Γράφει ο Γιώργος Γιαννόπουλος στον προσωπικό του λογαριασμό σε κοινωνικό δίκτυο:
“Είναι ώρα μία το πρωί, το ρολόι κυλούσε ανάποδα τα τελευταία λεπτά μέχρι να μηδενιστεί ο χρόνος και να ακουστεί η είδηση: Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα με ληξιπρόθεσμη οφειλή……
Μύλος, συμπυκνωμένες καταιγιστικές εξελίξεις .Μίαν ώρα πριν βγήκαμε επίσημα εκτός προγράμματος στήριξης .
Οι τράπεζες από προχτές κλειστές. Ουρές στα μηχανήματα ανθρώπων με βλέμματα γεμάτα αγωνία και φόβο.
Και οι φωνές από την τηλεόραση κουραστικά όμοιες, ανακατεμένες, συζητήσεις αποπροσανατολιστικές, σαν οι εκφωνούντες να βρίσκονται αλλού, σαν να μην βλέπουν ,σαν να μην ακούν.
Ο ένας λέει πως φταίει ο άλλος, ταμπέλες εύκολες, δαιμονοποίηση της άλλης άποψης, φανατισμός, διχασμός.
Αγωνία για την μέρα που ξημερώνει για την πατρίδα, τον συνάνθρωπο την οικογένεια, τα παιδιά, τη δημοκρατία.
Ξανάρχονται μνήμες του πάππου που μετανάστευσε στην άλλη άκρη της γης ψάχνοντας μίαν ευκαιρία δουλειάς.
Θέλοντας να αποδράσει απ’τήν ανέχεια τον αδελφοκτόνο διχασμό τη μίζερη απελπισία,.
Μνήμες του νόστου για την πατρίδα εκεί στη ξενιτιά ,του πόθου της επιστροφής ,ή επιστροφή και μια ζωή γεμάτη όνειρα, αγώνες, δουλειά, μόχθο χαρές και λύπες. Όλα σε μιαν γοργή εναλλαγή μιας αναδρομής φλασμπακ.
Η δημιουργία το χτίσιμο σχέσεων αδελφικών ή αλληλεγγύη.
Και ύστερα έρχεται στον νου ξανά η βασανιστικά αργή κατάρρευση. Ο λαϊκισμός ο ανείπωτος, τα ψέματα, το χάιδεμα των αυτιών οι απατηλές υποσχέσεις το γλίστρημα στην άσχημη πραγματικότητα και τα προδομένα όνειρα.
Τα μέχρι χτές αυτονόητα δεδομένα ,να ξεμακραίνουν και να γίνονται πια στόχοι ξανά μακρινοί.
Ώρα 1 το πρωί. Ξεκρέμαστος σε μια χώρα που δεν έχει πια άλλο χέρι να πιαστεί από εκείνο που αφήνει απλωμένο προς αυτή μόνο η Ευρώπη.
Σε μια γειτονιά αληλλοσπαρασόμενων λαών, προσφύγων πόνου και καταστροφής.
Ώρα 1 και κάτι το πρωί……τη μέρα που ξημερώνει θέλω να το πω. Να το διαλαλήσω
Ψηφίζω ΝΑΙ
ΝΑΙ στην απόρριψη του διχασμού ΝΑΙ στο δικαίωμα του άλλου να λέει όχι
ΝΑΙ στην προσπάθεια την κοινή
ΝΑΙ στον αγώνα να ξεπεράσουμε μονιασμένοι και περήφανοι τη δύσκολη στιγμή.”
Γιώργος Γιαννόπουλος
