Συνέντευξη
στην Μαίρη Φώτη
Ο Θανάσης Σύρμας από τον Αύγουστο του 2015, που έχασε το πόδι του σε τροχαίο ατύχημα, μέχρι σήμερα έχει κάνει άλματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εχοντας ως σημείο αναφοράς την ημέρα του ατυχήματος, άνοιξε νέους ορίζοντες και κατέκτησε νέους στόχους, όταν συνειδητοποίησε ότι υπάρχει ζωή και μετά και μπορεί μάλιστα να είναι ποιοτική.
Ο ίδιος, σε συνέντευξή του στη «δ», τολμά να πει ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία, αφού όπως εξομολογείται έχασε ένα πόδι αλλά κέρδισε πολλά περισσότερα.
Ο Θανάσης Σύρμας, με μότο «never give up», μιλά σήμερα για την περιπέτειά του, για όσα κέρδισε, για όσα θέλει ακόμα να κατακτήσει και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για το πείσμα του, την επιμονή του και την αγάπη του για τη ζωή και τον συνάνθρωπο.
• Κύριε Σύρμα, να ξεκινήσουμε από το νέο κεφάλαιο που ανοίγεται στην αθλητική σας καριέρα, τους παραολυμπιακούς αγώνες του Τόκυο. Πώς προέκυψε αυτό;
Πήγα πριν από δύο χρόνια πήγα στον παιδίατρο Νίκο Χατζηνικόλα, για να κουράρει τον γιο μου που είχε μια ίωση, και όταν είδε το τεχνητό μέλος μου, είπε θα κάνω καλά εσένα και μετά τον γιο σου! Με έφερε σε επαφή με τον Σύλλογο Τριάθλου «Απόλλωνας», που είναι από τους καλύτερους στην Ελλάδα και αποτελείται από Ροδίτες, κι άρχισα να προπονούμαι μαζί τους. To δικό μου το μότο είναι «NGU» δηλαδή never give up, όπως και του «Απόλλωνα». Με την ψυχή και το πνεύμα μου, προσπαθώ να ξεπεράσω το σώμα μου. Επιστρέφοντας τον περασμένο Οκτώβριο στην Ελλάδα από την Τουρκία που είχα μεταβεί με την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ακρωτηριασμένων, επρόκειτο να διεξαχθεί το Ocean Lava και τότε ξεκίνησα να προπονούμαι με τον Γιάννη Μαστροσαββάκη ο οποίος και σήμερα, στα 44 του, είναι ένας αναγνωρισμένος παγκοσμίως αθλητής. Δουλέψαμε μαζί, δεν είχα ποδήλατο για να τρέξω, δεν είχα ούτε μέλος, κι έτσι έκανα κολύμβηση. Οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες, παρ΄όλα αυτά έκανα πολύ καλό χρόνο και μετά τον αγώνα ο Γιάννης πήρε τηλέφωνο τον Νεκτάριο Γιαλλουράκη, που είναι στην Ομοσπονδία, είναι πατριώτης μας και είναι από τους πιο δυνατούς στο επίπεδό του στην Ελλάδα, ίσως ο καλύτερος, και μου είπε να μπω στο τρίαθλο, αλλά να βρω χορηγούς. Σε αγώνες στην Ελλάδα θα πρέπει να πηγαίνω με δικά μου έξοδα, στο εξωτερικό τα καλύπτει η Ομοσπονδία. Στην προσπάθειά μου αυτή έχω δύο βασικούς χορηγούς, και είναι μεγάλη μου τιμή να φοράω το λογότυπό τους. Είναι το Semiramis city line hotel – ο Μάκης Ιντζάς μού χορήγησε το ποδήλατο- και ο κεντρικός και μεγάλος χορηγός μου, η Groupama foinix Ασφαλιστική, που πρόσφατα με ανέλαβε και με τιμά που με επέλεξε. Για φέτος, σταθμός για μένα είναι το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Τριάθλου των ΑΜΕΑ τον Οκτώβριο και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου στις μεγάλες αποστάσεις. Σύμμαχους και βοηθούς έχω από την αρχή του ατυχήματος τους προσθετικούς μου Δημήτρη και Κώστα Χρονόπουλο και βεβαίως τον Μιχάλη Σεΐτη, που είναι εκείνος που με μύησε σε όλα αυτά. Για μένα αποτελεί πρότυπο κι ας λέει εκείνος ότι εγώ αποτελώ πρότυπο για εκείνον. Είναι πάντα δίπλα μου. Ο Μιχάλης με πήγε στον προσθετικό του. Την ώρα βέβαια που ξεκινάς τα πρώτα σου βήματα με το προσθετικό μέλος, δεν σκέφτεσαι τον αθλητισμό. Είσαι όπως ένα μωρό που προσπαθεί να μάθει ξανά να περπατάει, από την αρχή. Κάνεις «στράτα-στρατούλα» κι αφού ξαναστέκεσαι στα πόδια σου, βάζεις τη ζωή σου σε μια τάξη σιγά σιγά.
