Του Γιώργου Σάββενα
Και τώρα που τα φώτα του Μαραθώνιου της Ρόδου έσβησαν, ας αναλογιστούμε τι έμεινε για άλλη μια φορά, τόσο στην πόλη όσο και σ’ αυτούς που συνεχίζουν να αθλούνται ή απλά να περπατούν σ΄ αυτήν.
Μα φυσικά, ότι υπήρχε και πριν: στενά ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια, μη προσβάσιμα, αθλητικοί χώροι δίχως τις στοιχειώδεις υποδομές, πάρκα παραμελημένα και επικίνδυνα, ανεπαρκής φωτισμός, ελλιπής σήμανση, επικινδυνότητα λόγω έλλειψης οδικής διαπαιδαγώγησης.
Αυτά τα γνωρίζουν καλά μόνο αυτοί που περπατούν, μόνο αυτοί που “παλεύουν” καθημερινά να αθληθούν τρέχοντας στην πόλη ή στα πάρκα.
Μα θα μου πει κάποιος, δεν υπάρχει κάτι καλό από τέτοιου είδους διοργανώσεις;
Μα φυσικά, η προβολή του νησιού μας με ότι θετικό αυτό συνεπάγεται, η εξοικείωση των νέων με τον αθλητισμό, η ανάδειξη του εθελοντισμού, η ικανότητα των διοργανωτών να ανταποκρίνονται σε τέτοιου μεγέθους αθλητικά γεγονότα.
Ας τα κρατήσουμε λοιπόν όλα αυτά για την επόμενη μέρα, με την ελπίδα ότι η ικανότητα των διοργανωτών θα αξιοποιηθεί όχι μόνο την ημέρα των αγώνων αλλά και στην βελτίωση των υποδομών, ώστε η πόλη μας να ξεκινήσει πραγματικά να “τρέχει”.
Γιώργος Σάββενας,
Αρχιτέκτων μηχανικός
