ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΣΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΑΣΙΚΕΣ ΕΚΤΑΣΕΙΣ κατά το άρθρο 62 του ν. 998/1979. Η αντισυνταγματικότητα της διάταξης ως προς όλη τη Δωδεκάνησο, πλην της Ρόδου, Κω, Λακκί και Ξηρόκαμπου Λέρου:
Ι.–
Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 62 του Ν. 998/1979 (πριν τροποποιηθεί):
- Επί των πάσης φύσεως αμφισβητήσεων, ή διενέξεων ή δικών μεταξύ του Δημοσίου, είτε ως ενάγοντος είτε ως εναγομένου είτε ως αιτούντος είτε ως καθού ή αίτησις, και φυσικού ή νομικού προσώπου όπερ επικαλείται ή αξιοί οιοδήποτε δικαίωμα, εμπράγματον ή μη, επί των δασών, των δασικών εκτάσεων ή των εις το άρθρον 74 του παρόντος νόμου αναφερομένων εδαφών (δηλαδή των δημοσίων χορτολιβαδικών), το ως άνω φυσικόν ή νομικόν πρόσωπον οφείλει να αποδείξη την παρ αυτώ ύπαρξιν του δικαιώματός του.
Κατ’ εξαίρεσιν η διάταξις αυτή δεν ισχύει εις τας περιφερείας των Πρωτοδικείων των Ιονίων Νήσων, της Κρήτης και των νομών Λέσβου, Σάμου και Χίου και των νήσων Κυθήρων, Αντικυθήρων και Κυκλάδων.
Με τη διάταξη αυτή εισάγεται διαδικαστικό προνόμιο υπέρ του Δημοσίου, το οποίο συνίσταται στην απαλλαγή αυτού από το βάρος απόδειξης της ιδίας του κυριότητας επί των δασών, δασικών εκτάσεων κ.ά., και μετατίθεται το βάρος απόδειξης στον επικαλούμενο υπέρ αυτού δικαίωμα κυριότητας (βλ. ενδεικτικά Παναγιώτη Γιαννακούρου Δασικός Κώδικας και Δασικοί Νόμο έκδοση 2002 σελ. 478, ΑΠ 813/1995 Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ 1995/1 = Δ/ΝΗ/1996/1552).
Ωστόσο, με τη διάταξη του άρθρου 67 του ν. 4042/2012 (ΦΕΚ Α` 24/13.2.2012) τροποποιήθηκε η άνω διάταξη και ορίζεται ότι:
«Επί των πάσης φύσεως αμφισβητήσεων, ή διενέξεων ή δικών μεταξύ του Δημοσίου, είτε ως ενάγοντος είτε ως εναγομένου είτε ως αιτούντος είτε ως καθού ή αίτηση, και φυσικού ή νομικού προσώπου, το οποίο προβάλλει ή αξιώνει οποιοδήποτε δικαίωμα, εμπράγματον ή μη, επί των δασών, των δασικών εκτάσεων το ως άνω φυσικόν ή νομικόν πρόσωπον οφείλει να αποδείξη την παρ αυτώ ύπαρξη του δικαιώματός του.
Κατ’ εξαίρεση η διάταξη αυτή δεν ισχύει στις περιφέρειες των Πρωτοδικείων των Ιονίων Νήσων, της Κρήτης, των νομών Λέσβου, Σάμου και Χίου και Κυκλάδων, των νήσων Κυθήρων, Αντικυθήρων, καθώς και της περιοχής της Μάνης όπ ως αυτή ορίζεται από διοικητικά όρια των Καλλικρατικών Δήμων Ανατολικής και Δυτικής Μάνης».
Η εξαίρεση από το διαδικαστικό προνόμιο του δημοσίου στις παραπάνω περιοχές, υπαγορεύθηκε ως η μόνη ορθή και υπαγορευμένη από την ιστορική και νομική πραγματικότητα επιλογή, λόγω του ιδιαιτέρου νομικού καθεστώτος που επικρατούσε στις εν λόγω περιοχές, όπως και στη μη δορυάλωτη Δωδεκάνησο, όπου με την ειρηνική υποταγή στο Σουλτάνο, με βάση τον ιερό μουσουλμανικό νόμο, διατηρήθηκε επί Οθωμανικής Κυριαρχίας η ακίνητη ιδιοκτησία μουλκ αυτών που την εξουσίαζαν και νέμονταν και δεν περιήλθε, ως δημόσια γαία, στην περιουσία του Οθωμανικού Κράτους.