• Ο αθλητισμός πάντως δεν είναι κάτι καινούριο για εσάς.
Ημουν για περίπου 27 χρόνια ποδοσφαιριστής, έχω παίξει σε υψηλό επίπεδο. Ερχόμενος στη Ρόδο συνάντησα πολλούς παλιούς συναθλητές. Εδώ διατέλεσα γενικός αρχηγός στον Φοίβο, όπως και στον Ιάλυσο όταν ανέβηκε νεοφώτιστος στις εθνικές κατηγορίες, τότε είχα το ατύχημα. Μπορεί τίποτα να μην γίνεται τυχαία τελικά. Εχασα ένα πόδι αλλά κέρδισα αγάπη, κέρδισα φίλους, κέρδισα την πατρίδα μου τη Ρόδο. Δεν φεύγω από εδώ, δεν το αλλάζω το νησί. Εμαθα πολλά για τον ίδιο μου τον εαυτό, έμαθα ότι τα όριά μου δεν έχουν εξαντληθεί, όπως νόμιζα. Ο Θεός μάς έχει δώσει τεράστιες δυνάμεις.
• Συμβαίνει, λοιπόν, το ατύχημα, καλείστε να πάρετε μια απόφαση κι εντέλει συναινείτε να σας κόψουν το πόδι…
Δεν υπήρχαν πολλές επιλογές. Ηταν δύσκολη απόφαση. Οι γιατροί Αντερσεν, Νομικάριος και Μαύρος είχαν κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά, δυστυχώς όμως κόλλησα μικρόβιο και με «βάρεσε» στο μόσχευμα. Περιμέναμε στωικά να δούμε πώς θα ανταποκριθεί ο οργανισμός, που ήδη είχε κάνει πάρα πολλά για να με κρατήσει στη ζωή. Το έβλεπα ότι δεν πήγαινε καλά και κάποια στιγμή έπρεπε να πάρω μία απόφαση. Ημίμετρα στη ζωή μου δεν είχα ποτέ. Μια ολόκληρη νύχτα έμεινα ξύπνιος, η γυναίκα μου κοιμόταν δίπλα μου στον θάλαμο. Επαιξα με τις σκέψεις μου ρώτησα τον γιατρό την επόμενη ημέρα, τι προοπτικές είχα. Ειχα μπροστά μου τουλάχιστον δύο χρόνια ταλαιπωρίας χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα κρατούσα το πόδι μου. Οι τρεις γιοι μου με είχαν πρότυπο, ο κόσμος γύρω μου με έβλεπε κι έπαιρνε δύναμη. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φορτώσω στα παιδιά μου το πρόβλημα και ξαφνικά να πρέπει να με κουβαλήσουν στην πλάτη τους. Δεν θα μπορούσα εγώ να σέρνομαι, δεν το δεχόμουν για τον εαυτό μου. Είπα θα το κόψω, θα βάλω ένα πρόσθετο μέλος και θα προσπαθήσω να κάνω τις δραστηριότητες που έκανα πριν. Επρεπε να είμαι δυνατός για τα παιδιά μου, μέχρι τουλάχιστον να ανοίξουν τα φτερά τους…
• Δίπλα σας ποιοι στάθηκαν σε αυτή τη δοκιμασία;
Η οικογένειά μου. Κάποιοι άνθρωποι που περίμενα να έρθουν δεν ήρθαν ποτέ και κάποιοι άλλοι που δεν περίμενα να έρθουν, ήρθαν και στάθηκαν δίπλα μου σε όλη τη διάρκεια της νοσηλείας μου.
• Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που κάνατε βγαίνοντας από το νοσοκομείο;
Να πάω στο γήπεδο! Ξεκινούσε το πρωτάθλημα με τον Ιάλυσο του οποίου ήμουν γενικός αρχηγός και παίζαμε με την Κηφισιά. Είχε 2.000 με 3.000 κόσμο μέσα, και με αποθέωσαν. Ο αγώνας ήταν νικηφόρος, οι παίκτες με πήγαν στο κέντρο του γηπέδου κι έζησα πολύ συγκινητικές στιγμές…
• Από το ατύχημα, τι σας έχει μείνει κ. Σύρμα; Το σκέφτεστε καθόλου;
Ναι βέβαια, έρχεται πολλές φορές στη σκέψη μου… Προσπαθώ να το αποφεύγω όμως αυτό. Αυτό που μου έχει μείνει είναι τα μάτια του πιτσιρικά που ήταν πάνω στη μηχανή με την οποία συγκρουστήκαμε, που οδηγούσε ο πατέρας του. Αυτός μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και κοκάλωσε. Το βλέμμα του πιτσιρικά που ο πατέρας του είχε πάνω στο ντεπόζιτο, δεν θα φύγει ποτέ από τη σκέψη μου. Θυμάμαι και τη γυναίκα του που ενώ ήμουν αιμόφυρτος και το πόδι ήταν μισοαποκολλημένο, ήρθε από πάνω μου και έβριζε στα αγγλικά. Εγώ ειδοποίησα το ΕΚΑΒ, την οικογένειά μου, τον γιατρό της ομάδας, έδωσα τις πρώτες βοήθειες στον εαυτό μου… Θυμάμαι τη γυναίκα μου που ήταν σε κατάσταση σοκ, θυμάμαι τον γιο μου που μέσα σε λίγα λεπτά από έφηβος έγινε άντρας βλέποντας τον πατέρα του αιμόφυρτο στο δρόμο, 500 μέτρα από το σπίτι. Την ψυχραιμία και την μεθοδικότητα που επέδειξα στο ατύχημα, μου την δίδαξε ο αθλητισμός. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν είδα το πόδι μου ήταν ότι δεν θα ξαναπαίξω μπάλα, τίποτα άλλο…
• Η ενασχόλησή σας με τον αθλητισμό, η νέα αρχή, τα ρεκόρ, είναι προσωπικό στοίχημα με τον εαυτό σας ή με τον τρόπο αυτό θέλετε να δείξετε και σε άλλους ανθρώπους ότι υπάρχει συνέχεια και μετά από ένα ατύχημα ή ενδεχομένως μια δυσκολία που μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος στη ζωή του;
Το ένα είναι αλληλένδετο με το άλλο. Όταν βγήκα εγώ από το νοσοκομείο ήρθε ο Μιχάλης Σεΐτης να με εμψυχώσει, να με στηρίξει ψυχολογικά και προσπαθώ κι εγώ να ακολουθώ το παράδειγμά του. Πηγαίνω συχνά στο νοσοκομείο και συμπαραστέκομαι στους ανθρώπους που πρόκειται να ακρωτηριαστούν. Είναι σημαντικό οι άνθρωποι αυτοί να γνωρίζουν ότι όχι μόνο μπορούν να περπατήσουν αλλά ότι υπάρχει και ποιοτική ζωή μετά από αυτό. Όταν μου πρότειναν εμένα να παίξω μπάλα ξανά, νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα! Όταν πήγα στην προπόνηση και είδα πρώτη φορά τους ακρωτηριασμένους να παίζουν μπάλα εντυπωσιάστηκα! Τα παιδιά αυτά καταθέτουν την ψυχή τους, γίνονται ακροβάτες. Ολες οι κινήσεις γίνονται με δύο πατερίτσες κι ένα πόδι. Και δεν ήταν όλοι από ατύχημα. Υπάρχουν συμπαίκτες μου που είχαν καρκίνο κι έπρεπε να χάσουν το μηριαίο οστό, δεν έχουν ούτε γλουτό. Κι όμως, αυτά τα παιδιά ζουν την καθημερινότητά τους, αθλούνται… Κι έτσι άνοιξα νέο κεφάλαιο στον αθλητισμό. Προσπαθούμε τώρα να οργανωθούμε και στην Ελλάδα και να κάνουμε μια Ομοσπονδία ΑΜΕΑ, έχουμε δρόμο ακόμα. Είναι σημαντικό να φέρουμε κόσμο στον αθλητισμό που έχει προβλήματα είτε από καρκίνο, είτε από ατύχημα, είτε από σύνδρομο down, είτε από ημιπληγίες, τετραπληγίες… οτιδήποτε.
• Κάποιος όμως που αντιμετωπίζει αναπηρία και ζει στην περιοχή μας, τι επιλογές έχει; Εσείς για να ασχοληθείτε με το παρατρίαθλο πρέπει να εγγραφείτε σε Σύλλογο των Αθηνών.
