Γράφει ο
Κώστας Λαμπριανός
Δέσμιοι, ακόμα, του φαύλου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, μοιάζουμε να μην ξέρουμε ποιοι είμαστε, πού βαδίζουμε, ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας.
Παρά το ιστορικό βάρος που κουβαλάμε στους ώμους ως λαός, περισσότερο από τρεις χιλιετίες, παρά την ανεκτίμητη πολιτιστική μας κληρονομιά, είναι προφανές, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την τραγικότητα της περιόδου που διανύουμε.
Αποπροσανατολισμένοι από το πέρασμα στον υπερκαταναλωτισμό, ευνουχισμένοι από την απομίμηση των δυτικών προτύπων ζωής, ακολουθώντας, στα τυφλά, το «αμερικανικό» ή «ευρωπαϊκό» όνειρο χάσαμε την ταυτότητά μας.
Και τώρα, σε καιρούς ιδεολογικοπολιτικής βαριάς ομίχλης και βίαιης προσαρμογής σε καταστάσεις πενίας, εξαρτημένοι ακόμα από τον δικομματισμό τού συστήματος ληστρικής νομής της εξουσίας, αδυνατούμε να δούμε ότι η κρίση που διανύουμε, στην ουσία και το βάθος της, είναι πρωτίστως κρίση πολιτιστική, κρίση ηθική, κρίση πνευματική, κρίση αρχών και αξιών, η οποία θα έπρεπε, λογικά, να συνεγείρει την κοινωνία, να την αφυπνίσει, διαμορφώνοντας όρους και προϋποθέσεις επιστροφής στον, καλώς ευνοούμενο, ελληνοκεντρισμό.
Είναι παρήγορο, ωστόσο, να βλέπεις κάποιες αχτίδες πολιτιστικού φωτός να διαπερνούν την πνιγηρή ομίχλη που μας τυλίγει.
Ο βουλευτής του νομού Μάνος Κόνσολας έφερε το θέμα της κατάρρευσης των τειχών της Μεσαιωνικής Πόλης στη Βουλή. Δεν πιστεύω ότι θα ιδρώσει το αυτί των Μπαλτάδων και Φίληδων, ψευτοκουλτουριάρηδων και ψευτοπροοδευτικών. Μα, κι αν δεν ιδρώσει, ο βουλευτής με την ερώτησή του υποδεικνύει σ’ εμάς το ιστορικό χρέος. Τα τείχη, που ταπείνωσαν τους καταπέλτες και τις πολιορκητικές μηχανές του Δημητρίου του Πολιορκητή, μέρα τη μέρα, χρόνο τον χρόνο, πέτρα την πέτρα καταρρέουν υπό το αδιάφορο βλέμμα των επιγόνων.
Ιστορικό χρέος ν’ ανακοπεί αυτή η φθίνουσα, απαξιωτική πορεία του μοναδικού και ανεκτίμητου πολιτιστικού Μνημείου, υμνημένου επί αιώνες από περιηγητές, από εχθρούς και φίλους.
Είναι παρήγορο, ακόμα, ότι ο περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου Γιώργος Χατζημάρκος έρχεται, με σημαντικές πρωτοβουλίες, να καλύψει το τεράστιο έλλειμμα της δημοτικής αρχής – μολονότι στο παρασκήνιο οι συνήθεις υπονομευτές τις αφορίζουν – σε πολιτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο.
Πολύ πρόσφατα παρέδωσε στους κατοίκους της Δήλου ολοκληρωμένο το αναστηλωμένο αρχαίο θέατρο του νησιού.
Τώρα, στις προτεραιότητες του, σειρά έχει η ανάδειξη της Ακρόπολης, του Αρχαίου Σταδίου και του Αρχαίου Θεάτρου, μνημεία εγκαταλειμμένα, αφημένα στην φθορά του αδηφάγου χρόνου, πνιγμένα στ’ αγριόχορτα και τα σκουπίδια, τόπος ποντικιών και ερπετών.
Είναι παρήγορο, επίσης, ότι έχει δρομολογηθεί η αποκατάσταση του πολυταπεινωμένου Εθνικού Θεάτρου, πνευματικού, καλλιτεχνικού, πολιτιστικού κέντρου της Ρόδου επί έναν αιώνα.