Ανεξάρτητα από τα όσα αβάσιμα υποστηρίζει το δημόσιο,
όπως δέχεται η επιστήμη και η νομολογία των δικαστηρίων μας, γαίες φύσης «εραζί-εμιριέ ή αρζί-μιρί», δηλαδή δημόσιες γαίες, όπως και το δικαίωμα διαρκούς εξουσίασης επί δημοσίων γαιών (τεσσαρούφ),
από της εποχής του Τούρκου κατακτητή Σουλτάνου Σουλεΐμάν (1522 μ.χ.) μέχρι την ισχύ του ν. 2100/1952 (26.4.1952) δεν υπήρξαν ποτέ στα Δωδεκάνησα εκτός της Ρόδου και της Κω, που ο τούρκος κατακτητής τις είχε κυριεύσει με τη «σπάθη και το δόρυ». Στα άλλα νησιά της Δωδεκανήσου (όπως είναι η Σύμη η Κάρπαθος, η Πάτμος, η Χάλκη κλπ), που δεν ήταν «δορυάλωτα», δηλαδή δεν είχαν κατακτηθεί με τα όπλα, ο τούρκος κατακτητής Σουλεΐμάν ο Μεγαλοπρεπής, όχι μόνο δεν δήμευσε γη, αλλά παραχώρησε δικαιώματα, με αποτέλεσμα όλα ανεξαιρέτως τα κτήματα που κατείχαν, νέμονταν και εξουσίαζαν από τότε οι κάτοικοι των νησιών αυτών να ανήκουν στους ιδιοκτήτες τους (στις ιδιοκτησίες τους) ως «γαίες μούλκ», δηλαδή οι γαίες των νησιών αυτών χαρακτηρίστηκαν, κατά τον ιερό μουσουλμανικό νόμο, ιδιωτικές ανήκουσες στην, κατά τα άρθρα 1 και 2 του από 7ης Ραμαζάν του έτους 1274 Οθωμανικού νόμου “περί γαιών” κατηγορία των καθαράς ιδιοκτησίας ακινήτων, τα οποία συνεπώς εξακολούθησαν εξουσιαζόμενα υπό των μέχρι τότε κυρίων αυτών και μάλιστα κατά πλήρη κυριότητα (βλ. αναλυτικά Παντελή Δ. Αποστολά ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΝ ΑΚΙΝΗΤΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΣΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ, Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ με αναφορά σε νομολογία και βιβλιογραφία, Ιστοσελίδα Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου στις εισηγήσεις – μελέτες βλ. αναλυτικά Παντελή Δ. Αποστολά ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ).
Οι παραπάνω τόσο σημαντικές παραδοχές του Εφετείου Δωδεκανήσου, για ένα τόσο κρίσιμο θέμα, που αφορά την ιδιοκτησία των κατοίκων της «μη δορυάλωτης» Δωδεκανήσου, αποκατέστησε τα «πράγματα» μετά από πολύ καιρό, συμπορευόμενες ιστορικά με την αλήθεια, αφού ο Οθωμανός κατακτητής άφησε ανέγγιχτη αυτή την ιδιοκτησία, υιοθετήθηκαν δε και από τον Άρειο Πάγο (βλ. ΑΠ 822/2013 Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 1333/2015 Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 458/2016 Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ ΑΠ 477/2016 Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ.