Αυτό είναι το λυπηρό. Ο Σύλλογος «Δωδεκάνησος», ήταν κάποτε ο μεγαλύτερος επαρχιακός Σύλλογος ΑΜΕΑ σε συμμετοχή αθλητών στα πρωταθλήματα. Σήμερα, υπάρχει μόνο η ομάδα μπάσκετ. Οσο κι αν δεν το θέλω, αναγκάζομαι να αγωνιστώ με Σύλλογο των Αθηνών κι ό,τι επιδόσεις φέρω κι όποιες νίκες κατακτήσω, θα τις πιστωθεί ένας Σύλλογος που δεν έχει προσπαθήσει για μένα. Εγώ, εδώ κάνω προπονήσεις, εδώ είναι οι χορηγοί μου, εδώ είναι η ζωή μου.
• Τι θα μπορούσε να γίνει κύριε Σύρμα;
Το πιο εύκολο θα ήταν ο Σύλλογος «Δωδεκάνησος» να ανοίξει ξανά το καταστατικό του. Κι εμείς όλοι από την μεριά μας να μπορέσουμε να ενταχθούμε στο άθλημα που έχουμε επιλέξει.
• Υπάρχει ενδιαφέρον;
Ναι, υπάρχει από πολλά νησιά. Αν φτιάξουμε μια στέγη τέτοια θα φέρουμε ανθρώπους στον αθλητισμό που θα ξεφύγουν από τα προβλήματά τους, θα ξεφύγουν από την κατάθλιψη, θα μάθουν να παίρνουν δύναμη. Θα μπορέσουμε να βγάλουμε παιδιά από το σκοτάδι, στο φως. Ξέρετε ότι άνθρωπος που είναι σε αμαξίδιο πήγε στο νοσοκομείο με έλλειψη βιταμίνης D την οποία παίρνεις από τον ήλιο; Αυτό σημαίνει ότι το παιδί αυτό είναι κλεισμένο στο σπίτι του. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό στη Ρόδο. Πρέπει να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη, να δουν ότι δεν είναι μόνοι.
• Σας έχουν προσεγγίσει άνθρωποι για να σας πουν ότι αντλούν δύναμη από εσάς;
Ναι. Την τελευταία φορά αυτό έγινε τα Χριστούγεννα. Ενας κύριος, που διετέλεσε διευθυντής σε ξενοδοχεία του νησιού, έχασε το πόδι του. Μου έστειλε μήνυμα κι έφυγα την ίδια ώρα από το μαγαζί μου –έχω ανοίξει πιτσαρία απέναντι από την κεντρική Στανή, που την δουλεύω μαζί με τον γιο μου- για να πάω να τον συναντήσω. Όταν ήρθε να μου ανοίξει έπεσε, και περίμενα περίπου ένα τέταρτο έξω από την πόρτα. Κατάφερε να συρθεί, μου άνοιξε, και είδα έναν ψηλό και δυνατό άνθρωπο να τρέμει σαν το μυρμηγκάκι. Τότε του είπα ότι όλα είναι στο μυαλό. Του έδειξα κάποιες ασκήσεις, του έμαθα πώς να διαχειρίζεται το τεχνητό του μέλος κι αυτός ο άνθρωπος δεν ξανάπεσε… Μου δίνει χαρά να είμαι χρήσιμος για κάποιον άνθρωπο.
• Ποιος είναι ο προσωπικός σας στόχος;
Να καταφέρω να βοηθήσω κόσμο που έχει ανάλογα θέματα με τα δικά μου για να μπορέσει να δει, ότι η ζωή είναι ένα δώρο. Ο απώτερος στόχος είναι να κάνουμε έναν Σύλλογο Αθλητικό εδώ στη Ρόδο και είμαι βέβαιος ότι θα βρεθούν άνθρωποι να τον στηρίξουν και οικονομικά. Κυρίως όμως θα βοηθήσει τα παιδιά της Δωδεκανήσου να αθληθούν και να δουν ότι είτε έτσι είτε αλλιώς, είμαστε όλοι ίσοι.
• Αυτό ήταν και το σύνθημα της επίδειξης μόδας της Σύλβιας Αντώναρου, που πήρατε μέρος ως μοντέλο.
Η Σύλβια είναι ένας φανταστικός άνθρωπος, κι έχει ξεκινήσει κάτι πάρα πολύ δυνατό μαζί με την δημοσιογράφο Αννα Τσιάλτα. Εχουν δημιουργήσει τον Σύλλογο «Δεν υπάρχουν άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, υπάρχουν μόνο άνθρωποι». Η Σύλβια, έχοντας κι εκείνη τα δικά της βιώματα, ό,τι κάνει το κάνει με μεγάλο σεβασμό. Εχει γεφυρώσει κι έχει ενώσει, ΑΜΕΑ και αρτιμελείς, μόδα και τέχνη, και έδειξε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι όμορφοι.
