Γράφει ο
Νεκτάριος Καλογήρου
Αθόρυβα και διακριτικά τελέσθηκε το περασμένο Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου, η κηδεία του ξενοδόχου Δημήτρη (Μίμη) Διακίδη. Η τελετή έγινε παρουσία φίλων και συγγενών, όπως σίγουρα θα ήθελε και ο ίδιος, καθώς συνειδητά, σε όλη του ζωή του επέλεγε να βρίσκεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Ο Μίμης Διακίδης υπήρξε διορατικός επενδυτής. Με τις στρατηγικές του επιλογές κατάφερε να χτίσει μια μεγάλη περιουσία, μα ταυτόχρονα να παραμείνει μέχρι το τέλος πιστός στην απλότητα της οικογενειακής ζωής, ως αφοσιωμένος σύζυγος και δοτικός πατέρας.
Γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1935, στο χωριό Θεολόγος, με τους γονείς του Νικόλαο και Μαρία να έλκουν την καταγωγή τους από τη Σύμη και τη Χάλκη. Ως ένα από τα πέντε παιδιά της οικογένειας ο Μίμης χρειάστηκε να δουλέψει από πολύ νωρίς ώστε να εξασφαλίζει τα απαραίτητα. Για το λόγο αυτό και στην 5η τάξη της Εμπορικής εγκατέλειψε τα γράμματα για να δουλέψει στο κρεοπωλείο του πατέρα του στην οδό Σωκράτους της Παλιάς Πόλης. Ωστόσο, είχε την οξυδέρκεια να στραφεί στην εκμάθηση ξένων γλωσσών, θεωρώντας πως αυτό είναι το καλύτερο εφόδιο για τη ζωή.
Πραγματικά, με τα Ιταλικά, τα Τουρκικά, τα λίγα Γαλλικά και Αραβικά που έμαθε μόνος του, άρχισε να δουλεύει με κατεύθυνση την ανάπτυξη των ακινήτων. Από νωρίς εντόπισε πως το υψηλό κέρδος προέρχεται από τα ακίνητα στα οποία εμπλέκονται πολλοί ιδιοκτήτες. Έτσι, αγοράζοντας τα μικρά μερίδια, δημιουργούσε ενιαία ακίνητα μεγάλης αξίας. Αυτά, είτε τα μεταπωλούσε πολλαπλασιάζοντας την οικονομική τους ρευστότητα, είτε κατασκεύαζε οικοδομές διαμερισμάτων που στη συνέχεια πουλούσε. Εκεί όπου οι άλλοι κατασκευαστές έβλεπαν στάβλους, ο Μίμης Διακίδης διέβλεπε μεγάλη οικοδομική ανάπτυξη. Όταν στη δεκαετία του ‘70 άρχισε να επενδύει στο Ροδίνι, η όλη περιοχή δεν είχε παρά μόνο αχυρώνες και βοσκοτόπια με αγελάδες και πρόβατα. Πολύ αργότερα, ένα μεγάλο μέρος της συνοικίας Ροδινιού, ονομαζόταν περιοχή «Δημητρίου Διακίδη». Από την ίδια περίοδο κι έπειτα, του δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να επενδύσει εκτός Ρόδου, καθώς και στο εξωτερικό, ωστόσο απέρριψε και συνέχισε να απορρίπτει όλες τις προτάσεις, τηρώντας τη θέλησή του να επενδύει μόνο στη Ρόδο και στην τοπική οικονομία.