Κατά τον τον ιερό μουσουλμανικό νόμο, με την κατάκτηση, απόλλυται κάθε τέως ιδιωτική κτήση, καταλύεται και περιέρχεται η κυριότης στο Οθωμανικό δημόσιο. Στον ιερό όμως νόμο γίνεται διάκριση μεταξύ κατακτηθέντων λαών, εχόντων θεόπεμπτον βιβλίον (δηλαδή χριστιανών και Ιουδαίων) και πολυθεϊστών κατακτηθέντων λαών. Μόνον των δεύτερων η περιουσία ολοκληρωτικά δημεύεται. Ως προς τους χριστιανούς γίνεται διάκριση αν δια πολέμου ή κατόπιν συνθήκης κατελήφθη η χώρα αυτών, στη δεύτερη δε περίπτωση (όπως στην περίπτωσή μας) οι κάτοικοι διατηρούν την ακίνητη περιουσία τους, υποβαλλόμενοι μόνο στην καταβολή φόρου υποτελείας (βλ. ΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΕΣ ΔΩΡΕΕΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΤΜΟΥ ΚΑΙ Η ΝΟΜΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΩΝ «ΧΡΥΣΟΒΟΥΛΩΝ ΛΟΓΩΝ» σελ. 35 με αναφορά σε Ομέρ Λιουτφή – Εραζί Κανονού Εισαγ. Εισαγωγική έκθεση της επιτροπής του νόμου 197 μετάφρ. Οθ. Κωδίκων σε έκδοση Νόμου περί Γαιών σελ. 4 Ν. Ελευθεριάδου «Ανατολικαί μελέται», Σμύρνη 1909 κεφ. 31 παρ. 30, 31, 33 σελ. 60-61, Παντελή Δ. Αποστολά ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΝ ΑΚΙΝΗΤΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΣΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ, Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ, Ιστοσελίδα Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου στις εισηγήσεις – μελέτες).
Η Ελληνική Πολιτεία, σεβόμενη τις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων για τη μη δορυάλωτη Δωδεκάνησο, θα πρέπει να κατανοήσει, έστω και αργά, το σφάλμα, το ατόπημα και την αδικία που διέπραξε σε βάρος της μη δορυάλωτης Δωδεκανήσου (όταν δεν εξαιρέθηκε από το διαδικαστικό προνόμιο του άρθρου 62 του Ν. 998/1979) και να οδηγηθεί νομοθετικά στην αποκατάσταση των πραγμάτων με βάση την ιστορική και νομική πραγματικότητα.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Μάνης, η οποία αδικήθηκε, όπως αδικήθηκε και η μη δορυάλωτη Δωδεκάνησος και δεν εξαιρέθηκε από το εν λόγω διαδικαστικό προνόμιο, η οποία όμως, όταν οι πνευματικοί της άνθρωποι ανέδειξαν το ιστορικό σφάλμα του νομοθέτη, επέβαλαν την εξαίρεση με τροποποίηση του νόμου το 2014.
Υπάρχει κανείς που να μη κατανοεί το σφάλμα και την αβλεψία του νομοθέτη; Η αδικία είναι έντονη και χρήζει νομοθετικής παρέμβασης. Τα προβλήματα που δημιουργεί αυτή η διάταξη είναι καταφανή και θα αναδειχθούν με τους δασικούς χάρτες, σε περιοχές όπου δεν είχαν την «πολυτέλεια», όπως σε άλλες περιοχές τις Ελλάδος, με βάση το Βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο που ίσχυσε μέχρι την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα, να επικαλούνται κτήση κυριότητος με έκτακτη χρησικτησία συμπληρωμένη μέχρι το 1915.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, το αίσθημα δικαίου και τη συνταγματική τάξη ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΡΓΑ, ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙ ΤΗ «ΜΗ ΔΟΡΥΑΛΩΤΗ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟ» ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 62 ΤΟΥ Ν. 998/1979 ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΣΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΑΣΙΚΕΣ ΕΚΤΑΣΕΙΣ. Με αυτό τον τρόπο θα ικανοποιηθεί το αίσθημα δικαίου και θα συμπορευθεί συνταγματικά (κατ’ εφαρμογή του άρθρου 4 του Συντάγματος) η εν λόγω διάταξη.
