Για τους «λεβέντες»

Οι ποινές για τους «λεβέντες» στη δίκη για τον θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη, θεωρήθηκαν από πολλούς «χάδι» ( 36 μήνες χωρίς αναστολή, εξαγοράσιμη προς 5 ευρώ την ημέρα). Δεν σας κρύβω προς στιγμή το ίδιο σκέφτηκα, αλλά με προσγείωσαν οι δικηγόροι, οι οποίοι μιλούν για “ιστορική απόφαση, για απόφαση  ορόσημο στη μάχη κατά του μπούλινγκ”. Αφού αυτό δικαζόταν, η παρενόχληση και όχι ανθρωποκτονία. Ασχετα από την εξέλιξη της δίκης πάντως, με την ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη ήταν η πρώτη που μιλήσαμε όλοι μας για αυτό το θέμα, με τόση ένταση, για το υπαρκτό, ανησυχητικό φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας, του εκφοβισμού, του μπούλινγκ, με εκατοντάδες ιστορίες. Και αυτό από μόνο του, είναι ελπιδοφόρο, για επόμενα χρόνια χωρίς τσαμπουκάδες προς κάθε «αδύναμο» και να μην ξεχαστούν αυτές οι ποινές από εκείνους που νιώθουν ότι έχουν το δικαίωμα να εκφοβίζουν συνανθρώπους μας. Το ζήτημα είναι και να μην ξεχάσουμε κι εμείς αυτή την υπόθεση και να καταδικάζουμε κάθε απόπειρά Μακάρι να διαψευστώ, αλλά οι υποθέσεις μπούλινγκ (και) στη χώρα μας θα συνεχιστούν. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι θα θεωρούν εαυτούς καλύτερους από κάποιους άλλους, θα νιώθουν πιο δυνατοί και θα νομίζουν πως μπορούν να προσβάλουν βάναυσα ή και να οδηγούν ακόμα και στον θάνατο κάποιον συμπολίτη μας. Δεν ξέρω εάν πρέπει να αλλάξουν οι ποινές και να γίνουν βαρύτερες όπως πολλοί λένε. Ας τα δουν οι ειδικοί αυτά. Το σίγουρο είναι πω χρειαζόμαστε ένα πλαίσιο που να προστατεύει τα αδύναμα ή μειοψηφικά ή διαφορετικά μέλη της κοινωνίας από κάθε είδους επίθεση. Χρειαζόμαστε ένα πλαίσιο που να αναγνωρίζει την παρενόχληση και την κοινωνική απομόνωση ως αντικοινωνική συμπεριφορά.Ένα πλαίσιο που να λειτουργεί πριν τον θάνατο ενός ανθρώπου και όχι μετά από αυτόν.