Ο Κώστας Αρβανίτης είναι, από τον Ιούλιο του 2019, ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μέλος της Ευρωομάδας της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο («The Left in the European Parliament»). Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μιλάει στην ‘δ’ για τις πολιτικές εξελίξεις μετά και την ανακοίνωση της ημερομηνίας διεξαγωγής των εθνικών εκλογών.
• H χώρα οδεύει σε εκλογές, βρίσκεται σε μια μακρά παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, ενώ μέχρι πριν από λίγες ημέρες δεν γνωρίζαμε καν την ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών. Πώς κρίνετε τις κινήσεις της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού;
Κανείς δεν περίμενε θεσμικότητα από έναν πρωθυπουργό που τέσσερα χρόνια τώρα κάνει γνωστή την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο για την υποχώρηση του Κράτους Δικαίου. Έναν πρωθυπουργό που παριστάνει τον φιλελεύθερο ευρωπαϊστή, αλλά κυβερνά σαν Όρμπαν της Μεσογείου, σαν Τραμπ της συμφοράς. Μιλά σαν ευρωπαϊστής αλλά πράττει αντιευρωπαϊκά, αντίθετα με τις αρχές και τις θεμελιώδεις αξίες της Ε.Ε.
Ε, από έναν τέτοιο πρωθυπουργό, δεν μπορεί να προκαλεί έκπληξη το παιχνίδι με την ημερομηνία της κάλπης! Όταν σε άλλα κράτη – μέλη της ΕΕ οι πολίτες γνωρίζουν την ημερομηνία των εκλογών αρκετούς μήνες πριν από τη διεξαγωγή τους, ο κ. Μητσοτάκης ξεπέρασε τα τερτίπια ακόμη και αυτού του Ερντογάν! Οι Τούρκοι, που ζουν σε ένα καθεστώς που μόνο στο όνομα πια είναι δημοκρατικό, έμαθαν νωρίτερα από τους Έλληνες την ημερομηνία των εκλογών τους! Ο κ. Μητσοτάκης έπαιξε με την ημερομηνία των εκλογών, επιχειρώντας μάταια να παραστήσει τον κυρίαρχο του πολιτικού παιχνιδιού. Η απάντηση που θα λάβει από την κάλπη της 21ης Μαΐου γι’ αυτήν την τελευταία, αλλά και για όλες τις θεσμικές του απρέπειες, θα είναι ηχηρή.
• Το κλίμα είναι πλέον πολύ βαρύ, μετά το σκάνδαλο με τις υποκλοπές και βεβαίως, την τραγωδία στα Τέμπη –και φαίνεται να αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις. Πώς το σχολιάζετε;
Στην κυβέρνηση επιχειρούν να καλλιεργήσουν ένα αστείο αφήγημα ότι τώρα είναι η ώρα του μεγάλου (και δικαιολογημένου) θυμού, αλλά αυτό δήθεν θα καταλαγιάσει, και όταν επιστρέψει η ψυχραιμία, οι πολίτες θα καταλάβουν το πραγματικό τους συμφέρον και θα εμπιστευτούν και πάλι τη ΝΔ του κ. Μητσοτάκη. Γι’ αυτό και η άτσαλη απόπειρα διάχυσης των ευθυνών στο σύνολο του πολιτικού κόσμου, για να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες.
Ε, ούτε το κόλπο αυτό πέρασε ούτε ο θυμός των πολιτών θα περάσει τόσο εύκολα! Πρόκειται για μια οργή που βγήκε μέσα από το συλλογικό πένθος, σχεδόν όλοι όσοι ζούμε στην ηπειρωτική Ελλάδα νιώσαμε ότι θα μπορούσαμε να ειμαστε εμείς σ’ αυτό το τρένο. Ή κάποιος δικός μας άνθρωπος. Ή τα παιδιά μας. Ή οι φίλοι μας.
