Η σεξουαλική κακοποίηση είναι ένα από τα «εθνικά μας εγκλήματα», σύμφωνα με τον αείμνηστο καθηγητή Εγκληματολογίας Κωνσταντίνο Γαρδίκα. Στο 64% των περιπτώσεων σεξουαλικά κακοποιημένων παιδιών, οι δράστες προέρχονται από το στενό οικογενειακό περιβάλλον, σύμφωνα με τις έρευνες.
Εύγλωττες είναι οι μαρτυρίες φοιτητών από την ιστοσελίδα του τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, που μπορούν να γράφουν ανώνυμα τα προβλήματά τους. Η υποστήριξη παρέχεται επίσης ηλεκτρονικά:
«Είμαι 22 χρόνων και έχω υποστεί σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα μου. Οχι μόνο εγώ αλλά και ο αδελφός μου, όταν έλειπε η μητέρα μας. Πάντα στην αρχή, έπαιρνε εμένα στην κρεβατοκάμαρα. Ημουν σχεδόν 5,5 χρόνων. Οταν αρνιόμουν, φώναζα, έκλαιγα, με χτυπούσε με τη λωρίδα του. Ετσι δεχόμουν τα πάντα. Οταν ο αδελφός μου έγινε πέντε χρόνων, άρχισε να κάνει και σε εκείνον τα ίδια. Οταν έπαιρνε τον αδελφό μου στην κρεβατοκάμαρα και ήξερα τι θα του κάνει, πονούσα περισσότερο απ’ ό,τι για τον εαυτό μου. Ηθελα να τρέξω μέσα και να τον σκοτώσω… Δεν μπορούσα όμως… Ημουν πολύ μικρός… Ακόμη ακούω τις φωνές και τα κλάματα του αδελφού μου από την κρεβατοκάμαρα… Δεν μπορώ να ηρεμήσω. Νιώθω ενοχές γιατί δεν τον προστάτευσα. Σήμερα, είμαστε και οι δύο φοιτητές. Τίποτε δεν έχει ξεχαστεί, ούτε από εκείνον ούτε από εμένα… Δεν μιλάμε γι’ αυτό, αλλά τα μάτια μας μιλάνε όταν μένουμε μόνοι και κοιταζόμαστε για λίγο. Είναι τρομερό. Υποφέρουμε και οι δύο, αλλά δεν μιλάμε, δεν θέλουμε να συζητήσουμε γι’ αυτό. Η ζωή μας όμως έχει μοναχική πορεία… Δεν έχουμε σχέσεις. Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε για πάντα από αυτό; Υπάρχει περίπτωση να ξεχαστεί για πάντα, σαν να μην υπήρξε;».
«Είμαι φοιτητής 23 χρόνων. Δέχθηκα σεξουαλική παρενόχληση τόσο εγώ όσο και ο αδερφός μου. Σε ηλικία περίπου 8 χρόνων από φιλικό πρόσωπο της οικογενείας που μας περνούσε 6 χρόνια. Από τότε συν το γεγονός του χωρισμού των γονιών μου ταλαιπωρούμαι από αισθήματα κατωτερότητας, ντροπής, εμμονές με το οτιδήποτε συμβαίνει στην καθημερινότητα. Από τα 16 μου χρόνια έχω κατάθλιψη, υπερβολικό άγχος κ.ο.κ. νιώθω ότι έχασα πολλά πράγματα στη ζωή μου και αυτό θα με ταλαιπωρεί μια ζωή. Νιώθω μειονεκτικά σε σχέση με ένα άτομο το οποίο είχε ομαλή συναισθηματική εξέλιξη. Ολα αυτά τα χρόνια έλεγα μέσα μου, θα γίνω όπως παλιά, πριν δημιουργηθούν τα προβλήματα. Μάταια…».
