Τα καλοκαίρια μας δεν είναι πια ίδια. Μας πήραν και τα καλοκαίρια μας, ακούς όλο και πιο συχνά. Μα ποιος μπορεί να σου πάρει το καλοκαίρι, την κάψα και τη δίψα του μεσημεριού, τον ήχο των τζιτζικιών και του τριζονιού, το άρωμα του καρπουζιού; Το καλοκαίρι το μυρίζεις. Μες απ’ τα χρώματα της ανατολής, απ’ το φως του δειλινού που γέρνει, απ’ τη μυρωδιά του βασιλικού και της γαρδένιας, ξεπηδά ορμητικό απ’ την μνήμη ανακατεύεται με ήχους καμπαναριού για τον εσπερινό του πανηγυριού απ’ τα καλοκαιρινά ξωκκλήσια, με τα τιτιβίσματα από παιδικά παιχνίδια, ανακατεύει τη μυρωδιά του γλυκάνισο του ούζου, το άρωμα βανίλιας και της μαστίχας. Αυτό το φως κι αυτές οι μυρωδιές είναι το καλοκαίρι! Κι η θάλασσα , αυτή η θάλασσα που περικλύει όλες τις μυρωδιές, αυτή είναι το καλοκαίρι. Ποιος μπορεί να σου την πάρει;
Το καλοκαίρι σου το παίρνει η αυτοδηλητηρίαση, η απόσυρση από τη μάχη και τη δόξα της ζωής. Τα καλοκαίρια ήταν πάντα εδώ . Μόνο που εμείς μπλέξαμε τον θόρυβο της μυρωδιάς απ΄ το γιασεμί, το νυχτολούλουδο, τ’ απλά και τα ωραία, με τους θορύβους του κάθε «Nammos» τη βοηθεία διακοποδανείων. Την πραγματικότητα των στιγμών μας με τις οι selfies.
«Aύγουστος είναι/ κάποια νύχτα στη ζωή που τα’χεις όλα/ μια αγκαλιά και φορητό ραδιοφωνάκι /αλλά μπορεί κι ένα χωνάκι σοκολάτα κι οι αναμνήσεις απ’ το φως του Πανορμίτη/ πέντε-έξι στίχοι που αγαπάς και τους θυμάσαι …»
Κι αν δεν σας έπεισε ο Παντελής Θαλασσινός ίσως σας πείσει ο Ελύτης: «Φίλε συ που ακούς, ακούς της ευωδιάς των κίτρων Tις μακρινές καμπάνες; Ξέρεις τις γωνιές του κήπου όπου Eναποθέτει τα νεογνά του δειλινός ο αέρας; Oνειρεύτηκες Ποτέ σου ένα καλοκαίρι απέραντο που να το τρέχεις Mη γνωρίζοντας πια Eρινύες; … Έλα λοιπόν από την αρχή να ζήσουμε τα χρώματα/ ν’ ανακαλύψουμε τα δώρα του γυμνού νησιού/ ρόδινοι και γαλάζιοι τρούλοι θ’ αναστήσουν το αίσθημα/ γενναίο σαν στήθος το αίσθημα έτοιμο να ξαναπετάξει/ έλα λοιπόν να στρώσουμε το φως/ να κοιμηθούμε το γαλάζιο φως στα πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου…»
Καλό καλοκαίρι. Εχουν ακόμη καιρό όσοι το ψάχνουν. Ο Αύγουστος είναι η καρδιά του. Θα το βρείτε συμφιλιωμένοι με την αξία του «λίγου» και ξεχασμένου…
