Δικαίωση στο Συμβούλιο της Επικρατείας για γνωστή τουριστική ξενοδοχειακή επιχείρηση της Καρπάθου

Επειτα από μακροχρόνια δικαστική διαμάχη των «Τουριστικών Ξενοδοχειακών Επιχειρήσεων Αφοί Νισυρίου» με το Ελληνικό Δημόσιο, η γνωστή ξενοδοχειακή επιχείρηση της Καρπάθου δικαιώθηκε ενώπιον του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου (απόφαση υπ’ αριθμ. 661/2014 ΣτΕ) μετά από την απόρριψη της σχετικής Αίτησης Αναίρεσης του Ελληνικού Δημοσίου.
Πιο συγκεκριμένα, το Ελληνικό Δημόσιο αιτήθηκε την αναίρεση της υπ’ αριθμ. 498/2021 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς, με την οποία απερρίφθη έφεσή του κατά της υπ’ αριθμ. 50/2018 απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου. Το πρωτοβάθμιο διοικητικό δικαστήριο, αποδεχόμενο την προσφυγή της αναιρεσίβλητης εταιρείας, είχε ακυρώσει την από 28.03.2012 απόφαση της επιτροπής προσφυγών.
Η αναιρεσίβλητη εταιρεία είχε δε προηγουμένως ασκήσει ενώπιον της προαναφερομένης επιτροπής προσφυγή κατά της υπ’ αριθμ. οικ. 1072/2010 πράξεως του προϊσταμένου της Διευθύνσεως Τουρισμού Δωδεκανήσου της Περιφερειακής Υπηρεσίας Τουρισμού Δωδεκανήσου του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού (Ε.Ο.Τ.), με την οποία της είχε τότε επιβληθεί οικονομική επιβάρυνση 44.708 ευρώ (χωρίς το συνυπολογισμό της μέχρι σήμερα τοκοφορίας), λόγω αλλαγής χρήσεως χώρων στην ξενοδοχειακή της μονάδα.
Πέρα των άλλων νομικών ζητημάτων, η όλη επίμαχη διαφορά ενώπιον του ΣτΕ επικεντρώθηκε στην κρίσιμη προβληματική για το αν το επιβληθέν διοικητικό πρόστιμο σχετικά με την μετατροπή κοινοχρήστων ή βοηθητικών χώρων σε δωμάτια και την επέκταση δωματίων πέραν των εγκεκριμένων σχεδίων, συνιστά διοικητική κύρωση υποκειμένη εις πενταετή παραγραφή ή βεβαιωτική πράξη καταλογισμού υποκειμένη εις εικοσαετή παραγραφή. Συνακόλουθα, το ΣτΕ, αποδεχόμενο και τους ισχυρισμούς της αναιρεσίβλητης εταιρείας, έκρινε ότι η οικονομική επιβάρυνση που επιβλήθηκε, δυνάμει της υπ’ αριθμ. 547/1.4.1994 απόφασης του υπουργού Τουρισμού, λόγω μετατροπής κοινόχρηστων ή βοηθητικών χώρων του τουριστικού καταλύματος σε δωμάτια, ως αξίωση του Ε.Ο.Τ., υπάγεται στον γενικό κανόνα της πενταετούς παραγραφής πάσης φύσεως αξιώσεων υπέρ νομικού προσώπου και όχι στον εξαιρετικό κανόνα της εικοσαετούς παραγραφής. Το δε ιδιαίτερο αυτό οικονομικό βάρος που επιβάλλεται σε όσους εκμεταλλεύονται τουριστικά καταλύματα και έχουν προβεί στις ως άνω παραβάσεις της τουριστικής νομοθεσίας δεν μπορεί να υπαχθεί στην έννοια του «καταλογισμού», διότι ο όρος αυτός έχει χαρακτήρα αποζημιωτικό και επιβάλλεται εις βάρος προσώπου που θεωρείται από τον νόμο υπόλογος για κακή εκ μέρους του διαχείριση χρημάτων, αξιών, ενσήμων ή υλικών ανηκόντων στο Δημόσιο, ή σε άλλη περίπτωση προβλεπομένη σε νόμο. Με την έννοια, άλλωστε, αυτή χρησιμοποιείται ο όρος «καταλογισμός» και σε άλλες διατάξεις του ν.δ. 496/1974 με βάση όσα έγιναν δεκτά ανωτέρω, ορθώς κρίθηκε με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, ανεξαρτήτως των επιμέρους αιτιολογιών αυτής, ότι επί των οικονομικών επιβαρύνσεων της 547/ 1.4.1994 απόφασης του υπουργού Τουρισμού εφαρμόζεται ο κανόνας της πενταετούς παραγραφής.
Στο Ελληνικό Δημόσιο επιβλήθηκε από το ΣτΕ και σχετική δικαστική δαπάνη υπέρ της αναιρεσίβλητης εταιρείας.
Την υπόθεση ενώπιον του ΣτΕ από πλευράς των Τουριστικών Ξενοδοχειακών Επιχειρήσεων «Αφοί Νισύριου» τη χειρίστηκε ο δικηγόρος – Δ.Ν. Συνταγματικού & Διοικητικού Δικαίου Μιχαήλ Θ. Παπαγεωργίου, διευθύνων εταίρος της Δικηγορικής Εταιρείας Μ.Θ.Π. & Συνεργάτες.