη Ζίγδη που σας έδωσα νομίζω ότι σκιαγραφεί μέσα σε λίγες γραμμές την σημαντική του προσωπικότητα. Γιατί ο Ιωάννης Ζίγδης δεν ήταν ο απλός βουλευτής που εκπροσωπούσε μια μικρή περιοχή της χώρας. Ήταν η πολιτική προσωπικότητα που δέσποζε σε όλη τη χώρα.
Σήμερα μιλάμε επίσης για την Ανάπτυξη στην Δωδεκάνησο. Ο αναπτυξιακός σχεδιασμός της Δωδεκανήσου είναι ένα κεφάλαιο που το αντιμετωπίζουμε με πολύ θετικό τρόπο. Όμως, η υλοποίηση του αναπτυξιακού σχεδιασμού είναι το ζητούμενο και όχι ο σχεδιασμός.
Χαρακτηριστικό είναι ότι όταν κάλεσα τον Ανδρέα Παπανδρέου να παρευρεθεί στην τελετή θεμελίωσης του Αττικού Νοσοκομείου εκείνος απάντησε «Θα έρθω στα εγκαίνια». Με απλά λόγια, είπε ότι η υλοποίηση είναι το παν και όχι μόνο ο σχεδιασμός.
Γενικά για την υλοποίηση των προγραμμάτων που είχαν εξαγγελθεί στην Οικονομία και στην Παιδεία, αυτά παραμένουν απραγματοποίητα. Πέρσι και πρόπερσι σε αυτήν εδώ την αίθουσα είχαμε θίξει τρία θέματα:
Πρώτον, τη διατήρηση του μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ που είναι ζωτικής σημασίας για τα νησιά μας και το οποίο όχι μόνο δεν υλοποιήθηκε από την Κυβέρνηση αλλά προστέθηκε ως επιβάρυνση το τέλος διανυκτέρευσης το οποίο θέτει σε κίνδυνο όλη την οικονομία του τουρισμού.
Το δεύτερο θέμα που είχαμε θίξει ήταν η Υγεία. Είχαμε ζητήσει την αναβάθμιση του νοσοκομείου της Ρόδου έτσι ώστε να καταστεί πλήρως ανεξάρτητο, όπως το νοσοκομείο του Ηρακλείου. Η Ρόδος αποκλείεται λόγω καιρού από θαλάσσης και αέρος 4-5 φορές το χρόνο. Τις μέρες αυτές ούτε τα επείγοντα δεν μπορούν να διακομιστούν. Κατά συνέπεια το νοσοκομείο πρέπει να έχει πλήρη δυνατότητα να αντιμετωπίσει τα πάντα. Σήμερα ούτε η αδελφοποίησή του με το πανεπιστημιακό Νοσοκομείο «Αττικόν» λειτούργησε ούτε το ακτινοθεραπευτικό τμήμα προχώρησε ουσιαστικά.
Τρίτο θέμα που είχαμε ζητήσει από την Κυβέρνηση ήταν η δημιουργία παραγωγικών ανωτάτων σχολών στη Δωδεκάνησο στον κλάδο του Τουρισμού ή της Υγείας. Και αυτό βρίσκεται ακόμα στις καλένδες των υποσχέσεων. Άρα, σήμερα, καλός είναι ο σχεδιασμός ανάπτυξης αλλά ο μεγάλος ασθενής παραμένει η υλοποίηση.