Και μακάρι να πάρουν σειρά και τα υπόλοιπα κτήρια – ιστορικά μνημεία – που δεσπόζουν στην καρδιά της πόλης, όμως, με εμφανή τ’ αποτυπώματα της κακοποίησης και εγκατάλειψης.
Ναι, η Πόλη που διεκδικεί να γίνει Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, σε πέντε χρόνια από τώρα, έχει ανάγκη πολλών σοβαρών και καλά μελετημένων παρεμβάσεων σε πολιτιστικό επίπεδο.
Αποτελεί μονόδρομο για να ξαναβρεί τη χαμένη αίγλη της, πολύτιμο υπόβαθρο επανεκκίνησης του ποιοτικού τουρισμού, για τον οποίο πολύς λόγος γίνεται εσχάτως.
Προφανώς, η παρούσα δημοτική αρχή, όπως και οι προηγούμενες, δεν αισθάνεται το ιστορικό βάρος της πολιτιστικής κληρονομιάς, ώστε να ηγηθεί μιας μεγάλης, αλλά και δύσκολης, εκστρατείας διάσωσης και ανάδειξης της Μεσαιωνικής Πόλης και των πολλών άλλων πολιτιστικών θησαυρών αυτού του τόπου.
Δέσμια της πολιτικής φύτρας από την οποία προέρχεται, υπεύθυνης για τη σημερινή παρακμιακή, τραγική πραγματικότητα, βολεύεται στη διαχείριση απλώς της εξουσίας, με χαρακτηριστικά γνωρίσματα τον λαϊκισμό, τα επικοινωνιακά τερτίπια, τις πελατειακές σχέσεις και τα πανηγύρια, όπως επαίρεται.
Η Μεσαιωνική Πόλη, μου έλεγε τις προάλλες φίλος του πνεύματος και των τεχνών, σε μελαγχολικό τόνο, προσφέρεται για την αναβίωση ιστορικών δρώμενων, αλλά έχει εκχωρηθεί σε ανθρώπους χωρίς ατομική και συλλογική ιστορική συνείδηση. Και στη σκιά του ναού του Απόλλωνα στην Ακρόπολη, το Αρχαίο Στάδιο και Θέατρο μπορούν με όραμα, τόλμη και φαντασία να γίνουν μια δεύτερη Επίδαυρος.
Αναμφίβολα οι πολιτιστικές και πνευματικές πηγές υπάρχουν, μόνο που έχει στερέψει η αγάπη, η φλόγα, το πάθος για την όμορφη, τραγική πόλη των 2400 χρόνων.
Θα ήταν σοβαρή παράλειψη, τέλος, να μη γίνει αναφορά σε μιαν ακόμα πρωτοβουλία του περιφερειάρχη, ιδιαιτέρως σημαντική, όσο και συμβολική.
Ο λόγος για την απόφασή του να χρηματοδοτήσει το έργο της αναζωογόνησης του Πάρκου στο Ροδίνι, που σήμερα αποτυπώνει, με τον πλέον γλαφυρό τρόπο, την εγκληματική αδιαφορία των τοπικών αρχόντων επί δεκαετίες.
Όσοι το θυμούνται στις καλές μέρες, στις δόξες του, το θυμούνται σαν την πιο ρομαντική πράσινη γωνιά αυτής της πόλης, που χάθηκε και ξεθώριασε, όπως οι παλιές φωτογραφίες που κιτρινίζουν στην υγρασία.
Είναι μια καλή αρχή και για το ζωντάνεμα των άλλοτε θαλερών πάρκων, που μαραζώνουν, κάτω απ’ την ίδια αδιαφορία. Και τα οποία η …ευφάνταστη δημοτική αρχή προγραμματίζει να «παραδώσει», σε ιδιωτική εταιρεία, έναντι εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ετησίως.
Ανίκανη και μοιραία σε όλους τους τομείς…
Υ.Γ.: Μια που η δημοτική αρχή έχει τόση σχέση με τον Πολιτισμό όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο, ας αναλάβει ο Περιφερειάρχης και την πρωτοβουλία υπογραφής μιας νέας προγραμματικής σύμβασης με το Υπουργείο (υποτίθεται) του Πολιτισμού για τη διάσωση της Μεσαιωνικής Πόλης.
Κ. Λαμπριανός: «Το ιστορικό – πολιτιστικό χρέος μας»
