Σε ένα διαμέρισμα στο Περιστέρι, ο Άγγελος Μιτσιάλης συγκατοικεί αυτήν τη στιγμή με δεκαπέντε χνουδωτά πλάσματα, μια και είναι ένας από τους διασώστες κουνελιών της Αθήνας.
Οι σελίδες και οι ομάδες που υπάρχουν στο ελληνικό Facebook με δημοσιεύσεις που αφορούν τα συγκεκριμένα ζώα είναι γύρω στις δέκα με δεκαπέντε, ο ίδιος χρησιμοποιεί το «γύρω» για κάτι μετρήσιμο, αφού κάποιες είναι ανενεργές, ενώ άλλες συγκεντρώνουν χιλιάδες άτομα, διαδικτυακά τουλάχιστον.
Πριν από τρία χρόνια, μαζί με τη φίλη του Δήμητρα Φλέσσα, αποφάσισαν να αποκτήσουν ένα κουνέλι. «Δεν είναι ότι ψάχναμε κάτι ιδιαίτερο σε κατοικίδιο, έγινε αυτό που λένε ότι το ζώο σε διαλέγει», όπως περιγράφει εκείνος.
«Κάναμε το σύνηθες λάθος και πήγαμε να αγοράσουμε. Μέσα από το πρώτο μας κουνέλι, τη Νέλλη, μάθαμε πράγματα γι’ αυτά τα ζώα με τον δύσκολο τρόπο. Άρχισε να αρρωσταίνει και τότε μπήκαμε σε μια διαδικασία έρευνας, ψάχναμε να βρούμε τι κάναμε λάθος. Ενώ ήμασταν έξω από το κτηνιατρείο και περιμέναμε το ζωάκι να εγχειριστεί, καθώς ήταν σε πρώιμο στάδιο καρκίνου της μήτρας, ήρθε και χώθηκε στην αγκαλιά μου. Αυτή ήταν η στιγμή που αρχίσαμε να δενόμαστε, που άρχισε να μεγαλώνει το άγχος μου αν θα τα καταφέρει. Η Νέλλη είναι μια χαρά στην υγεία της μέχρι σήμερα, μάλιστα, όταν ξύπνησε από τη νάρκωση, έκανε τη ζωή των κτηνιάτρων δύσκολη, μας έλεγαν “ελάτε να την πάρετε, μας έχει φάει τα πάντα”».
Μετά από αυτή την περιπέτεια άρχισαν να διαβάζουν για τις ανάγκες των κουνελιών, να είναι ενεργοί σε πολλές ομάδες των social media. Με κάποιες από αυτές κρατάνε ακόμα επαφή, με άλλες διαφωνούν στο ζήτημα των κτηνιάτρων, καθώς και οι δύο υποστηρίζουν ότι δεν μπορούν να διαχειριστούν όλοι τα κουνέλια και προτείνουν μόνο εκείνους που έχουν αναλάβει πολλαπλά περιστατικά. Υιοθέτησαν άλλα πέντε δικά τους, ενώ ο Άγγελος φροντίζει και φιλοξενεί προσωρινά όσα κουνέλια βρίσκει στον δρόμο. Μαζί προσπαθούν να τους βρουν σπίτια, ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να ενημερωθούν γι’ αυτά.
«Δεν θέλουμε να δώσουμε ένα ζώο στον πρώτο που θα μας πει ότι το θέλει, πρώτα θα του πούμε πόσο κοστίζει η φροντίδα του, θα τον ενημερώσουμε για την κατάσταση της υγείας του και για το τι πρέπει να παρακολουθεί, αφού βέβαια έχει δεχτεί ότι θα παρακολουθούμε κι εμείς την πορεία του, ότι θα ρωτάμε γι’ αυτό. Κανείς δεν θα πάρει άρρωστο κουνέλι από εμάς, πρώτα θα το φροντίσουμε και μετά θα το δώσουμε».
Η δική τους ομάδα λέγεται voice of rabbits και τη διαχειρίζονται από κοινού, ο Άγγελος από την Αθήνα και η Δήμητρα από τη Ρόδο. Όπως λέει εκείνη, άλλαξαν πολλά στην καθημερινότητά της τα τελευταία χρόνια, κυρίως το πώς περνάει τον ελεύθερο χρόνο της. «Έχω φτιάξει το πρόγραμμά μου έτσι ώστε να είμαι συνεπής στη σχολή μου, να είμαι παρούσα στο κομμάτι της ενημέρωσης σχετικά με τα κουνέλια και, φυσικά, να βοηθάω σε όσα περιστατικά εγκατάλειψης προκύπτουν. Η αλήθεια είναι πως αφιερώνω αμέτρητες ώρες στον εθελοντισμό, δεν είναι λίγες οι φορές που προκύπτει κάτι επείγον. Στην αρχή κουραζόμουν πάρα πολύ και ουκ ολίγες φορές ένιωθα πως μου έπεσαν όλα μαζεμένα. Πλέον γνωρίζουν αρκετοί από τον κύκλο μου ότι έχω δώσει βάρος σε αυτό το κομμάτι και συχνά με προσεγγίζουν για να ενημερωθούν».
Ενώ λοιπόν σπουδάζει στο τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου, έχει αναλάβει να απαντά στις απορίες όσων θέλουν να φροντίσουν σωστά το κουνέλι τους, διαχειρίζεται το κομμάτι των εκκλήσεων για οικονομική βοήθεια, αναζητά σε όλες τις ομάδες, είτε αυτές ασχολούνται μόνο με κουνέλια είτε όχι, δημοσιεύσεις γι’ αυτά που έχουν εγκαταλειφθεί και κάποιος τα είδε φευγαλέα έξω ή δεν κατάφερε να τα πιάσει. Στις περιπτώσεις εγκατάλειψης ενημερώνει τον Άγγελο και εκείνος σπεύδει στην εκάστοτε περιοχή για να τα εντοπίσει.
«Προσπαθώ να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο σε όλους τους τομείς, από τη διατροφή μέχρι και την αγορά στα pet shops, όσο αυτό είναι εφικτό. Προωθώ τα φιλοξενούμενά μας προς υιοθεσία, τηρώντας τη νομοθεσία, και μιλάω με τους υποψήφιους κηδεμόνες. Δεν είμαστε σωματείο, ώστε να έχουμε δικό μας λογαριασμό και να χειριζόμαστε λεφτά, ζητάμε από κόσμο να προσφέρει εξοπλισμό που δεν χρειάζεται πια, να αγοράσει πράγματα που μπορεί να χρειαζόμαστε κι εμείς πάμε απλά να τα παραλάβουμε, να βοηθήσει με τα ιατρικά έξοδα, πληρώνοντας απευθείας το ιατρείο. Ο αριθμός των ανθρώπων που είναι ενεργοί, όπως εμείς, είναι πολύ περιορισμένος, ενώ τα καταφύγια ζώων δεν ασχολούνται με τα κουνέλια».
Πηγή: lifo.gr
Ζωή Παρασίδη
