Παρακολουθώντας τα ρεπορτάζ, για τις μεγάλες καταστροφές στην Κρήτη από την κακοκαιρία, βλέπουμε να εξελίσσεται και εκεί το «τι θα πουν οι τουρίστες». Στην προσπάθεια του στρατού να στήσει 2 από τις 6 γέφυρες που έχουν καταστραφεί, εκείνο που άκουγε κανείς ήταν «ευτυχώς, γιατί αρχίζει η σεζόν, έρχονται οι πρώτοι τουρίστες σε λίγες ημέρες» και να εκφράζεται η αγωνία, εάν από τις γέφυρες αυτές «θα μπορούν να περνούν τουριστικά λεωφορεία;». Λες και από εκεί θα περνούν μόνο τουριστικά λεωφορεία και όχι το λεωφορείο που θα πηγαίνει παιδιά σε διπλανό σχολείο από τα 15-20 χωριά που έχουν αποκλειστεί και κατοίκους στην κοντινή πόλη. Λες και δεν έπρεπε να βιαστούμε να γίνει η γέφυρα, εάν δεν ξεκίναγε η σεζόν. Αυτό το σύνδρομο, να καλλωπίσουμε τις πόλεις, να φτιάξουμε δρόμους (μπαλώσουμε καλύτερα), να καθαρίσουμε τις παραλίες και τα πάρκα (όσα βλέπει η πεθερά ) γιατί τι θα πουν οι τουρίστες, εάν δεν το αποβάλλουμε, εάν δεν γίνει συνείδηση πλέον, ότι οι τουρίστες έρχονται να απολαύσουν τις πόλεις, τα χωριά, τη φύση, τις παραλίες, την αισθητική, τον πολιτισμό που ΕΜΕΙΣ απολαμβάνουμε, εάν δεν σταματήσουμε να έχουμε πόλεις βιτρίνες που κάθε που τελειώνει η σεζόν κατεβάζει ρολά, τότε, ας μην ψάχνουμε ούτε για την καθημερινότητά μας, την αισθητική, τον πολιτισμό, την ποιότητα της ζωής μας, ούτε για ποιοτικό τουρισμό και ίσως για τουρίστες…
Γιατί, τι θα πουν (πάλι) οι τουρίστες;
