Σκεπτόμουν τι θα ήταν αυτό χθες- παγκόσμια ημέρα Ηλικιωμένων λέει-που θα μπορούσα να πω στους παππούδες και τις γιαγιάδες της γενιάς μου. ‘Εψαξα για κάτι χαρούμενο όπως ταιριάζει στις γιορτές. Δεν μου βαίνει τίποτε στο χαρούμενό του…Αυτά θα τα χαρμόσυνα αρμόζουν στους ρήτορες που θα ρίξουν τα φώτα πάνω στην Παγκόσμια Ημέρα. Και όπως σε κάθε «παγκόσμια» θα ξεχαστεί ο λόγος της γιορτής μόλις σημάνουν μεσάνυχτα. Οι ηλικιωμένοι της γενιάς μου δεν ξέρω αν γιορτάζουν. Αν πολλοί απ’ αυτούς θα έχουν λόγο να νοιώθουν περήφανοι για την ημέρα που τους αφιερώνουμε. Μακριά από τον ρόλο του παππού και της γιαγιάς που εμείς σαν παιδιά γνωρίσαμε και που εμείς οι ίδιοι βιαίως τον αλλάξαμε, «πρόσφυγες» σε οίκους ευγηρείας , διωγμένοι από την θαλπωρή της ίδιας τους της χώρας πως να αισθάνονται άραγε; ‘ Ισως όταν σβήσουν τα φώτα που θ’ ανάψουν υποκριτικά οι ρήτορες για τα «περήφανα γηρατειά», αν και αύριο και μεθαύριο και κάθε μέρα , φωτίζουμε τις μέρες τους με ένα χάδι στα ρυτιδιασμένα τους χέρια, ίσως συνεχίσουν να ταξιδεύουν με δακρυσμένα μάτια αλλά τα δάκρυα θα’ ναι δάκρυα χαράς…
Αντί για φώτα