«Ντρέπομαι»
«Εχω κακοποιηθεί σεξουαλικά κατ’ επανάληψη από στενό συγγενικό πρόσωπο σε ηλικία 5-10 χρόνων. Αντιμετώπιζα πολλά ψυχολογικά προβλήματα, όπως κατάθλιψη, τάσεις αυτοκτονίας κ.ά. Είμαι 24 χρόνων και ποτέ δεν είχα μια σχέση με το άλλο φύλο εκτός από φιλική. Ενώ μου έχουν γίνει προτάσεις, φοβάμαι μήπως τους πληγώσω και ντρέπομαι. Οταν μαλώνω με τους δικούς μου, η φωνή μου χάνεται και όλο το κορμί μου τρέμει. Μην μου προτείνετε να πάω σε ειδικό. Θέλω να πάω αλλά δεν έχω λεφτά και φοβάμαι. Ή μάλλον, ντρέπομαι αρκετά».
«Είμαι 25 χρόνων. Από ηλικία περίπου 5-12 χρόνων υπήρξα θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από συγγενικό μου πρόσωπο κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν γι’ αυτό. Εχω δουλέψει πάρα πολύ με τον εαυτό μου, αποβάλλοντας τις αυτοκαταστροφικές τάσεις που είχα. Το πρόβλημά μου είναι κάπως μπερδεμένο ακόμα και για μένα. Από την κακοποίηση θυμάμαι πολύ ελάχιστα πράγματα και πολύ θολά. Σε σημείο που να με φοβίζει. Φοβάμαι μήπως δεν υπήρξε ποτέ σεξουαλική κακοποίηση, ότι όλα ίσως είναι δημιούργημα του μυαλού μου. Μου κάνει εντύπωση που ένα τόσο σοβαρό περιστατικό το έχω σχεδόν ξεχάσει. Είναι δυνατόν να μου συμβαίνει όλο αυτό; Μπορεί ένα τόσο σοβαρό γεγονός να το απωθήσει έτσι ο ανθρώπινος νους; Και αν ναι, πώς;».
«Είμαι υιοθετημένη από τα 6 μου. Εκτός των άλλων στα 6 μου είχα έντονες σεξουαλικές ενοχλήσεις από τον παππού (τον πατέρα του θετού μου μπαμπά). Νιώθω τύψεις γιατί ζω μακριά από όλους, δεν τους δείχνω τρυφερότητα και αγάπη, αν και θα το ήθελα, αλλά μου είναι παρά πολύ δύσκολο».
Ατομική ή ομαδική θεραπεία
Η επιστημονική συνεργάτις σε θέματα Ψυχικής Υγείας, του Πανεπιστημίου Αιγαίου κ. Σοφία Πακλατζόγλου, σημειώνει για το θέμα: «Οι επιπτώσεις στα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας και ιδιαίτερα στα παιδιά, είναι χρόνιες και σφραγίζουν ανεξίτηλα τη βιοψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη αλλά και τη μετέπειτα πορεία τους ως ενήλικα άτομα. Σύμφωνα με έρευνες, το 80% των ενηλίκων επιζώντων παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης πάσχει από ψυχολογικές διαταραχές, που καλύπτουν ένα φάσμα από διανοητικές διαταραχές μέχρι παραβατική συμπεριφορά και από μαθησιακές δυσκολίες μέχρι μετατραυματικό στρες και κατάθλιψη. Τα δύο βασικά ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν σε κάθε προσπάθεια “ίασης”, είναι α) ότι το σώμα των παιδιών δεν λειτουργεί πλέον ως “ασφαλής τόπος”, και β) ο εαυτός και το σώμα τους θεωρούνται γι’ αυτά άχρηστα και αδύναμα. Δεν υπάρχει εξειδικευμένη θεραπεία, ακολουθείται ατομική ή ομαδική, η οποία εφαρμόζεται σε παιδιά και ενήλικες. Τα παιδιά θα πρέπει να παρακολουθούνται, από ειδικούς, για όλη τους τη ζωή».
