Εκ προοιμίου η επιλογή ή υποχρέωση να ζει κανείς σε νησί είναι δύσκολη και η καθημερινότητα άνιση, σε σχέση με όσους ζουν σε μεγάλες πόλεις της ηπειρωτικής χώρας.
Τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα και ο αγώνας για να κατακτήσει ο νησιώτης τα αυτονόητα, είναι διαρκής. Από την πιο απλή υπόθεση μέχρι την πιο πολύπλοκη διαδικασία, ο νησιώτης είναι πάντα εξαρτώμενος από την πρωτεύουσα. Ο ομφάλιος λώρος με την ηπειρωτική χώρα δεν έχει κοπεί. Επί τούτου, σε πολλές περιπτώσεις.
Οι ίσες ευκαιρίες, βαπτίστηκαν «προνόμια» κι έτσι από την παιδεία μέχρι την υγεία, από τις συγκοινωνίες μέχρι την τοπική αυτοδιοίκηση, όλα εξαρτώνται από το υδροκέφαλο κράτος.
Ολη η ζωή του νησιώτη, είναι ένα ατελείωτο πινγκ πονγκ μεταξύ του τόπου που ζει και της ηπειρωτικής χώρας. Το να είσαι σήμερα νησιώτης, κοστίζει. Κοστίζει πολύ ακριβά. Από την αγορά μιας καρφίτσας μέχρι την αγορά ενός αυτοκινήτου, από την δωρεάν (;) παιδεία μέχρι τις σπουδές, από την μεταφορά με αυτοκίνητο, μέχρι την μετακίνηση με πλοίο, με αεροπλάνο, όλα είναι πιο ακριβά.
Τι γίνεται όμως όταν μιλάμε για την υγεία; Εκεί ο αγώνας είναι άνισος, είναι δύσκολος, είναι αγώνας ζωής ή θανάτου. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Σήμερα στις 6 το απόγευμα, στο εστιατόριο «Πολλωνιάτισσα» ο Σύλλογος Στήριξης Καρκινοπαθών Δωδεκανήσου, διοργανώνει ακόμα μια δράση προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα ώστε μια νεαρή μητέρα δύο μικρών παιδιών, η 39χρονη Μαρία, να μπορέσει να μεταβεί στη Θεσσαλονίκη και να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση, για την αντιμετώπιση μεταστατικού καρκίνου.
Γιατί όταν ζεις σε νησί, ακόμα και στη Ρόδο των 120.000 κατοίκων –πόσω μάλλον σε μικρονήσια- , το ανάλγητο κράτος σε τιμωρεί γι αυτό. Για την θεραπεία των σοβαρών παθήσεων, ο ασθενής είναι υποχρεωμένος να αφήνει το σπίτι του και να τρέχει είτε στην Αθήνα, είτε στη Θεσσαλονίκη, είτε στην Κρήτη για να υποβληθεί σε θεραπείες. Που σημαίνει ότι πρέπει να πληρώσει από την τσέπη του για τα εισιτήρια, για τη διαμονή, για το φαγητό του ιδίου και βεβαίως και του συνοδού του, διότι σε αυτές τις περιπτώσεις ο ασθενής είναι σχεδόν αδύνατον να τα βγάλει πέρα μόνος του.
Στη νησιωτική Ελλάδα λοιπόν, η δημόσια δωρεάν (;) υγεία κοστίζει πολύ ακριβά. Κι αν δεν έχεις την τύχη να έχεις χρήματα στην άκρη, αυτό το κράτος δεν έχει λάβει καμία μέριμνα να σου καλύψει τα έξοδα μετακίνησης και διαμονής αφού σε αναγκάζει να ξεσπιτωθείς. Σε τιμωρεί που αρρώστησες, σε αφήνει στο έλεός σου, γιατί στατιστικά δεν δικαιολογείται να μπορείς κι εσύ νησιώτη να έχεις την ευκαιρία να παλέψεις στα ίσια την ασθένειά σου, διότι στη ζυγαριά του κράτους, οι μετακινήσεις και οι διορισμοί γιατρών κοστίζουν. Η ζωή σου, όχι και τόσο, προφανώς.
Κι επειδή, εμείς σε αυτή τη γωνιά του χάρτη, έχουμε μάθει να παλεύουμε και στα δύσκολα να γινόμαστε όλοι ένα, σήμερα στις 6 το απόγευμα θα είμαστε όλοι στην «Πολλωνιάτισσα». Για την Μαρία και για την κάθε Μαρία που κανείς δεν μπορεί να τις αφαιρέσει το δικαίωμα να παλέψει στα ίσια την ασθένειά της και να ζήσει…
Α-τυπος και υπογραμμός: Για την (κάθε) Μαρία