Η οργή όμως δεν έχει να κάνει μόνο με την τραγωδία-έγκλημα στα Τέμπη. Η οργή αυτή ξέσπασε έντονη και ηχηρή στους δρόμους της χώρας επειδή οι πολίτες έχουν εξαντληθεί από την εισαγόμενη ακρίβεια που η πολιτική Μητσοτάκη μετέτρεψε σε ανεξέλεγκτη αισχροκέρδεια. Οι πολίτες έχουν θυμώσει, όχι μόνο από την ανατριχιαστική υπόθεση των υποκλοπών, αλλά και από τον κυνισμό κυρίαρχων ΜΜΕ που προσπαθούσαν να πείσουν την κοινωνία ότι κανείς δεν ασχολείται με αυτές, μέχρι και «Υποκλοπές Τέλος» έγραψε με περισσό θράσος η «Ενημέρωση 108». Οι πολίτες δεν ξεχνούν ούτε τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας που «χάρισαν» στην Ελλάδα πανευρωπαϊκή πρωτιά φρίκης, ούτε τις χυδαιότητες υπουργών με τις εντατικές που «δεν χρειάζονται». Οι πολίτες που νιώθουν τις τσέπες τους τρύπιες από την ακρίβεια πονούν όταν βλέπουν να εξελίσσεται μπροστά τους ένα τρελό πάρτυ με το δημόσιο χρήμα μέσω απευθείας αναθέσεων δισεκατομμυρίων ευρώ. Οι πολίτες που τους έταξαν ασφάλεια εξοργίζονται όταν βλέπουν σχεδόν καθημερινά μαφιόζικες εκτελέσεις και «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» μέρα μεσημέρι, στις γειτονιές της Αθήνας.
Οι πολίτες στα νησιά νιώθουν όλο και πιο έντονη την κυβερνητική κοροϊδία με τις εξοργιστικές καθυστερήσεις στην απόδοση του μεταφορικού ισοδύναμου, ενός αναγκαίου και οφειλόμενου χρέους στους νησιώτες που υλοποίησε ο αείμνηστος συμπατριώτης σας, ο Νεκτάριος Σαντορινιός, ένα αντίβαρο στο κόστος ζωής στα νησιά που η σημερινή κυβέρνηση στην πράξη υπονομεύει.
Όλα αυτά και πολλά άλλα που ζούμε στην – «Εκπληκτικής Ποιότητας Ζωή» – Ελλάδα 2.0 του κ. Μητσοτάκη κάνουν πια τους πολίτες έξω φρενών. Τα Τέμπη δεν έφεραν την οργή, είναι απλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Στις συνθήκες αυτές οι αλλαγές συσχετισμών που ήδη έχουν αρχίσει να αποτυπώνονται δεν είναι αναστρέψιμες, και δημιουργούν ένα πολιτικό σκηνικό που φέρνει ακόμη πιο κοντά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές.
• Την ώρα που η Ευρώπη έχει θεσπίσει μια σειρά από σοβαρά κίνητρα όπως ο κατώτατος μισθός, η Ελλάδα βρίσκεται πίσω. Τελικά, δεν συμβαδίζουμε με τους Ευρωπαίους πολίτες;
Με την οδηγία για το νέο σύστημα Κατώτατων Μισθών η ΕΕ δεν κάνει κάτι το φοβερά επαναστατικό. Κάνει το ελάχιστο, δημιουργεί ένα μηχανισμό προστασίας από τη φτώχεια και βάζει στόχους κάλυψης ώστε το σύστημα του Κατώτατου Μισθού και των Συλλογικών συμβάσεων Εργασίας να καλύπτει μεγαλύτερο ποσοστό εργαζόμενων στα κράτη-μέλη. Προβλέπει ένα μηχανισμό διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού που υπολογίζεται πως θα έδινε στους εργαζόμενους της χώρας μας αρκετά παραπάνω από την ανεπαρκή και ψηφοθηρική αύξηση που έδωσε ο κ. Μητσοτάκης, πάνω από τα 800 € στις σημερινές συνθήκες. Όταν λοιπόν έχεις μια εργατική δύναμη που έχει συμπιεστεί τόσο πολύ λόγω της μνημονιακής υποτίμησης της εργασίας κι έχει πληρώσει τόσο βαρύ κόστος για να ορθοποδήσει η χώρα, εύλογα θα περίμενε κανείς από μια Κυβέρνηση που ομνύει στο όνομα της ΕΕ, να σπεύσει να ενσωματώσει την οδηγία αυτή και να διαμορφώσει γρήγορα στη βάση της τους μισθούς στη χώρα. Αντί γι’ αυτό όμως, βλέπουμε έναν πρωθυπουργό που κρύβεται πίσω από τη διετή προθεσμία που του δίνει η Ευρωπαϊκή Νομοθεσία, και αντίμιας ουσιαστικής αύξησης-τόνωσης του εισοδήματος των χαμηλότερα αμειβόμενων συμπολιτών μας, δίνει ένα ανεπαρκές φιλοδώρημα, που θα φτάσει στις τσέπες ροκανισμένο από τον πληθωρισμό και την αισχροκέρδεια.
Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημά σας είναι όχι, ούτε σε αυτό συμβαδίζουμε με τους υπόλοιπους πολίτες της ΕΕ. Οι αντιευρωπαϊκές πολιτικές Μητσοτάκη ασκούνται προς όφελος μιας μικρής ακόρεστης παρασιτικής ελίτ, σε βάρος των πολλών, και απομακρύνουν τη χώρα μας από την υπόλοιπη Ευρώπη, και στην Οικονομία.
• Το κυβερνητικό αφήγημα περί «εισαγόμενης ακρίβειας», που κυρίως οφείλεται στον πόλεμο στην Ουκρανία, φαίνεται ότι δεν ισχύει ενώ η ραγδαία αύξηση του κόστους ζωής ξεκίνησε αρκετούς μήνες πριν την έναρξη των καταδικαστέων πολεμικών επιχειρήσεων και συγκεκριμένα από τον Ιούνιο του 2021. Τελικά, όλα τα κριθούν (στην κάλπη) από το κόστος ζωής, κατά τη γνώμη σας;
Φυσικά και δεν ισχύει έτσι όπως προσπαθεί να μας πείσει η κυβέρνηση. Φαινόμενα εισαγόμενου πληθωρισμού είχε όλη η Ευρώπη, καμία χώρα όμως δεν άφησε τον εισαγόμενο πληθωρισμό να μετατραπεί σε διαρκή κρίση αισχροκέρδειας με την ένταση που γίνεται αυτό στην Ελλάδα. Μια κρίση που χτυπά με μεγαλύτερη σφοδρότητα τους πιο αδύναμους, και φέρνει σε σοβαρή οικονομική δυσκολία ακόμη και μεγάλο μέρος πολιτών που ανήκουν στα μεσαία στρώματα. Είναι σωστό αυτό που επισημαίνετε, οι πληθωριστικές δυσκολίες είχαν αρχίσει πριν από την παράνομη και ιμπεριαλιστική εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία. Όπως και τα δυσοίωνα μηνύματα τα Δημοσιονομικά είχαν αρχίσει πριν από την πανδημία του Covid-19, πίσω από την οποία προσπάθησε η κυβέρνηση να τα κρύψει.
Με λίγα λόγια, οι κρίσεις είναι υπαρκτές, παγκόσμιες και σοβαρές. Αλλά στη χώρα μας η κυβερνητική πολιτική του κ. Μητσοτάκη λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής των συνεπειών τους για τους πολίτες, προσκολλημένη σε ξεπερασμένα νεοφιλελεύθερα δόγματα με τα οποία ασκεί κυβερνητική πολιτική για λογαριασμό λίγων «εκλεκτών».
