Της Νεκταρίας Μπίλλη
Ήταν το 480 π.Χ όταν οι Πέρσες με αναρίθμητο στρατό είχαν εισβάλει στην Ελλάδα και κατευθύνονταν προς την Αθήνα. Εμπρός στον επικείμενο κίνδυνο οι Αθηναίοι ζήτησαν χρησμό από το Μαντείο των Δελφών. Ο χρησμός που έδωσε το Μαντείο ήταν ότι «τα ξύλινα τείχη θα σώσουν τας Αθήνας».
Οι συντηρητικοί Αθηναίοι πίστεψαν ότι ο χρησμός της Πυθίας αναφερόταν σε ξύλινα τείχη που έπρεπε να στηθούν γύρω από την Ακρόπολη. Κατά τον Ηρόδοτο ήσαν οι γέροντες και οι υπό «ασθενίη βίον» αναφερόμενος ο ιστορικός στους αδύναμους γενικότερα, σ΄αυτούς που δεν είχαν τη δυνατότητα ούτε να μετακινηθούν ούτε να πολεμήσουν, στους φτωχούς, σε όσους ζουν μια ζωή χωρίς σθένος και οχυρώνονται πίσω από ξύλινα τείχη.
Όμως ο ιδιοφυής, προοδευτικός στρατηγός Θεμιστοκλής ερμήνευσε το χρησμό σύμφωνα με τα σχέδια του, ότι δηλαδή τα ξύλινα τείχη ήταν ο στόλος, οι τριήρεις και με τον τρόπο αυτό κατέστρεψε τον περσικό στόλο στα στενά της Σαλαμίνας. Ο αρκούντως θαρραλέος Θεμιστοκλής τα έπαιξε όλα για όλα ώστε να εμπνέυσει.
Τα ξύλινα τείχη που από παιδιά όλοι γνωρίζουμε, είναι από τις σημαντικότερες και διδακτικότερες ιστορίες της αρχαίας Ελλάδας.
Η ιστορία διδάσκει μέσα από σθεναρά παραδείγματα. Στο πρόσωπο του Θεμιστοκλή διακρίνεται ο ακραιφνής προοδευτικός και αποφασιστικός άνδρας, ο ηγέτης, και όχι ο κατ΄επίφασιν προοδευτικός που στις δυσκολίες οχυρώνεται πίσω από τείχη και περιχαρακώνεται στη μιζέρια του. Και επειδή τα τελευταία χρόνια έγινε μεγάλος λόγος για την πρώτη φορά ανανέωση και προοδευτικότητα, τα γεγονότα είναι εκείνα που έρχονται να επικυρώσουν ότι η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη και αυτά είναι πολλά.
Μεγάλος ντόρος έγινε τα προηγούμενα εικοσιτετράωρα, μετά την οργανωμένη επιχείρηση αστυνομικών και εισαγγελικών αρχών εκκένωσης κτιρίων που τελούσαν υπό κατάληψη στο άβατο των Εξαρχείων. Δακρύβρεχτες ιστορίες με κροκοδείλια δάκρυα και πολύς πόνος για τις μανούλες που κρατούσαν στην αγκαλιά τους τα ταλαιπωρημένα μωρά τους.
Το ερώτημα είναι γιατί αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν στα συγκεκριμένα κτίρια ως καταληψίες και όχι σε αξιοπρεπείς καταυλισμούς μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και υγιεινής, την ώρα που 1,6 δις € εισέρευσαν στη χώρα μας για τη δημιουργία τέτοιων δομών.
Θα μας απαντήσει κανείς που πήγαν αυτά τα λεφτά; Διότι αν κρίνει κανείς από τις συνθήκες της Μόριας και των εγκαταλελειμένων κτιρίων, σίγουρα δεν πήγαν εκεί. Όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Νίκος Κούρκουλος «όχι άλλο κάρβουνο», όχι άλλη τέτοια ευαισθησία παιδιά.
Που ήταν όλος αυτός ο πόνος, η ευαισθησία και οι μεγαλοστομίες μπροστά στο αίσχος των δομών της Μόριας; Ποιος νοιάστηκε για τους ταλαίπωρους αυτούς ανθρώπους που διένυσαν χιλιόμετρα για να αποφύγουν τον πόλεμο και να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους, και εγλωβίστηκαν μέσα σε άθλιες, υπάνθρωπες συνθήκες κακουχίας και παραβατικότητας.Η αντιμετώπιση του προσφυγικού- μεταναστευτικού απαιτεί οργανωμένο κράτος με δομές και υποδομές. Δεν κλέινουμε το μάτι και τους καλούμε ανοίγοντας τα σύνορα, για να λιαστούν και να εξαφανιστούν.
Ούτε η πρόοδος ούτε η ανανέωση εκδηλώνονται με τέτοιες μεθόδους και πρακτικές.
Ο ηγέτης είναι διορατικός, έχει επίγνωση, ενσυναίσθηση, συναισθηματική νοημοσύνη, θέτει στόχους, δεν πορεύεται με αυταπάτες και ισοπεδωτική πολιτική, δεν καθιστά τη χώρα του εξαίρεση στην διεθνή πολιτική και οικονομία. Αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, με όποιο κόστος, προκειμένου να πετύχει το καλύτερο και να καταστήσει τη χώρα του ανταγωνιστική στο διεθνές γίγνεσθαι. Δεν είναι πρόοδος ούτε ανανέωση να είναι κανείς αντίθετος στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και να υπονομεύει τον θεσμό, ενώ ο ίδιος να δείχνει την προτίμηση του στην ιδιωτική εκπαίδευση.
Προοδευτικότητα είναι να αγωνίζεσαι για την αναβάθμιση των ελληνικών πανεπιστημίων επενδύοντας στην καινοτομία και στην έρευνα και όχι να καταγγέλεις και να δίνεις μάχες για την επαναφορά του ασύλου, καθιστώντας τα ιδρύματα άντρα έκνομων ενεργειών και παραβάσεων και με σύνθημα ότι «η αριστεία είναι ρετσινιά». Ο λόγος του ηγέτη είναι συναινετικός και όχι διχαστικός. Ο ηγέτης τον αντίπαλο του τον αντιμετωπίζει με επιχειρηματολογική ρητορική και όχι πλέκοντας σκευωρίες εις βάρος του.
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ΄υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Και από τα τείχη της Ακρόπολης στα τείχη του Καβάφη.
