Με απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής του Δήμου Ρόδου εγκρίθηκε ετεροχρονισμένα και αναρτήθηκε προχθές στην “Διαύγεια” η άσκηση προσφυγής του Δήμου Ρόδου κατά του Ελληνικού Δημοσίου με την οποία επιδιώκεται η ακύρωση της υπ’ αριθμ. 18/13.6.2014 απόφασης της Διοικητικής Επιτροπής του άρθρου 152 του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων με την οποία ακυρώθηκε η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Ρόδου με αριθμό 56/2014 που αφορά άρση μη συντελεσμένων απαλλοτριώσεων.
Πιο συγκεκριμένα ο Δήμος Ρόδου άσκησε στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Ρόδου την από 08/08/2014 προσφυγή του κατά του Ελληνικού Δημοσίου, με την οποία επιδιώκεται η ακύρωση της υπ’ αριθμ. 18/13.6.2014 απόφασης της Διοικητικής Επιτροπής του άρθρου 152 του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων με την οποία ακυρώθηκε η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Ρόδου με αριθμό 56/2014 που αφορά άρση μη συντελεσμένων απαλλοτριώσεων.
Σημειώνεται ότι η προσφυγή προσδιορίστηκε μετά από αναβολή και συζητήθηκε ήδη την 22/11/2018 ενώπιον του 2ου τμήματος του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου, χωρίς να έχει υπάρξει νομιμοποίηση της προσφυγής από την Οικονομική Επιτροπή, τόσο για την άσκηση του δικογράφου όσο και για την παράσταση του νομικού συμβούλου στην πρώτη και στην μετ’ αναβολή δίκη.
Αυτό επιδιώκεται να γίνει με την ετεροχρονισμένη απόφαση που ελήφθη την 26η Νοεμβρίου 2018.
Ως προς την ουσία της υπόθεσης η προηγούμενη δημοτική αρχή του Δήμου Ρόδου είχε υποστεί αλλεπάλληλες ήττες στην ένδικη διαφορά της με την 78χρονη, τότε Χαρά Ευφροσύνη Γκίνερουπ για την πολύκροτη υπόθεση απαλλοτρίωσης ακινήτου στο Ροδίνι προ 40ετίας.
Η επιτροπή του άρθρου 152 της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου έκανε συγκεκριμένα δεκτή την αίτηση της 78χρονης και έκρινε ότι το δημοτικό συμβούλιο Ρόδου αναρμοδίως προέβη στην έκδοση διαπιστωτικής πράξης με την οποία ισχυρίστηκε ότι η επίδικη απαλλοτρίωση είναι αυτοδικαίως άκυρη.
Η επιτροπή του άρθρου 152 έκρινε συγκεκριμένα ότι τέτοια αρμοδιότητα δεν είχε καν το δημοτικό συμβούλιο Ρόδου!
Θυμίζουμε ότι το Μονομελές Πρωτοδικείο Ρόδου είχε κρίνει μάλιστα παράνομη την ίδια απόφαση.
Το Μονομελές Πρωτοδικείο Ρόδου όχι μόνο απέρριψε και τις τρεις αιτήσεις αναστολών του Δήμου Ρόδου κατά της εκτέλεσης των καταδιωκτικών μέτρων που κίνησε η 78χρονη για να εισπράξει το τίμημα της απαλλοτρίωσης ακινήτου της στο Ροδίνι, που έχει κριθεί αμετακλήτως, αλλά έκρινε και παράνομη την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου με την οποία επιχειρήθηκε να ανακληθεί η συγκεκριμένη απαλλοτρίωση με επίκληση λόγων που δεν έχουν έρεισμα στο νόμο και τη νομολογία!
Η δικαστική απόφαση δημοσιεύθηκε μάλιστα λίγες ώρες μετά και τους δημόσιους ισχυρισμούς του πρώην δημάρχου Ρόδου περί “σκανδαλώδους είσπραξης του τιμήματος της απαλλοτρίωσης” παρότι δεν υπήρχε καμία νόμιμη αιτία (είχαν απορριφθεί και τα τρία αιτήματα του Δήμου για την έκδοση ισάριθμων προσωρινών διαταγών) για την εκτέλεση της κατάσχεσης.