Όλα θα κριθούν από το κόστος ζωής, επειδή όλα οδηγούν στο κόστος ζωής: δεν νοείται Λειτουργική Δημοκρατία και στιβαρό Κράτους Δικαίου χωρίς Ευημερία, αλλά ούτε το αντίθετο, Ευημερία σε περιβάλλον ελαττωματικών θεσμών. Οι έννοιες είναι αλληλένδετες και αλληλοεξαρτώμενες.
Δικαιοσύνη είναι να προστατεύεται ο δανειολήπτης από την αυθαιρεσία των funds που θέλουν να του πάρουν το σπίτι μετατρέποντας σε «ευκαιρία» μια κρίση ανόδου επιτοκίων. Δικαιοσύνη είναι να μην χρειάζεται ο πολίτης να ξοδέψει μια περιουσία και να περιμένει άπειρα χρόνια για μια δικαστική ετυμηγορία. Δικαιοσύνη είναι ο εργαζόμενος να έχει δικαιώματα που να μπορεί να υπερασπιστεί απέναντι σε μια εργοδοτική αυθαιρεσία. Βλέπετε πόσα πράγματα ξεκινούν από το Κράτος Δικαίου, τη Δικαιοσύνη και φτάνουν στην τσέπη μας, στην περιουσία μας, στην ευημερία μας;
Ας μην θεωρούμε λοιπόν τα προβλήματα των θεσμών και της Δημοκρατίας προβλήματα «πολυτελείας», στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν προβλήματα πολυτελείας.
• Την εβδομάδα αυτή η Ελλάδα ήταν για μια ακόμη φορά αρνητική πρωταγωνίστρια στο κέντρο των θεσμών της ΕΕ, με μια συζήτηση για το Κράτος Δικαίου στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πώς αισθάνεται ένας Έλληνας ευρωβουλευτής όταν η χώρα μας γίνεται επίκεντρο αρνητικής δημοσιότητας;
Άβολα, αισθανόμαστε, πολύ άβολα, αλλά η συγκεκριμένη συνεδρίαση δεν ήταν η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Η Δεξιά του κ. Μητσοτάκη καλλιεργεί έναν μύθο ότι οι ευρωβουλευτές της Αριστεράς συνωμοτούμε διαρκώς για να υπονομεύσουμε την κυβέρνηση της χώρας μας. Τη χώρα μας όμως την υπονομεύει ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης που την έχει καταστήσει με τις πολιτικές του και τον αυταρχισμό του για πρώτη φορά ελεγκτέα από τους θεσμούς της Ε.Ε. για ζητήματα Κράτους Δικαίου! Τη συζήτηση δεν την προκάλεσε η Αριστερά, αλλά οι Πράσινοι. Τη στήριξαν όλοι πλην Δεξιάς – Ακροδεξιάς (άλλη μια φορά που είδαμε σε ψηφοφορία αυτήν την ανομολόγητη συμμαχία). Τη στήριξαν ακόμη και οι ευρωβουλευτές του Renew, μιας Κεντροδεξιάς Πολιτικής Δύναμης, που όμως δεν κάνει εκπτώσεις σε ζητήματα θεμελιωδών αρχών και δικαιωμάτων. Η Δημοκρατική Ευρώπη συσπειρώνεται και συμμαχεί όταν βλέπει σε κάποιο κράτος – μέλος τους θεσμούς να απειλούνται, να μην λειτουργούν ικανοποιητικά. Και η Δεξιά του ΕΛΚ μένει μόνη της αγκαλιά με τη σκληρή Ακροδεξιά και τους φασίστες να υπερασπίζονται μάταια τον αναξιόπιστο φίλο του κ. Βέμπερ τον κ. Μητσοτάκη.
Ευχής έργον, η συζήτηση αυτή να είναι το σήμα κινδύνου που θα ακούσει το Μαξίμου και θα σταματήσει τους επικίνδυνους θεσμικούς τυχοδιωκτισμούς, έστω και τώρα, λίγες εβδομάδες πριν ο κ. Μητσοτάκης παραδώσει την εξουσία στην προοδευτική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα που θα αναδείξουν οι κάλπες της 21ης Μαΐου.
