Άλλο είναι το θέμα

Ολοι επικεντρωθήκαμε στην κριτική για την κυρία Λοίζου ή την κυρία Μοροπούλου, τη στιγμή που το θέμα είναι ο τρόπος που λειτουργεί η δημόσια διοίκηση. Οσοι έτυχε να ασχοληθούμε με την κατάθεση εγγράφων για να δηλώσουμε τον θάνατο συγγενούς και τις εργατοώρες στις ουρές, για να συγκεντρώσουμε το απαραίτητο χαρτοβασίλειο, σίγουρα αναρωτηθήκαμε: πόσο δύσκολο είναι από τα ληξιαρχεία ή τα νοσοκομεία που πιστοποιούν έναν θάνατο, να στέλνεται αυτόματα και με ένα «κλικ» όπου πρέπει; Πόσο δύσκολο είναι η όποια μεταβολή στο status του ασφαλισμένου να γίνεται εκείνη την στιγμή που συμβαίνει και όχι μετά από χρόνια ή γιατί τυχαία έτυχε να έρθει στο φως, με αποτέλεσμα να χανόμαστε στο ποιος φταίει γι’ αυτό; Το θέμα είναι, επειδή από χρόνια έχουν υπάρξει παρόμοιες περιπτώσεις «επωνύμων», αν μετά από αυτές, έχει ληφθεί μέριμνα ώστε να κοπεί η σύνταξη σε χιλιάδες άλλες παράνομες που επιβαρύνουν το χρεοκοπημένο μας κράτος. Αυτό το άθλιο οργανωτικά κράτος πως προστατεύει τελικά τα συμφέροντά του; Υ.Γ. Και αλήθεια, πόσο… τυχαία ήταν η αποκάλυψη για την κυρία Μοροπούλου και μάλιστα σε μια στιγμή που ήταν αδύνατη η αντικατάστασή της στο ψηφοδέλτιο; Ποιους βόλευε μια τέτοια αποκάλυψη; Είναι ένα θέμα κι αυτό…