Στα τέλη κάθε Αυγούστου η ελληνική κοινωνία ζει και ξαναζεί το δράμα της δημοσιοποίησης των βάσεων εισαγωγής στα πανεπιστήμια .Πουθενά αλλού η έναρξη των Πανελληνίων, αλλά και είσοδος στα πανεπιστήμια δεν παίρνει τέτοιες διαστάσεις, δεν αποτελεί μείζον θέμα με χαρακτηριστικά δοκιμασίας εθνικών διαστάσεων μαθητών και οικογενειών . Διευθετείται απλούστερα από τα ίδια τα πανεπιστήμια. Από το άρθρο «Οι βάσεις της χαμένης προσπάθειας» ενός πιο ειδικού από εμάς, του Ανδρέα Ζαμπούκα, εκπαιδευτικού και δημοσιογράφου, για την ιστορία των Πανελλήνιών που χρόνια τώρα γίνονται οι άπειρες συζητήσεις τα πειράματα, χωρίς μέχρι τώρα να έχει βρεθεί η μαγική συνταγή για ένα σύστημα εκπαίδευσης: «Διατηρούμε ένα ξεπερασμένο πλαίσιο λειτουργίας, ενώ οι πολιτισμικές εξελίξεις και η αγορά μας έχουν, ήδη, ξεπεράσει. Κι όταν λέω αγορά, δεν εννοώ μόνο την οικονομία και την ανεργία των νέων αλλά και τις συνθήκες ανάπτυξης της κοινωνίας, μέσα από αξίες, ήθη, κανόνες και αρχές. Μόνο ένα 15% των νέων προτίθεται να ενσωματωθεί σε κάποια ειδικότητα μέσω των ΕΠΑΛ. Οι υπόλοιποι σπεύδουν να διεκδικήσουν μια θέση σε ανώτερο ή ανώτατο ίδρυμα Προσέξτε την κατανομή των μαθητών που συμμετέχουν στις εξετάσεις : περίπου 80 χιλ μαθητές από Γενικά Ημερήσια Λύκεια, χίλιοι από Εσπερινά και από ΕΠΑΛ 12,5 χιλ. Λες και η αγορά των 10 εκατ. Ελλήνων θα αυγατίσει για να δεχτεί κι άλλες ορδές απαξιωμένων ανέργων. Λες και τα κρατικά ταμεία πρόνοιας έχουν κι άλλες δυνατότητες να συντηρούν παραπλανημένους «μορφωμένους» νέους- είναι γνωστό άλλωστε ότι από τους συμμαθητές τους των ΕΠΑΛ είναι πιο καλλιεργημένοι! Ένα ίδιο και απαράλλαχτο σκηνικό: κόποι, τεράστια κεφάλαια, αγωνίες, νευρώσεις και ένα σωρό άλλες εντάσεις για μία διαδικασία που μεταφέρει από γενιά σε γενιά, την καθυστέρηση και των συντηρητισμό. Τη δειλία μάλλον και τις αγκυλώσεις μιας κοινωνίας που δεν θέλει να δει πέρα από τους μύθους της. Που δεν θέλει να απαλλαγεί από τον πρωτογονισμό και τον επαρχιωτισμό της Ο μακροπρόθεσμος στόχος πρέπει να είναι η κατάργηση των Πανελληνίων και μία νέα αρχή με τα πανεπιστήμια να επιλέγουν τους φοιτητές τους. Αφού πρώτα, ενταχθούν σε ένα αυστηρό σύστημα αξιολόγησης, και από την πολιτεία, ώστε αναγκαστικά, να κρατούν σε υψηλό επίπεδο το κύρος και το πρόγραμμά τους. Οι Πανελλήνιες δεν είναι τίποτε άλλο από ένα παιχνίδι εντυπώσεων για μικρούς και μεγάλους. Εκτός από τους άριστους που έτσι κι αλλιώς θα ενταχθούν με αξιώσεις στο σύστημα -άσχετο αν μετά θα αποδράσουν…- οι υπόλοιποι βασανίζονται χωρίς λόγο και αιτία. Μόνο ο λαϊκισμός θα θριαμβεύσει και πάλι, ανοίγοντας κι άλλες τρύπες, στην οικονομία και στην πολιτισμική παραγωγικότητα. Κυρίως όμως, στις συνειδήσεις μίας ακόμα χαμένης γενιάς ανυποψίαστων και γελασμένων Ελλήνων.»
Παιχνίδι εντυπώσεων
