Την περασμένη εβδομάδα, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Ευτυχίας (κάθε μέρα είναι γιορτή σ’ αυτήν τη ζωή) που έχει καθιερώσει ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών «προς αναγνώριση της σημασίας της ευτυχίας στις ζωές των ανθρώπων ανά τον κόσμο», κυκλοφόρησε παράλληλα και η ετήσια έκθεση World Happiness Report που κατατάσσει τις χώρες του κόσμου ανάλογα με το πόσο ευτυχισμένοι είναι οι κάτοικοί τους. Η τελική κατάταξη βασίζεται σε έξι βασικά κριτήρια: κοινωνική στήριξη, εισόδημα, υγεία, ελευθερία, γενναιοδωρία και απουσία διαφθοράς. Στην πρώτη θέση για έκτη συνεχή χρονιά η Φινλανδία. Και εμείς όμως είμαστε πιο… ευτυχισμένοι φέτος τουλάχιστον στα χαρτιά. Από την τερματικά καταθλιπτική 67η θέση που βρισκόταν πέρσι, η Ελλάδα σκαρφάλωσε στην 58η θέση. Δεν ξέρω εάν τα συναισθήματα που αποτυπώνονται –σε συντριπτικό ποσοστό- στις τελευταίες δημοσκοπήσεις – αλλά και τα τελευταία χρόνια- οργή, απαισιοδοξία/παραίτηση, φόβο, δηλώνουν ευτυχία, αλλά στην Ελλάδα, ανάμεσα στα στερεότυπα και τους εθνικούς μύθους, έχουμε εφεύρει και την κοινοτοπία ως ακλόνητη αλήθεια. Μία από αυτές λέει πως ο ήλιος, η θάλασσα, ο καλός καιρός, είναι αρκετά για να είμαστε χαρούμενοι δίχως σκοτεινιές. Βολικό.
Ευτυχία
