Θυμάμαι έναν κύριο με μεγάλα γυαλιά, μόνιμα με μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας, ο οποίος φαινόταν τρομερά αστείος. Τον έβρισκες κάνοντας ζάπινγκ σε trash κανάλια. Ο κύριος μιλούσε για τα δεινά που θα έρθουν, για τους άχρηστους και προδότες που ψηφίζουμε και κυβερνούν τον τόπο. Μιλούσε δυνατά και με πάθος, έχανε την ψυχραιμία του και ωρύετο. Όλα αυτά, παρέα μ’ έναν φραπέ και κατά καιρούς και πίτσα.
Πέρασαν χρόνια και τον συναντώ ξανά στην τηλεόραση, αλλά αυτή τη φορά στα λεγόμενα σοβαρά κανάλια σε εκπομπές ενημέρωσης να του παίρνουν συνέντευξη σοβαροί μεγαλοδημοσιογράφοι. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι έχουν στο μυαλό τους όλοι αυτοί που τον θυμήθηκαν και τον προβάλουν πρωί, μεσημέρι βράδυ.
Θέμα που πουλά υποθέτω. Όπως κάποτε ο Καρατζαφέρης και ο Αδωνις. Κάπως έτσι έγιναν τρανοί ρυθμιστές, μέχρι και υπουργείο «χτύπησαν».
Θα μου πείτε, ο Λεβέντης μας πείραξε. Είδαμε και άλλους. Βρίθουν τα κόμματα από γραφικότητα και παρακμή.
Σωστά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να προστεθεί ακόμη ένας.
Επίσης, ως προς τους ψηφοφόρους οι οποίοι δημοσκοπικά (εάν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις) μεταφέρουν άλλη μια γραφικότητα στα έδρανα της Βουλής, καλό είναι να πούμε πως αυτού του είδους η συμπεριφορά (ψηφίζω ότι να’ ναι για να τιμωρήσω) είναι χρήσιμη, για παράδειγμα, σε μια ερωτική απογοήτευση. Ως πολιτική συμπεριφορά, είναι απλώς ανοησία.
Η ανάδειξη ενός ανθρώπου που εύχεται να πάθουν καρκίνο εκπρόσωποι της πολιτικής ζωής (ο Μητσοτάκης και ο Ανδρέας Παπανδρέου για όσους δεν θυμούνται), που ανήκει στην απόλυτα παρακμιακή τηλεόραση που γνωρίσαμε τα τελευταία πολλά ως εναλλακτική πρόταση, δεν κάνει τίποτα περισσότερο παρά να μας βυθίζει ακόμη πιο βαθιά.
Μάλλον ζούμε αυτό που περιγράφει ο Γκράμσι «Ο Παλιός Κόσμος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει για να γεννηθεί. Ζούμε στην εποχή των τεράτων!»
Ζούμε στην εποχή των τεράτων
