Σε ουρά ΑΤΜ λίγο πριν σημάνουν μεσάνυχτα και αρχίσει το όριο αναλήψεων των capital controls.
Τους πέρασα και πήγα πρώτη. Δεν υπήρχε κανείς, κάτι που μου δημιούργησε την υποψία ότι έχει ξεμείνει από χρήματα.
΄Εκανα δοκιμαστική προσπάθεια, ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου. Μέχρι να κάνω και την δεύτερη, γιατί δεν είναι ώρα για γενναιότητες ( είδα τον κ. Ξυδάκη και Φίλη στην ουρά του ΑΤΜ της Βουλής και πήρα «γραμμή») να’ την η ουρά πίσω μου, να με ρωτούν εναγωνίως εάν υπάρχουν χρήματα.
Μια νεαρά, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Αρχισε τα επαναστατικά, εκ του ασφαλούς της καταφατικής απάντησης ότι βγάζει ευρώ το μηάνημα «Αυτός ο πανικός είναι τρομοκρατία των ΜΜΕ. Οι αλήτες οι δημοσιογράφοι, που φοβίζουν τον κόσμο λες και θα μας σώσουν αυτά που θα σηκώσουμε.» Τελείωσε σε αυτό το κρίσιμο σημείο η συναλλαγή μου, ευχήθηκα καληνύχτα και καλή τύχη στην ουρά μου και έφυγα ησύχως, υπερήφανη, ότι έμεινα συνεπής στην άποψη ότι είμαι κατά της βίας- συμπεριλαμβανομένης και της λεκτικής- αλλά μένοντας με την απορία γιατί ήρθε μεσάνυχτα απ’ το κρεββάτι με το νεγκλιζέ μέχρι το ΑΤΜ, υποκύπτοντας στην τρομοκρατία των ΜΜΕ;
Σε σούπερ μάρκετ: Πάω να αγοράσω μακαρόνια (για να κάνω τραπέζι στον κ. Φίλη) πολλά ράφια ήταν άδεια, τα φόρτωνε μακαρόνια και εβαπορέ εκείνη την ώρα ο υπάλληλος, πιάνω κουβέντα με μια κυρία μπροστά μου: «τέτοια είχα δει και το 1974 με την επιστράτευση» μου λέει. ΄Ενας κύριος κουνάει το κεφάλι του…. «Ούτε στην Ζάμπια κάναμε έτσι» μονολογεί. Μου εξήγησε ότι όταν ζούσε στην Ζάμπια κάποια τρόφιμα ερχόντουσαν μια φορά τον χρόνο, και σχηματιζόντουσαν ουρές για την διαθέσή τους.
Σε βενζινάδικο και αφού γύρισα προηγουμένως τρία, με κίνδυνο να τελειώσει η ελάχιστη βενζίνη που υπήρχε στο ρεζερβουάρ. Δέκα αυτοκίνητα περίπου, τα περισσότερα περαστικοί τουρίστες. Αφού με κοίταξε παράξενα ο υπάλληλος που δεν του είπα προφανώς «γεμισέ το» , βάζει βενζίνη το 20ευρω που ζήτησα, το παίρνει από το ανοιχτό τζάμι, φεύγει και συνεχίζει στον επόμενο. Απόδειξη είπατε; Όχι φυσικά! Σε κανέναν από τους προηγούμενους δεν είχε δώσει. Γιατί να δώσει σε μένα; Ανέμελα, πάω κοντά του και τον ρωτώ «απόδειξη;». Με ξανακοιτά, αυτή τη φορά ενοχλημένος και βαριεστημένα μου κάνει την χάρη και μου φέρνει μια, αφού έψαξε για 20ρικο σε ένα αποδείξεις που είχε σε ένα κουτί.
Ο Αλαν εν απογνώσει: Οπου Αλαν, είναι ο Εγγλέζος γείτονάς μου, χτυπά μες τα μαύρα χαράματα την πόρτα να με ρωτήσει, εάν πρέπει να πάει στο σούπερ μάρκετ να πάρει… προμήθειες ( τα’ μαθε και τα είδε τα χαίρια μας με τις ουρές και για προμήθειες). ΄Όχι του λέω. Είχε κι άλλες απορίες ο Αλαν. Θέλουν οι Ελληνες να μείνουν στην ευρωπαϊκή ένωση; Ναι του λέω. Και τι νομίζεις ότι θα γίνει την Δευτέρα; Δεν ξέρω του απαντώ. Η έκφρασή του μοιάζει σαν να μην τον έπεισα να μην πάει στο σούπερ μάρκετ…
Στις ειδήσεις κι αφού άνοιξαν τα ΑΤΜ;s δείχνουν τον πρώτο πολίτη που σήκωσε τα 60 ευρώ. Μέχρι τώρα είχαμε το πρώτο μωρό της χρονιάς, το πρώτο πλοίο στο λιμάνι. Αυξάνεται η γκάμα…