Ο πρώην δήμαρχος Ρόδου επεδίωξε μάλιστα με τις δηλώσεις του να πείσει ότι η είσπραξη των χρημάτων τυγχάνει παράνομη και για τον πρόσθετο λόγο ότι δεν κατατέθηκε από την 78χρονη ισόποση εγγυητική επιστολή παρότι είναι σε γνώση τόσο του ίδιου όσο και της νομικής του υπηρεσίας ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας με την υπ΄αρίθμ. 9/2013 απόφασή του έχει κρίνει ότι η επίμαχη διάταξη αντίκειται στα άρθρα 94 παρ. 4 και 95 παρ. 5 του Συντάγματος, καθώς και στην αρχή της ισότητας των διαδίκων.
Ο Δήμος Ρόδου ισχυρίστηκε ότι, εφόσον έχει παρέλθει χρονικό διάστημα δέκα οκτώ μηνών από τη δημοσίευση της απόφασης προσωρινού καθορισμού τιμής μονάδας της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης και από τη δημοσίευση της απόφασης οριστικού καθορισμού τιμής μονάδας της ίδιας απαλλοτρίωσης, χωρίς να έχει καταβληθεί στη δικαιούχο και χωρίς να έχει κατατεθεί δημοσίως η αποζημίωση, η παραπάνω αναγκαστική απαλλοτρίωση έχει αυτοδικαίως αρθεί.
Ο ισχυρισμός αυτός του Δήμου Ρόδου κρίθηκε από το δικαστήριο “μη νόμιμος και, συνεπώς, απορριπτέος”.
Συγκεκριμένα, πιθανολογήθηκε ότι το δημοτικό συμβούλιο, την 24-1-2014, έλαβε την υπ αριθμό 56/2014 απόφασή του, με την οποία διαπίστωσε την αυτοδίκαιη άρση της αναγκαστικής αυτής απαλλοτρίωσης.
Η αυτοδίκαιη αυτή ανάκληση της απαλλοτρίωσης, λόγω μη καταβολής της ορισθείσας αποζημίωσης μέσα στις προθεσμίες που ορίζουν οι πιο πάνω διατάξεις αποβλέπει μόνο στο συμφέρον του καθού η απαλλοτρίωση, ιδιοκτήτη (κ. Γκίνερουπ), ώστε να μην παραμένει η κηρυχθείσα σε βάρος του απαλλοτρίωση επί μακρό χρονικό διάστημα εκκρεμής και μετέωρος, προς βλάβη των συμφερόντων του, λόγω της δέσμευσης της ιδιοκτησίας του. Συνεπώς, μπορεί από αυτόν μόνο να προταθεί, όχι δε και από τον υπέρ’ ού η απαλλοτρίωση (Δήμο Ρόδου).
Το δικαστήριο έκρινε μάλιστα ότι το δημοτικό συμβούλιο δεν είχε καν την αρμοδιότητα να άρει την απαλλοτρίωση! Επισημαίνεται συγκεκριμένα ότι η διάταξη του άρθρου 1 Ν. 2882/2001 προβλέπει ως κατά κανόνα αρμόδιο για την κήρυξη της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης όργανο, τον γενικό γραμματέα της Περιφέρειας. Συνεπώς, ο τελευταίος είναι αρμόδιος και για την έκδοση της κατ’ άρθρο 11 παρ. 3 Ν. 2881/2001 βεβαιωτικής πράξης για την αυτοδίκαιη άρση της κηρυχθείσας πιο πάνω απαλλοτρίωσης.
Ανάλογη τακτική ακολουθεί η τωρινή δημοτική αρχή με όμοια απαλλοτρίωση υπέρ της οικογένειας Ατσίδη.
Ετεροχρονισμένη νομιμοποίηση προσφυγής κατά του Ελληνικού Δημοσίου για απόφαση που δικαίωσε υπερήλικη
