Η επανάσταση των κόκκινων γαντιών… Ή άλλως πως, ο αγώνας – σύμβολο των απολυμένων καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών εξαργυρώθηκε στο πολιτικό γιουσουρούμ που έχει στηθεί μπροστά στα μάτια μας.
Τα στημένα αντίσκηνα, τα ατελείωτα ξενύχτια, οι χειραψίες συμπαράστασης, οι συναυλίες αλληλεγγύης, η δήθεν αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης, οι φρούδες ελπίδες που αναπτερώθηκαν σε χιλιάδες άλλους απολυμένους του δημοσίου τομέα …πουφ! Με έναν μαγικό τρόπο, έγιναν καπνός! Εγιναν καπνός, αμέσως μόλις οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών που επαναπροσελήφθησαν επί κυβέρνησης Αλέξη Τσίπρα, με απόφαση της ίδιας κυβέρνησης, μεταφέρονται σε θέσεις γραμματέων σε δικαστήρια και εισαγγελίες σε ολόκληρη τη χώρα και μάλιστα σε προσωποπαγείς θέσεις.
Διερωτώμαι, αφού οι καθαρίστριες (ο επαγγελματικός προσδιορισμός των συγκεκριμένων εργαζόμενων δεν είναι καθόλου υποτιμητικός όπως διατείνονται ορισμένοι) με τα κόκκινα γάντια ήταν τόσο απαραίτητες και χρήσιμες στο υπουργείο Οικονομικών γιατί δεν παρέμειναν στις θέσεις τους; Κι αν τελικά δεν ήταν τόσο χρήσιμες αφού μεταφέρονται σε άλλες υπηρεσίες και μάλιστα με άλλη ιδιότητα, γιατί επαναπροσλήφθηκαν από τον Αλέξη Τσίπρα;
Και επειδή «ψέλλισε» κάτι η κυβέρνηση περί νομιμότητας, επανέρχεται το ερώτημα αν ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό…
Και για να εστιάσουμε σωστά, το πρόβλημα προφανώς δεν είναι οι συγκεκριμένες εργαζόμενες, αλλά το πώς χρησιμοποιήθηκαν για να πέσει στάχτη στα μάτια της θυμωμένης κοινωνίας και των χιλιάδων άλλων απολυμένων που προς στιγμήν αναθάρρησαν, μέχρι που προσγειώθηκαν τελικά ανώμαλα στην (αριστερή) πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που δεν είναι διαφορετική από αυτή που ζούσαμε μέχρι τον Ιανουάριο του 2015.
Η επαναστατική στάση του δήθεν αριστερού πρωθυπουργού, εξαντλήθηκε στην επαναπρόσληψη των συγκεκριμένων καθαριστριών, θεωρώντας ότι έτσι θα “εξιλεωθεί” για τις απολύσεις υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα των προηγούμενων κυβερνήσεων που δεν ανακλήθηκαν ποτέ από τον ίδιο, των δεκάδων χιλιάδων απολυμένων του ιδιωτικού τομέα που προηγήθηκαν, αλλά και όσων απολύσεων θα ακολουθήσουν. Όχι, δεν σταμάτησαν οι απολύσεις με την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ όπως διατείνονταν τα στελέχη του και ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός όταν χτυπούσαν τα τύμπανα της αντιπολίτευσης προφανώς για να κάνουν μόνο θόρυβο. Όχι, δεν βρήκαν δουλειά οι άνεργοι και οι απολυμένοι. Όχι, δεν έπεσε από τον ουρανό η ευμάρεια. Όχι, δεν ήρθε η ελπίδα. Δεν μπήκαν καν οι βάσεις για να μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ευτυχήσουν τα παιδιά μας, να ζήσουν καλύτερες ημέρες.
Αντιθέτως, με κινήσεις όπως αυτές της «αποκατάστασης» των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών, δεν πρόκειται να αλλάξει απολύτως τίποτα. Ούτε τελικά από εκείνους που ενδύθηκαν τον μανδύα της Αριστεράς για να πουλήσουν πιο εύκολα τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, σε απεγνωσμένους πολίτες που έψαχναν μια σανίδα σωτηρίας για να κρατηθούν, σε μια χώρα που (εξακολουθεί) να βουλιάζει.
Τώρα είναι που η απελπισία γίνεται εντονότερη, τώρα που η (αριστερή) ελπίδα έγινε λεπίδα και χαρακώνει ό,τι βρει στο διάβα της…
Α-τύπος και υπογραμμός: Τα κόκκινα γάντια…
