Το ανθρωπιστικό ελληνικό γονίδιο μπολιασμένο από το αθάνατο ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο και τις πανανθρώπινες ηθικές και κοινωνικές αξίες που μας κληροδότησε ο αρχαίος ελληνικός φιλοσοφικός στοχασμός ξαναζωντάνεψε, για να ταράξει κάποια στάσιμα νερά της εποχής μας και να μας αφυπνίσει από τη θλιβερή ραστώνη της κοινωνικής αδιαφορίας.
Ένα νεαρό Νισυρόπουλο, ο Νίκος Ανδριώτης, που ταξίδεψε στην πρώτη μεταπολεμική δεκαετία με την πολυμελή οικογένειά του ως μετανάστης στη μεγάλη υπερατλαντική ήπειρο της Αμερικής, ακολουθώντας τη μοίρα της γενιάς του και των συμπατριωτών του, για να ανοίξει τα φτερά του και να ικανοποιήσει τα παιδικά του όνειρα, μας δίδαξε πρόσφατα με το φωτεινό του παράδειγμα πως δεν έσβυσε η εθνική ανθρωπιστική και κοινωνική μας συνείδηση.
Και ήλθε το νεαρό παιδί από τα Νικειά της Νισύρου, καταξιωμένος πιά σήμερα πολίτης της γης που πίστεψε στον εαυτό του, που οραματίστηκε έναν κόσμο καλύτερο, που πάλαιψε και συγκρούσθηκε με κατεστημένες εξουσίες και ιδέες και μας δίδαξε το δρόμο της ευθύνης και του καθήκοντος.
Στη μακρόχρονη επιχειρηματική, κοινωνική και εθνική πορεία του μέσα από συμπληγάδες και σειρήνες στάθηκε όρθιος, συνεπής, ακούραστος, ασυμβίβαστος στις αρχές και τις αξίες με τις οποίες τον γαλούχησαν οι γονείς του, ο Αντώνης Ανδριώτης και η Μαρία Ανδριώτη.
Πρώτος ηλικιακά ο Νίκος στάθηκε μπροστάρης στο δρόμο της εθνικής προσφοράς και της κοινωνικής αλληλεγγύης για να ακολουθήσουν μετά ο Θεοδόσης, ο Γαβριήλ, ο Μιχάλης και ο Γιώργος, στοιχισμένοι όλοι στην ίδια πορεία που χάραξε ο Νίκος.
Στρατευμένοι και πειθαρχημένοι όλοι μαζί στον ίδιο αγώνα της εθνικής και κοινωνικής προσφοράς απλώθηκαν σε όλα τα μετερίζια της επιχειρηματικής και κοινωνικής ζωής του ελληνισμού της Αμερικής και φύλαξαν σκοποί σε όλα τα χαρακώματα του χρέους τους προς την μητέρα πατρίδα.
Ανήσυχη αλλά και θαραλλέα φύση ο Νίκος Ανδριώτης δεν συμβιβάσθηκε με τη μοίρα ενός Έλληνα μετανάστη και έκαμε την υπέρβασή του για να δικαιώσει όλους όσους πίστεψαν στις ικανότητες του και να ικανοποιήσει τα όνειρα με τα οποία ξεκίνησε από την αγαπημένη του Νίσυρο και τον συντρόφευσαν σε όλη την πορεία στην Αμερικάνικη ήπειρο.
Ξεκίνησε από δωρεές και οικονομικές ενισχύσεις στην Ενορία της Αγίας Παρασκευής και το Δημοτικό Ελληνικό Σχολείο της περιοχής, την ανακαίνιση και επέκταση του οποίου ανέλαβε ολόκληρη τη δαπάνη.
Στενή η συνεργασία του και η οικονομική προσφορά με την Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής βοήθησε την τελευταία στο ποιμαντικό της έργο με πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις, με κορωνίδα όλων αυτών την ανοδική πορεία του, την ανάδειξη ως Προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Ν.Υόρκης Αμερικής, της δεύτερης μεγάλης Μητροπολιτικής Κοινότητας του Απόδημου Ελληνισμού, στο τιμόνι της οποίας στάθηκε δημιουργικά, πλοηγώντας την σε μια ανοδική πορεία κοινωνικής και εθνικής προσφοράς.
Σε όλη του αυτή την πορεία κράτησε ζωντανό τον ομφάλιο λώρο με την γενέτειρα πατρίδα, την αγαπημένη του Νίσυρο, όχι μόνο με τις τακτικές ετήσιες καλοκαιρινές επισκέψεις του, αλλά με επενδύσεις σε δραστηριότητες τουριστικής υποδομής στα Νικειά, στη φωλιά από την οποία άνοιξε τα φτερά του για την νέα του μακρινή πατρίδα.
Αυτή η μάνα πατρίδα τον κατέκτησε κυριολεκτικά και ήλθε πρόσφατα και η ώρα να αποδείξει για μια άλλη φορά το μεγάλο του ενδιαφέρον γι΄αυτήν, βάζοντας τη σφραγίδα της αγάπης και της προσφοράς του με την πρόσφατη ευγενική χειρονομία του να δωρήσει στο Δήμο Νισύρου το υψηλό ποσό των δύο εκατομμυρίων δολλαρίων, για την ανακαίνιση και επαναλειτουργία των εγκαταστάσεων των ιαματικών λουτρών του Δήμου Νισύρου, βάζοντας έτσι τέλος σε μια εγκατάλειψη στην οποία είχε καταδικάσει η Ελληνική Πολιτεία την εμβληματική αυτή υποδομή της Νισύρου, που μαζί με την άλλη μεγάλη ιαματική υποδομή των γνωστών λουτρών της οικογένειας του αείμνηστου Παντελίδη, ανέδειξαν τη Νίσυρο και χάρισαν τις υπηρεσίες τους σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Ο Νίκος Ανδριώτης καταξιώνεται σήμερα με τη γενναιόδωρη αυτή χειρονομία του ως ένας σύγχρονος αληθινός ευπατρίδης και ως ένας μεγάλος ευεργέτης της Νισύρου, που επι τέλους κατόρθωσε με αυτή την προσφορά του να λύσει τον γόρδιο δεσμό που επί 10ετίες ταλάνιζε την τοπική κοινωνία και την τοπική οικονομία της Νισύρου.
Εύχομαι και η Ρόδος μας να γνωρίσει σύντομα τον δικό της ευεργέτη και ευπατρίδη, που με ανάλογη οικονομική γενναιοδωρία θα λύσει τον δικό της γόρδιο δεσμό της ανακαίνισης και επαναλειτουργίας του εμβληματικού για την πόλη μας Εθνικού μας Θεάτρου, βάζοντας τέλος στην αλληλομετάθεση αρμοδιοτήτων και ευθυνών όλων των αρμοδίων κρατικών και μη φορέων.-
Μάνος Δ. Κόκκινος