Αν και στην αγορά των ακινήτων είχε τη φήμη του σκληρού διαπραγματευτή, εν τούτοις στο στενό του οικογενειακό κύκλο ήταν γνωστό ότι υπαναχωρούσε στις απαιτήσεις του, κάθε φορά που έβλεπε πως απέναντί του είχε ένα πρόσωπο με οικονομικές δυσκολίες. Σε όλα τα χρόνια που δραστηριοποιούνταν ως κατασκευαστής, διευκόλυνε αρκετούς Ροδίτες από τα χωριά να αποκτήσουν στέγη στη Ρόδο. Σε όλους έκανε ευκολίες πληρωμής. Ακόμα μέχρι πρόσφατα ο Μίμης συνέχιζε να βοηθά αρκετούς συντοπίτες του χωρίς ωστόσο ο ίδιος να εμφανίζεται πουθενά. Αυτή ήταν η εντολή που ‘χε δώσει στους συνεργάτες του.
Ως κατασκευαστής είχε τη φήμη του συνεπούς εργοδότη, σε σημείο μάλιστα που δεν είναι λίγοι εκείνοι που αφηγούνται ιστορίες με τις πληρωμές του βδομαδιάτικου να γίνονται, τα Σάββατα, στην κυριολεξία επάνω στις σκαλωσιές.
Ο γάμος του με την Ελένη Χριστοδούλου έγινε το 1965 και από τότε ήταν πάντα μαζί. Απέκτησαν δύο κόρες, τη Θεώνη και την Ευαγγελία, τέσσερα εγγόνια την Ελένη, τη Λυδία, τον Δημήτρη και τη Διόνη, καθώς κι ένα δισέγγονο τον Μιχαήλ Άγγελο. Ηταν ευτυχής γιατί η ζωή του έφερε τον γιο που πάντα επιθυμούσε, μέσα από το γάμο της κόρης του Ευαγγελίας (Λίτσα) με τον Ελληνοαμερικάνο γιατρό Σπύρο Σμιθ, ο οποίος κυριολεκτικά μεγαλουργεί στην πολιτεία του Κονέκτικατ της Αμερικής. Πεθερός και γαμπρός είχαν άριστη σχέση και τακτική επικοινωνία. Ίσως στο πρόσωπο του γαμπρού του, ο Μίμης έβλεπε ομοιότητες με τον παππού του Ιωάννη Διακίδη, που υπήρξε γιατρός που άφησε εποχή σε Σύμη και Ρόδο.
Οι κόρες του τον περιγράφουν ως αυστηρό και ταυτόχρονα στοργικό πατέρα και όταν πια έφτασαν σε ηλικία γάμου τους προέτρεψε να βρουν άντρες που να έχουν μόρφωση κι όχι πλούτη. «Η μόρφωση είναι πιο σημαντική από τα πλούτη» συνήθιζε να λέει.
Παρότι ο Μίμης Διακίδης δημιούργησε μεγάλη περιουσία, αγαπούσε τη λιτή ζωή και τη διακριτικότητα. Είναι χαρακτηριστικό πως μέχρι πρόσφατα το επάγγελμα στην ταυτότητά του έγραφε κρεοπώλης, αν και τη δραστηριότητα αυτή είχε ασκήσει μόνο για λίγο στην εφηβεία του. Η αρέσκειά του να μένει στο σπίτι με την οικογένειά του, παρά να παρευρίσκεται στις διάφορες εκδηλώσεις που τον προσκαλούσαν, έκανε τους φίλους και τους συγγενείς να τον αποκαλούν «σπιτόγατο».
Η εξαίρεση, που τον έβγαζε από το σπίτι, ήταν η άθληση την οποία υπεραγαπούσε. Άλλωστε, στην πρώτη του νεότητα υπήρξε βραβευμένος αθλητής, τόσο στο στίβο, όσο και στο μπάσκετ. Η άθληση ήταν εκείνη που τον βοήθησε να στέκεται όρθιος μέχρι το τέλος, παρότι στα τελευταία του χρόνια έπασχε από τη νόσο Πάρκινσον.
Πλήρης ημερών, η φλόγα του Μίμη Διακίδη έσβησε την περασμένη Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου, στο σπίτι του στο Γεννάδι. Έφυγε, αθόρυβα, σχεδόν διακριτικά, όπως ακριβώς έζησε.
