Ο προπονητής του Ροδίων Άθλησις Τέλης Χατζηφούντας, πήρε θέση για όσα συμβαίνουν εδώ και καιρό λόγο κορωνοϊού στον αθλητισμό. Αναλυτικά, όσα έγραψε στον «τοίχο» του στο facebook. «Δεν συνηθίζω να μοιράζομαι δημόσια τις σκέψεις μου αλλά όταν βλέπεις κάτι που αγαπάς να γκρεμίζεται δεν μπορείς απλά να παρακολουθείς. Γιατρός δεν κατάφερα να γίνω αλλά η λογική μου δεν με αφήνει να δεχτώ αποφάσεις προκλητικές που κρατάνε τον χώρο του μαζικού και ερασιτεχνικού αθλητισμού σχεδόν 8 μήνες ανενεργό τον τελευταίο χρόνο!
8 μήνες!
8 μήνες χωρίς κίνηση, βελτίωση, στόχους, ψυχαγωγία και όλα εκείνα τα συναισθήματα που νιώθει κάποιος όταν αθλείται – αγωνίζεται – προπονείται. Και στο βάθος σκοτάδι. Η απορία μου σχετικά απλή: Γιατί ολοκληρωτικό λουκέτο στον αθλητισμό; Γιατί όχι άνοιγμα με περιορισμούς σε ανοικτούς χώρους και αυστηρά πρωτόκολλα υγιεινής όπως σε άλλους κλάδους; Γιατί δεν παραδείγματιζομαστε από αλλά κράτη που ήδη έχουν ξεκινήσει προπονήσεις με αυστηρά μέτρα αν και με παραπάνω κρούσματα;
Φοβόμαστε ένα γήπεδο μπάσκετ που μπορεί να φιλοξενήσει minimum 12 αθλητές με 3 μέτρα απόσταση μεταξύ τους με ατομική μπάλα και ατομικό εξοπλισμό; Φοβόμαστε μια πισίνα με χλώριο που μέχρι το καλοκαίρι ήταν απ’ τα πιο ασφαλή άθληματα βάση ερευνών; Φοβόμαστε οποιαδήποτε μορφή άσκησης γενικά σε ανοικτό ή μεγάλο χώρο με μέτρα ανάλογα με αυτά του καλοκαιριού; Εξάλλου δεν θυμάμαι κάποια εξαρξη, βάση των αριθμών πάντα, στα κρούσματα το καλοκαίρι όταν άνοιξε ο αθλητισμός και αυτό ίσως γιατί η εφαρμογή μέτρων σε αυτούς τους χώρους είναι πιο εύκολη απ ότι σε μια αλυσίδα ρούχων ή ένα λεοφωρείο. Μη γελιόμαστε οι εικόνες είναι μπροστά μας και καθημερινές!
Αφήστε μικρούς /μεγάλους αθλητές και ασκούμενους να κάνουν ατομικά σε πρώτη φάση και σε κατάλληλους χώρους αυτό που τους δίνει πάθος για ζωη. Αφήστε γυμναστές και προπονητές να ασκήσουν αυτό που τόσο αγαπάνε και έχουν ονειρευτεί. Αφήστε άτομα που ζουν από αυτό και το έχουν ανάγκη, να ζήσουν!
Δε έχω αποδείξεις για το ότι ο αθλητισμος είναι στις 4 πιο επικίνδυνες δραστηριότητες όσον αφορά τη μετάδοση αλλά βλέπω πόσο επικίνδυνο είναι το ολικό κλείσιμο του. Δεν ζητάμε επιστροφή στην κανονικότητα εδώ και τώρα (αγώνες- γήπεδα/γυμναστήρια γεμάτα και προπονήσεις όπως το παλιό καλό καιρό), ζητάμε προσαρμογή στα νέα δεδομένα με τα αντίστοιχα μέτρα.
Κίνηση σημαίνει υγεία και ελευθερία και έχει διαγραφεί παντελώς απ’ τις συνήθειες μας. Όλα αυτά χωρίς καμμία διάθεση για ειρωνεία ή επίδειξη. Καθαρά σκέψεις που βασανίζουν τον κλάδο μας απ’ την ματιά της λογικής όπως είπα στο ξεκίνημα. Γιατί δεν με έχει πείσει έστω ένας για το αντίθετο και επειδή όλο και περισσότερο τελευταία συναντώ αθλητές, συναδέλφους μου και γονείς να με ρωτάνε με ύφος αγωνίας “Εμείς πότε»;
“Αφήστε μας να ζήσουμε, να κάνουμε αθλητισμό”
