Βλέπω αυτή τη φωτογραφία από προχθές και θέλω να βάλω τα κλάματα. Δεν έχω δει τίποτα πιο συγκλονιστικό εδώ και πολύ καιρό. Την είχε βάλει την δίχρονη κορούλα του ο δύσμοιρος πατέρας μέσα στη μπλούζα του για να μην τη χάσει. Και δεν την έχασε… Μια φωτογραφία στις όχθες του ποταμού Ρίο Γκράντε του Μεξικού, που ξύπνησε κακές μνήμες, από τότε που τον γύρο του κόσμου έκανε η φωτογραφία ενός άλλου νεκρού παιδιού, του 3χρονου. Και τότε τα δάκρυα του κόσμου σχημάτισαν μια θάλασσα, όμοια με αυτή στην οποία πνίγηκαν χιλιάδες άνθρωποι, μετατρέποντας την Μεσόγειο σε ένα υγρό νεκροταφείο. Τίποτα όμως δεν άλλαξε… Οι άνθρωποι που ξεκινούν λόγω της φτώχειας, των πολέμων και της καταστροφής του περιβάλλοντος να κάνουν το μεγάλο ταξίδι με βάρκα την ελπίδα, χάνονται. Οι πολιτικές που δημιουργούν αυτές τις τραγωδίες παραμένουν ισχυρές και καμία πρόθεση αλλαγής δεν φαίνεται, αναδεικνύοντας την εγκληματική στάση χωρών και κυβερνήσεων. «Η φωτογραφία μπορεί να αφήσει τους ανθρώπους άφωνους με τη δύναμη και την ομορφιά της. Μπορεί να στείλει ένα μήνυμα, να κάνει τους ανθρώπους να κλαίνε ή να γελάνε ή και τα δύο. Μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ένοχοι -ή να δώσουν χρήματα για καλό σκοπό. Και μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να το σκεφτούν ξανά, πριν τραβήξουν τη σκανδάλη». Τάδε έφη ο αείμνηστος φωτογράφος Γιάννης Μπεχράκης. Ας το σκεφτούμε ξανά…Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη για τη φωτογραφία. Ξέρω ότι κάποιους θα τους σοκάρει. Αλλά κάποιες φορές πρέπει να γίνεται κι αυτό.
Μια φωτογραφία (ξανά)
