Ο Ροδίτης συγγραφέας-ποιητής Γιώργος Πάττας με το ποίημα του με τίτλο “Πατρίς Γλυκοφιλούσα” κέρδισε το Β’ Βραβείο στον 10ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό με θέμα «Ελλάδας προσκλητήριο 1821-2021…κοιτίδα του πνεύματος, του πολιτισμού και της ειρήνης» που διοργανώθηκε από την Αμφικτυονία Ελληνισμού και είναι αφιερωμένος στα 200 Χρόνια από την Επανάσταση του 1821.
Το ποίημα μάλιστα συμπεριλαμβάνεται στην Ανθολογία Ι’ Παγκόσμιου Ποιητικού Διαγωνισμού – 2021, με το ίδιο θέμα.
Το ποίημα που κέρδισε είναι το εξής:
«Πατρίς Γλυκοφιλούσα» (Γεωργίου Ι. Πάττα)
Η μοναδική χώρα που επέζησε μέσα στην σκλαβιά,
ειν’η Ελλάδα η ξακουστή, ηρώων καραβιά.
Χρυσές σελίδες πνεύματος και ιστορίας γράφει,
με θαύμα το κατόρθωσε, Θεός το υπογράφει.
Κοιτίδα του πολιτισμού, δικαίως ονομάσαν
και τα μεγάλα πνεύματα που έβγαλε, αγιάσαν.
Πάντοτε την εζήλευαν μα και την εφθονούσαν,
πληγές πολλές κατάφεραν και την ψυχορραγούσαν.
Τα επιτεύγματα της τρομερά, τα έπη της μεγάλα,
πολλών λαών αποτελεί, την τέλεια δασκάλα.
Ποιος να το πίστευε αυτό που έχουνε καταφέρει,
οι κλέφτες και οι αρματωλοί, με Γέρο κανονιέρη.
Σαν ένα σώμα μια ψυχή ξεχύθηκαν στην πλάση,
κατόρθωσαν το αδύνατο, στου φεγγαριού την χάση.
Χωρίς πολλά εφόδια, δίχως καμιά ελπίδα,
πέτυχαν ν’αποκτήσουμε και πάλι την πατρίδα.
Μα όπως σ’όλους τους ήρωες δεν λείπουν τα ψεγάδια,
οι έριδες των αδελφών, απύθμενα πηγάδια.
Η δύναμη μας τρομερή μα μόνο ενωμένοι,
καμία νίκη δεν θα’ρθει, αν όντως διχασμένοι.
Κι αν τα χρόνια πέρασαν και πάμε σαν χαμένοι,
το μήνυμα της λευτεριάς, ακόμα παραμένει.
Σε χειμερία νάρκη μπαίνουμε σε λήθαργο βαρύ,
χρειάζεται επαγρύπνηση, αγάπη καθαρή.
Αν τα ιδανικά ξεθάψουμε και δούμε την αξία,
τότες θα εξαφανιστεί αμέσως η φοβία.
Όταν ανακαλύψουμε τι αίμα κουβαλάμε,
ολημερίς τα μούσια μας σίγουρα θα βλογάμε.
Μία σπίθα από την λάμψη προγόνων να φωτίσει,
σε πρόοδο και προκοπή, θα μας οδηγήσει.
Οι αναμνήσεις μόνες τους δεν φτάνουν θέλει κι άλλο,
αποφασιστικότητα και θέληση και τσαγανό μεγάλο.
Ειρηνικά πορεύοντας έργα δημιουργούμε,
μα ξέρουμε πολύ καλά σκληρά να πολεμούμε.
Το Έθνος το Ελληνικό πάντοτε θα υπάρχει,
με φωτεινό του οδηγό τον Μέγα Ταξιάρχη.
Ελλάς αγαπημένη μας πατρίς γλυκοφιλούσα,
για σένα νε την πίστη μου παντού θ’ομολογούσα.
Όρκο με αίμα δίνουμε υπόσχεση μεγάλη,
την γαλανόλευκη εσαεί, ψηλά, εκεί, ν’αγάλει.
