Έζησε σχεδόν ένα αιώνα ως συλλογικό πρόσωπο για να πεθάνει, εν μέσω καραντίνας. Αυτό όμως είναι άλλη μια πικρή ειρωνεία της Ιστορίας. «Εφυγε», ο Μανώλης Γλέζος, αλλά σημασία έχει ότι πέρασε και άφησε τα πατήματα του στην ιστορία της χώρας. Η Αριστερά και η πατρίδα έχασαν έναν αυθεντικό άνθρωπο, που ήξερε πολύ σπουδαία γράμματα, διέθετε πίστη στις ιδέες του και ήταν ανεκτικός και διαλλακτικός στην αντίθετη άποψη. Είμαι σίγουρη ότι δεν θεωρούσε τον εαυτό του ήρωα. Πέρασε την ζωή του νιώθοντας ότι ήταν προσωπική του ευθύνη και υποχρέωση απέναντι στην ανθρωπότητα όλες αυτές οι πράξεις του που εμείς τις χαρακτηρίζουμε ηρωικές. Κι εμείς; Εμείς δεν μπορούμε να τον αποχαιρετίσουμε με τις τιμές που του έπρεπαν. Μπορούμε όμως να θυμόμαστε τα λόγια του: «… στις παραμονές των εκτελέσεων, στις παραμονές από κάθε μάχη, μαζευόμαστε και κουβεντιάζαμε και λέγαμε: εάν εσύ ζήσεις, μη με ξεχάσεις. Εάν εσένα δεν σε βρει το βόλι, όταν συναντάς τους ανθρώπους στο δρόμο θα λες καλημέρα κι από έμενα. Κι όταν πίνεις κρασί, θα πίνεις και για μένα. Κι όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων θα τον ακούς και για μένα. Κι όταν ακούς τον άνεμο να περνάει μέσα από τα φύλλα, κι ακούς το θρόισμα του ανέμου, θα το ακούς και για μένα. Κι όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα.»
Υ. Γ. Οι Δωδεκανήσιοι μπορούν ακόμη να θυμούνται πως ως μαθητής ακόμη πρωτοστάτησε στη δημιουργία αντιφασιστικής ομάδας για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου από τους Ιταλούς.