Εξάλλου, τα ελληνικά δικαστήρια, χωρίς κανένα απολύτως ενδοιασμό, έχοντας ως βάση τη νομολογία όλων των δικαστηρίων μας (και του Αρείου Πάγου), ως προς την φύση της ιδιοκτησίας στις μη δορυάλωτες περιοχές της Δωδεκανήσου, θα ερευνήσουν το θέμα της συνταγματικότητας ή μη της παραπάνω διάταξης και είναι προφανές ότι, προς αποκατάσταση της συνταγματικής αρχής της ισότητας, θα πρέπει να εφαρμόσουν και για τους ιδιοκτήτες ακινήτων στις μη δορυάλωτες περιοχές της Δωδεκανήσου, σε βάρος των οποίων έγινε η δυσμενής διάκριση, την παραπάνω διάταξη που ισχύει για την κατηγορία ιδιοκτητών ακινήτων συγκεκριμένων περιοχών, υπέρ των οποίων θεσπίστηκε για τους ίδιους λόγους η ειδική ρύθμιση, διότι μόνο με τον τρόπο αυτό αίρεται η κατάσταση που δημιουργήθηκε από την παραβίαση της ανωτέρω αρχής της ισότητας.
Κατά το άρθρο 4 παρ.1 του Συντάγματος, οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Η διάταξη αυτή καθιερώνει όχι μόνο την ισότητα των Ελλήνων έναντι του νόμου αλλά και την ισότητα του νόμου έναντι αυτών και συνεπώς δεσμεύει και υποχρεώνει τον κοινό νομοθέτη, όταν πρόκειται να ρυθμίσει ουσιωδώς όμοια πράγματα, σχέσεις ή καταστάσεις και κατηγορίες προσώπων, να μην αντιμετωπίζει κατά τρόπο ανόμοιο τις περιπτώσεις αυτές, εισάγοντας διακρίσεις ή εξαιρέσεις, εκτός αν αυτό επιβάλλεται από λόγους γενικότερου κοινωνικού ή δημόσιου συμφέροντος. Τη συνδρομή τέτοιου συμφέροντος ελέγχουν τα δικαστήρια ενόψει της κατά το άρθρο 93 παρ.4 εξουσίας τους να μη εφαρμόζουν νόμο που το περιεχόμενό του είναι αντίθετο προς το Σύνταγμα. Συνεπώς, αν γίνει από το νόμο ειδική ρύθμιση για ορισμένη κατηγορία προσώπων και αποκλεισθεί από τη ρύθμιση αυτή, κατ’ αδικαιολόγητη δυσμενή διάκριση, άλλη κατηγορία προσώπων, για την οποία συντρέχει ο ίδιος λόγος που επιβάλλει την ειδική εκείνη μεταχείριση, η διάταξη που εισάγει τη δυσμενή αυτή μεταχείριση είναι ανίσχυρη ως αντισυνταγματική. Στην περίπτωση αυτή, προς αποκατάσταση της συνταγματικής αρχής της ισότητας, πρέπει να εφαρμοσθεί και για εκείνους, σε βάρος των οποίων έγινε η δυσμενής διάκριση, η διάταξη που ισχύει για την κατηγορία υπέρ της οποίας θεσπίστηκε η ειδική ρύθμιση, διότι μόνο με τον τρόπο αυτό αίρεται η κατάσταση που δημιουργήθηκε από την παραβίαση της ανωτέρω αρχής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραβιάζεται από τη δικαστική εξουσία η αρχή της διάκρισης των λειτουργιών, που θεσπίζεται από τα άρθρα 1, 26, 73 επ. και 87 επ. του Συντάγματος (βλ.ενδεικτικά ΟλΑΠ 3/2013 Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ με αναφορά σε Ολ.ΑΠ 19/2004, βλ. επισης ΟλΑΠ 2/2016 Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ, ΟλΑΠ 16/2015 Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ, ΟλΑΠ 17/2015 Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ, ΟλΑΠ 32/2009 Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ, ΟλΑΠ 19/2004 Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 676/2016 Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 942/2015 Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ, Παντελή Δ. Αποστολά ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΝ ΑΚΙΝΗΤΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΣΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ, Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ, Ιστοσελίδα Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου στις εισηγήσεις – μελέτες).
