Είναι ξεριζωμός

Ακούγοντας τον απολογισμό καμένων σπιτιών και περιουσιών, ένα ερώτημα με βασανίζει. Θα βρουν αυτοί οι άνθρωποι τη δύναμη να ξαναστρώσουν τις ζωές τους; Ή θα τους πάρει από κάτω, περιμένοντας στωικά, έρμαια σωστά, την κεντρική κυβέρνηση και την τοπική αυτοδιοίκηση να τους πουν με ποια κριτήρια και διαδικασία θα πάρουν αποζημίωση, πόση θα είναι αυτή, πότε θα είναι αυτή,  και με ποια προβλεπόμενη καθυστέρηση; Κι εγώ; Θ’ άντεχα στη θέση τους; Πώς αντέχει κανείς τόσες απώλειες; Περιβαλλοντικές και προσωπικές. Ανθρωποι βλέπουν τα σπίτια τους να γίνονται στάχτη, ότι έχτιζαν επί χρόνια καταλήγει να χωράει σε ένα φαράσι. Δεν είναι υλική καταστροφή να καεί ένα σπίτι, ένα μαγαζί. Είναι καταστροφή του κόσμου σου. Είναι ξεριζωμός. Είναι θλίψη. Αν μιλάμε σαν άνθρωποι, τότε να μιλάμε με συναίσθημα. Όχι, δεν ξαναχτίζονται τα σπίτια, όχι μόνο επειδή φτωχοποιηθήκαμε, αλλά επειδή είναι ζωντανά όντα. Να αρχίζει ξανά εκ του μηδενός, χωρίς τα ταυτοτικά στοιχεία σου, τις αναμνήσεις, τα ενθύμια…