Ο 11χρονος Αμίρ Χουσέιν Ιμέντια από το Αφγανιστάν δεν παρέλασε τελικά κρατώντας την ελληνική σημαία και αντ’ αυτού του έδωσαν να κρατήσει την ταμπέλα με το όνομα του σχολείου. Εγινε νέα κλήρωση και στη θέση του βγήκε άλλος μαθητής Κλασσικά πράγματα! Όταν το αποτέλεσμα μιας κλήρωσης δεν αρέσει, ακυρώνεται και ξαναγίνεται, με σκοπό να προκύψει το επιθυμητό . Ακόμα μια ιστορία ρατσισμού και μικροψυχίας, μια απ’ τις πολλές που έχουν συμβεί στις ελληνικές παρελάσεις.
Η ιστορία του Αμίρ, μου θύμισε το τραγούδι του Κεμάλ και την ιστορία του, έτσι όπως την διηγείται ο Μάνος Χατζιδάκις: «Στη Νέα Υόρκη το χειμώνα του ΄68, συνάντησα ένα νέο παιδί είκοσι χρονών που το λέγανε Κεμάλ. Μου τον γνωρίσανε. Τι μεγάλο και φορτισμένο από μνήμες όνομα για ένα τόσο όμορφο και νεαρό αγόρι, σκέφθηκα. Είχε φύγει απ΄ τον τόπο του…Σαν γύρισα στο σπίτι μου τον έκανα τραγούδι, μουσική. Ο Γκάτσος εκ των υστέρων, γράφοντας τους στίχους στα ελληνικά, τον έκανε άραβα πρίγκιπα να προστατεύει τους αδυνάτους. Κάτι σαν μια ταινία του Έρολ Φλυν του ΄35…. Το μόνο που αφήσαμε ανέπαφο στα ελληνικά είναι εκείνο το «Καληνύχτα Κεμάλ». Είτε πρίγκιπας άραψ είτε μωαμεθανός νεαρός της Νέας Υόρκης, του οφείλουμε μια «καληνύχτα» τέλος πάντων, για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχα τη νύχτα. Χωρίς τύψεις, χωρίς άχρηστους πόθους κι επιθυμίες. Κατά πως πρέπει σ΄ Έλληνες, απέναντι σ΄ ένα νεαρό μωαμεθανό- όπως θα έλεγεν κι ο φίλος μας ο ποιητής ο Καβάφης.»… Καληνύχτα Αμίρ λοιπόν. Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ (;)
