Μικρά κόμματα σε νευρική κρίση. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν μια εντελώς αντίστροφη εικόνα από εκείνη που καταγραφόταν τα πρώτα χρόνια εισόδου της χώρας στον «αστερισμό των μνημονίων», όπου ένα από τα πιο έντονα χαρακτηριστικά ήταν η ρευστοποίηση και πολυδιάσπαση του πολιτικού σκηνικού, αναδεικνύοντας τότε νέες πολιτικές δυνάμεις, πολλές εκ των οποίων έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο στο πολιτικό σκηνικό. Αυτός ο απότοκος, ένας από τους πολλούς, της κρίσης έχει αρχίσει πλέον να εκλείπει, με τα μικρά κόμματα να παρουσιάζουν εικόνα εκλογικής συρρίκνωσης, καταγραφόμενα κάτω από το όριο του 3% και το πολιτικό σκηνικό να δομείται όλο και πιο έντονα γύρω από δύο μεγάλους πόλους, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, που λειτουργούν ως «μαγνήτες», επαναφέροντας τον έτσι και αλλιώς βαθιά ριζωμένο δικομματισμό στην Ελλάδα.
ΑΝΕΛ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των ανωτέρω οι ΑΝΕΛ. Κόμμα με έντονες αναφορές στη μνημονιακή περίοδο, δημιούργημα σε μεγάλο βαθμό της οργής της πλατείας και στηριζόμενο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δείχνει το τελευταίο διάστημα να βρίσκεται σε αποδρομή. Η τελευταία χρονικά παραίτηση του γενικού γραμματέα του κόμματος κ. Δρόσου αποτυπώνει πως το φαινόμενο της διαρροής στελεχών που ακολούθησε τη συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Και αυτό γιατί ο τέως πλέον γραμματέας ήταν από τους μετριοπαθείς έναντι της συμφωνίας και από εκείνους που συνιστούσαν «πιο χαμηλούς τόνους». Οι ΑΝΕΛ φαίνεται πως έχουν μπροστά τους να αντιμετωπίσουν το μεγαλύτερο μέχρι σήμερα πρόβλημα, που είναι υπαρξιακό και έχει να κάνει με το ευρύτερο πολιτικό στίγμα τους στον πολιτικό χάρτη και τη θέση τους την επόμενη μέρα, χωρίς, έστω τύποις, τα μνημόνια. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η συγκατοίκηση εδώ και 3,5 χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει πολλά στελέχη, όπως ο κ. Παπαχριστόπουλος, να μοιάζουν ήδη στη ρητορική τους ενσωματωμένα στον κυβερνητικό εταίρο. Είναι πάντως αξιοσημείωτο πως στελέχη των ΑΝΕΛ σημειώνουν ως αντίλογο στις δημοσκοπήσεις πως «σε όλες τις τελευταίες εκλογές, οι μετρήσεις μάς έδιναν εκτός και πάντα διαψεύδονταν».
Ενωση Κεντρώων. Σε παρόμοια δύσκολη θέση βρίσκεται και η Ενωση Κεντρώων. Την εβδομάδα που μας πέρασε, το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη πέρασε τη μεγαλύτερη κρίση από τότε που εισήλθε στη Βουλή, καθώς οριακά δεν έπεσε σε κοινοβουλευτική αφάνεια. Η ανεξαρτητοποίηση του Αριστείδη Φωκά έφερε το κόμμα στο κοινοβουλευτικό όριο των πέντε βουλευτών και το γεγονός πως ο Ιωάννης Σαρίδης δεν προχώρησε στη φημολογούμενη ανεξαρτητοποίησή του κράτησε οριακά την Ενωση Κεντρώων εντός της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, καθώς δεν προβλέπεται Κ.Ο. με τέσσερις βουλευτές. Η εξέλιξη αυτή, ωστόσο, δεν αναιρεί το γεγονός πως το «ρεύμα» που είχε αναπτύξει άλλοτε το κόμμα δείχνει να έχει κοπεί.
Ποτάμι. Σε κρίση βρίσκεται και το Ποτάμι. Το δεδομένο χρονικό σημείο, μπορεί οι τόνοι ενόψει συνεδρίου να έχουν πέσει και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα να επικρατεί νηνεμία, ωστόσο η μάχη που δίνει ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι δύσκολη. Οι συμπληγάδες του δικομματισμού οδηγούν μερίδα των βουλευτών του να κοιτάζει προς τους δύο πόλους του πολιτικού συστήματος. Οι εκ διαμέτρου αντίθετες φιλοσοφίες εντός της Κ.Ο., με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους κ. Αμυρά και Ψαριανό που κοιτούν προς Ν.Δ. και τον κ. Δανέλλη που κοιτάζει προς ΣΥΡΙΖΑ, αποτυπώνουν το εκλογικό «survivor» για ένα ακόμη κόμμα που αναδείχθηκε την περίοδο της κρίσης.
ΚΙΝΑΛ. Διαφορετική περίπτωση από τις ανωτέρω, αλλά εντασσόμενη και αυτή κάτω από τις μυλόπετρες της πόλωσης, είναι το ΚΙΝΑΛ. Πρώην κόμμα εξουσίας, μετά την προσπάθεια επανεκκίνησης του περασμένου Νοεμβρίου υπήρχε διάχυτη η πεποίθηση πως μπορεί να κάνει τη «μεγάλη επιστροφή». Οι τελευταίες μετρήσεις δείχνουν πως η τρίτη θέση, που εξαρχής αποτελούσε στόχο, είναι πολύ πιθανή –όχι όμως και κλειδωμένη– καθώς ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή ερίζουν, αλλά σε κάθε περίπτωση με ποσοστά μακριά από εκείνα που πολλοί ανέμεναν μετά τη συμμετοχή των 210.000 πολιτών στις εσωκομματικές εκλογές.
Από τα ανωτέρω προκύπτει πως η επόμενη Βουλή, με τα σημερινά δεδομένα, θα είναι πεντακομματική – με Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή. Η προοπτική αυτή ευνοεί βραχυπρόθεσμα τη Ν.Δ., καθώς όσο λιγότερα κόμματα εισέλθουν στη Βουλή –ή όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων– τόσο πιο χαμηλά «πέφτει» το ποσοστό για την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Θετικά όμως αποτιμάται και από το Μαξίμου. Και αυτό γιατί, στην κυβέρνηση, μίνιμουμ επιδίωξη από τις επόμενες εκλογές είναι η οριστική «κατάληψη» του κεντροαριστερού πόλου, η εγκαθίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σκηνικό.
