Tου Γιώργου Σκαμπαρδώνη
Με την τεχνολογία που υπάρχει σήμερα όλοι γνωρίζουν, ακόμη και η γιαγιά μου, ότι ο καθείς ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε εξευτελίσει -να σε δει να κατουράς μία νύχτα σε ένα τσαΐρι, να σε πάρει με το κινητό, να σε ανεβάσει στο ίντερνετ και να γράψει «δέστε τον αναίσχυντο Σκαμπαρδώνη, που κατουράει νυχτιάτικα την πόλη. Δεν έχει σπίτι να πάει να ξαλαφρώσει;».
Αυτά τα ξέρουμε πια και προφυλαγόμαστε -όλοι τα ξέρουνε, ακόμη και οι βοσκοί πάνω στην Πίνδο. Ότι δηλαδή τα λεγόμενα «προσωπικά δεδομένα» είναι πια ευάλωτα πέραν του ότι είναι πολύ δύσκολο να καθορίσεις πού σταματά το ιδιωτικό και πού αρχίζει το δημόσιο. Κυρίως όταν είσαι γνωστό πρόσωπο και ιδίως πολιτικός, δηλαδή εκπρόσωπος του λαού, οπότε αναπόφευκτα οφείλεις να έχεις κάποια συμπεριφορά εντός του ευπρεπούς, ακόμη κι αν είσαι sui generis, επιδειξιμανής, πριμαντόνα και κατά συρροήν προβοκάτορας και θες να σε προσέχουν, επειδή ίσως δεν σε αγαπούσε επαρκώς η μαμά σου.
Η ρήση περί της γυναίκας του Καίσαρος είναι ορθή. Η σημειωτική της συμπεριφοράς των πολιτικών προσώπων, όπως και η χρήση της γλώσσας από αυτούς και για αυτούς είναι διαφορετική, δηλαδή οφείλει να προστατεύει το κύρος τους. Δεν μπορείς να πεις για παράδειγμα ότι ο πρωθυπουργός πήγε στις Βρυξέλλες, αλλά μετέβη στις Βρυξέλλες. Μπορεί να λέμε τη λέξη «γιαλός» στην καθημερινή ομιλία, αλλά στο σχετικό νομοσχέδιο μιλάμε για «αιγιαλό».
Γενικώς υπάρχει μία γλώσσα συμπεριφοράς και μία γλώσσα έκφρασης που οφείλει να περιβάλλει την εξουσία και τα αξιώματα με κύρος, αλλιώς θα γίνουμε το «μπέστε, σκύλοι, αλέστε». Αυτό ισχύει παντού, σε όλες τις χώρες, ανέκαθεν και θα ισχύει στο διηνεκές -δεν μπορεί να εμφανίζεται ο πρόεδρος της Βουλής στη Βουλή με σαγιονάρες ούτε να μιλά χρησιμοποιώντας το ιδίωμα των καλιαρντών. Δεν μπορεί να αγορεύει μία κυρία στη Βουλή φορώντας μόνον το στριγκ της. Το πράγμα τότε θα καταντήσει Καραγκιόζ μπερντέ και το έλα να δεις.
Το τελετουργικό, η θεατρικότητα, η απόδοση τιμών, οι ιεραρχίες, το πρωτόκολλο, η κατάλληλη χρήση της γλώσσας προστατεύουν τους εκπροσώπους του εκάστοτε λαού και τους τιμούν -αλλιώς θα εξελιχθούμε σε αδιανόητο μπάχαλο. Έτσι συνέβαινε πάντα.
Και όσον αφορά τα προσωπικά δεδομένα, είναι διαφορετικό το μέγεθος για έναν τρελό καλλιτέχνη, για έναν καθημερινό άνθρωπο και άλλο για έναν πολιτικό, διακεκριμένο ή όχι -όταν είναι βέβαια πολύ γνωστός, τότε οφείλει να προσέχει περισσότερο και για τους λόγους που είπαμε και γιατί πάντα κάποιοι καραδοκούν, για να τον εξευτελίσουν, είτε για να λάβουν πολιτικά κέρδη είτε από απλή χαιρεκακία ή μοχθηρία. Μπορεί ένας διάσημος καλλιτέχνης όχι μόνον να μη φοβάται ένα σκάνδαλο, αλλά και να το προκαλεί (άπειρες περιπτώσεις υπάρχουν), αλλά για έναν πολιτικό θα ήταν καταστροφικό, ακόμη κι αν αφορά την προστατευμένη ιδιωτική ζωή του -ας πούμε η περίπτωση Κλίντον με τη γνωστή απομυζητική κυρία.
Η πρόσφατη περίπτωση του λεγόμενου «καρότου» είναι θεαματική. Και αν ισχύει το βίντεο, τότε ο πρωταγωνιστής θα έπρεπε ήδη μόνος του να είχε αποσυρθεί διακριτικά, αλλά δεν το έπραξε. Και προβλέπεται ότι το κόστος πια θα είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερο, γιατί, ενώ το θέμα θα είχε ήδη ξεχαστεί, αν βγει το βίντεο και μάλιστα αργότερα, σε προεκλογική περίοδο, τότε η ζημιά θα είναι απείρως χειρότερη και για το λόγο ότι ο πολιτικός χώρος του πρωταγωνιστή κατά τα ειωθότα επέδειξε διάθεση χονδροειδούς συγκάλυψης, έλλειψη ευαισθησίας. Αντί να λύσει το θέμα πάραυτα, μιλά για παραβίαση προσωπικών δεδομένων -κάτι σαν την υπόθεση Μπαλτάκου από την ανάποδη. Σαφώς οφείλουμε να σεβόμαστε τα προσωπικά δεδομένα, αλλά ποιο είναι το όριο; Εάν ένας πολιτικός βγαίνει στο ίντερνετ και κάνει αυτά τα εξωφρενικά που λέγεται ότι κάνει ενώπιον ολόκληρης παρέας αγνώστων, τότε για ποια δεδομένα μιλάμε;
Εμείς ως πολίτες ας δεχτούμε ότι ήταν απλή επιπολαιότητα της νεότητας. Όμως στην πολιτική δυστυχώς δεν υπάρχει έλεος. Εκτός και αν υπάρχει επιλεκτικό έλεος, αλλά μάλλον θα αποδειχτεί πως δεν υπάρχει.
makthes.gr
ΑΣΤΕΙΑΤΟΡΙΟΝ Προσωπικά μη-δεδομένα
