Η EΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ κατά της Ουκρανίας στερείται και ηθικής βάσης αλλά και λογικής. Δεν έγινε για να προστατεύσει τους ρωσόφωνους πληθυσμούς. Αν συνέβαινε αυτό, οι επιχειρήσεις θα περιορίζονταν στις συγκεκριμένες επαρχίες και οι όποιες διεθνείς αντιδράσεις θα ήταν μικρότερες, όπως είχε συμβεί με την προσάρτηση της Κριμαίας, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις. Η επίθεση έγινε για να καταστήσει την Ουκρανία υποτελή χώρα με έναν τρόπο μάλιστα που εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για την παγκόσμια ασφάλεια και σταθερότητα.
Στο τέλος αυτής της ιστορίας το βασικό ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσει ο Πούτιν είναι αν αυτά που θα κερδίσει μετά την εισβολή στην Ουκρανία θα είναι πολύ περισσότερα από όσα θα κέρδιζε εξαρχής με διαπραγματεύσεις – έστω και υπό την (επίσης καταδικαστέα) απειλή βίας.
Πιθανότατα, μετά τη λήξη αυτής της τραγικής περιπέτειας, η Ρωσία θα κερδίσει την «ουδετερότητα» της Ουκρανίας και θα έχει επιβάλει ένα ιδιαίτερο καθεστώς στις ανατολικές επαρχίες. Αυτά όμως θα τα κέρδιζε ούτως ή άλλως. Η Δύση τα είχε σχεδόν αποδεχτεί, εξού και οι διαβεβαιώσεις ότι δεν τίθεται ζήτημα ένταξης της Ουκρανίας σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ.
Η ρητορική του Πούτιν, οι εικόνες του πολέμου, η σθεναρή στάση των Ουκρανών, αλλά και η συντονισμένη διπλωματική και επικοινωνιακή επίθεση της Δύσης έχουν διαμορφώσει ένα απολύτως αρνητικό κλίμα για τη Ρωσία.
Με την επίθεση στην Ουκρανία ο Πούτιν από αντιπαθής, πλην όμως υπολογίσιμος παράγοντας της διεθνούς σκηνής, γίνεται πλέον πόλος αντισυσπείρωσης. Η ρωσική οικονομία και οι Ρώσοι πολίτες θα υποστούν το κόστος των κυρώσεων, ενώ η διεθνής απομόνωση θα πλήξει τη χώρα σε όλα τα επίπεδα.
Αν δεν είχε γίνει η εισβολή, οι Δυτικοί που θα έλεγαν «δεν θα μπούμε σε περιπέτειες για την Ουκρανία, ας κοιτάμε τη δουλειά μας», θα ήταν πολύ περισσότεροι από όσους θα το πουν σήμερα.
Ο Πούτιν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, προ εισβολής, είχε ισχυρό πλεονέκτημα επειδή κινείται ασύμμετρα και με αποφασιστικότητα και επειδή η Δύση δεν θα ρίσκαρε να πάνε τα πράγματα στα άκρα καθώς οι κυβερνήσεις της και οι κοινωνίες της δεν ήθελαν να καταβάλουν το οικονομικό και κοινωνικό κόστος μιας μεγάλης κρίσης.
Τώρα αυτό συμβαίνει χωρίς να αποτελεί δική της επιλογή, αλλά απόφαση του Πούτιν. Γεγονός που λύνει τα χέρια των δυτικών κυβερνήσεων ώστε να λάβουν σκληρότερα μέτρα κατά της Ρωσίας με πολύ μικρότερες εσωτερικές αντιδράσεις.
Η ρητορική του Πούτιν, οι εικόνες του πολέμου, η σθεναρή στάση των Ουκρανών, αλλά και η συντονισμένη διπλωματική και επικοινωνιακή επίθεση της Δύσης έχουν διαμορφώσει ένα απολύτως αρνητικό κλίμα για τη Ρωσία. Ακόμα και η «5η φάλαγγα» του Πούτιν στην Ε.Ε. (Ουγγαρία, διάφοροι πρώην και νυν πολιτικάντηδες κ.λπ.) καταδίκασε την επίθεση. Η Τουρκία, με τις στενές σχέσεις με τη Ρωσία, το ίδιο. Πολιτικοί που εκλιπαρούσαν για μια φωτογραφία μαζί του και μνημονεύαν τα ηγετικά του χαρακτηριστικά πλέον έχουν λουφάξει. Τα παγκόσμια δίκτυα προπαγάνδας της Ρωσίας, ιδίως στο διαδίκτυο, πλέον δεν θα κάνουν τη δουλίτσα τους απαρατήρητα, αλλά θα είναι στοχοποιημένα.
Μια χώρα όπως η Ρωσία –όσο ισχυρή και αν είναι γεωπολιτικά– δεν είναι εύκολο να βγει κερδισμένη από μια μακροχρόνια σύγκρουση με την (εξοργισμένη πλέον) Δύση, η οποία μετά το σοκ της εισβολής ίσως αποδειχθεί λιγότερο «παρηκμασμένη» και λιγότερο «μαλθακή» από όσο πιστεύουν οι αντίπαλοι της (εσωτερικοί και εξωτερικοί).
Για όλους τους παραπάνω λόγους –για να θυμηθούμε τη γνωστή ρήση που αποδίδεται είτε στον Ταλεϋράνδο είτε στον Φουσέ– η επίθεση του Πούτιν μοιάζει να «είναι χειρότερη από έγκλημα, είναι λάθος».
Ευτύχης Βαρδουλάκης
Πηγή lifo.gr
