Εάν ερχόσουν τις τελευταίες ημέρες στη χώρα και διάβαζες τους ύμνους για τους Ελληνες νησιώτες και τις προτροπές να ψηφίσουμε την πρόταση για απονομή του Νόμπελ ειρήνης στους «ήρωες του Αιγαίου», θα σκεφτόσουν τι «απίστευτοι και αλληλέγγυοι αυτοί οι Ελληνες». Οι περισσότεροι όμως που ζούμε χρόνια εδώ και δεν πάσχουμε από επιλεκτική αμνησία, θυμόμαστε πολλούς απ’ αυτούς τους όψιμους μπροστάρηδες υποστηρικτές, να κυκλοφορούν πρωτοσέλιδα π.χ. «τρεις φορές στοιχίζει ένα πιάτο φαγητό στους λαθρομετανάστες από ότι σε ένα φαντάρο» . Να καλούν στα κανάλια τους «αγανακτισμένους νησιώτες» που έλεγαν όποιος θέλει λαθρομετανάστες να τους πάρει σπίτι του και να δημοσιεύουν μετ’ επαίνων, ερωτήσεις πολιτικών για το πόσο κοστίζει η διάσωση μεταναστών στο ελληνικό δημόσιο. Τώρα, ξαφνικά οι λαθρομετανάστες έγιναν δυστυχείς πρόσφυγες και οι αγανακτισμένοι έγιναν ήρωες. Τους βλέπεις, τους διαβάζεις και έχεις έντονες στομαχικές διαταραχές (να το πω ευγενικά).
Γιατί όλοι γνωριζόμαστε