Σε κάθε περίπτωση που γίνει δεκτό, ότι ένα επίδικο ακίνητο είναι νομικής φύσεως μουλκ και όχι δημόσια γαία, δε συντρέχει λόγος εφαρμογής των διατάξεων των άρθρων 4 παρ. 1, 2 του ΑΝ 1539/1938, περί μη παραγραφής των δικαιωμάτων του Δημοσίου (Παντελή Δ. Αποστολά ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΝ ΑΚΙΝΗΤΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΣΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ, Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ, Ιστοσελίδα Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου στις εισηγήσεις – μελέτες, Π 477/2016 Α΄ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ),
ούτε ασκεί έννομη επιρροή στην κυριότητα που ήδη αποκτήθηκε πριν το ν. 998/1979 η μεταγενέστερη διάταξη του άρθρου 62 § 1 του ν.998/1979 “περί προστασίας των δασών και των δασικών εν γένει εκτάσεων της Χώρας” (βλ. για την ταυτότητα του νομικού λόγου ΑΠ 2088/2014 Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ με αναφορά σε Α.Π. 975/2008, Παντελή Δ. Αποστολά ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΝ ΑΚΙΝΗΤΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΣΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ, Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ, Ιστοσελίδα Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου στις εισηγήσεις – μελέτες).
Να σημειωθεί ότι
Η παραπάνω διάταξη του άρθρου 62 του Δασικού Κώδικα, αποκτά έντονο ενδιαφέρον με την κήρυξη υπό κτηματογράφηση του Δήμου Πάτμου και της Σύμης και με την ανάρτηση των δασικών χαρτών.
Κατά τη διαδικασία της κτηματογράφησης, επικαλούμενα δικαιώματα κυριότητος ιδιωτών, κυρίως σε εδαφικές εκτάσεις που εμφανίζουν την εικόνα δάσους ή δασικής έκτασης, αμφισβητούνται από το Ελληνικό Δημόσιο,
το οποίο προβάλλει τον ισχυρισμό ότι πρόκειται για δημόσιες γαίες (επικαλούμενο και το θεσμοθετημένο νομοθετικά τεκμήριο κυριότητος του δημοσίου),
επί των οποίων, χωρίς έγγραφο τίτλο παραχώρησης δεν είναι δυνατή η επίκληση κτήσης δικαιώματος κυριότητος, ακόμα και με έκτακτη χρησικτησία,
είτε σύμφωνα με το Οθωμανικό δίκαιο, που δεν επιτρέπει την κτητική παραγραφή σε τέτοιου είδους ακίνητα, είτε σύμφωνα με την Ιταλική αστική νομοθεσία, που ίσχυσε από 1-1-1932, με την οποία επιτρέπεται μεν η έκτακτη χρησικτησία, όμως ο απαιτούμενος χρόνος νομής των 30 ετών (μετά την 1-1-1932) με τον Ιταλικό Αστικό Κώδικα του 1865, αλλά και των 20 ετών με τον Ιταλικό Αστικό Κώδικα του 1942,
μια και επικαλούμενες πράξεις νομής δεν αρκούν για τη συμπλήρωση της κτητικής παραγραφής, λόγω του απαραγράπτου των δικαιωμάτων του δημοσίου, μετά την εισαγωγή και ισχύ στη Δωδεκάνησο από 10-1-1949 των διατάξεων του α.ν. 1539/1938.
Η ανάρτηση των δασικών χαρτών σε περιοχές της μη δορυάλωτης Δωδεκανήσου, προκάλεσε σάλο και ειδικά στην Πάτμο, διότι ναι μεν κατά την διαδικασία των αντιρρήσεων κατά του περιεχομένου του δασικού χάρτη δεν εξετάζονται θέματα ιδιοκτησίας, παρά μόνο στο μέτρο που αυτό είναι αναγκαίο για την απόδειξη του εννόμου συμφέροντος ούτε θίγονται ιδιοκτησιακά δικαιώματα του Δημοσίου ή ιδιωτών,
όμως η δασική μορφή ενός ακινήτου θα αποτελέσει τη βάση για την επίκληση των κατά τα άνω δικαιωμάτων του δημοσίου.
Ρόδος 2-11-2017
Παντελής Δ. Αποστολάς
Δικηγόρος
