Η απονομή του βραβείου -όπως και των υπόλοιπων βραβείων που απονέμει κάθε χρόνο η Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας- γίνεται σήμερα, Τρίτη 2 Δεκεμβρίου, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στις 7 το βράδυ.
Το βραβείο με το οποίο τιμάται η Χάρις Αλεξίου αφορά στη μετάφραση του βιβλίου του Fabien Marsaud «Πάντα ήρωες» (εκδόσεις Μεταίχμιο) το οποίο η Χάρις Αλεξίου μετέφρασε από τα γαλλικά.
Το Ψηλό Σώμα Άρρωστο
Η ιστορία έχει ως εξής: Ο Φαμπιάν Μαρσό (1977), γνωστός με το ψευδώνυμο Grand Corps Malade (Ψηλό Σώμα Άρρωστο), είναι ένας από τους δημοφιλέστερους γάλλους καλλιτέχνες (τραγουδοποιός, αυτοσχεδιαστικός ποιητής – ραπάρει, αλλά δεν είναι ακριβώς, ράπερ).
Το καλοκαίρι του 1997, όταν ο Φαμπιάν ήταν είκοσι χρονών, ένα ατύχημα (μια βουτιά στην πισίνα της αθλητικής κατασκήνωσης όπου εργαζόταν) στάθηκε μοιραίο για την εξέλιξή του: Τραυμάτισε πολύ σοβαρά τη σπονδυλική του στήλη και η διάγνωση των γιατρών έλεγε ότι δεν θα μπορούσε να περπατήσει ξανά.
Ωστόσο, ύστερα από έναν χρόνο εντατικής θεραπείας και επίμονης προσπάθειας, διέψευσε τις προβλέψεις και κατάφερε να περπατήσει (από τη δοκιμασία του αυτή προέρχεται και το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο που σημαίνει, μεγάλο άρρωστο σώμα — ο Φαμπιάν έχει ύψος 1,95 εξού και το επίθετο «μεγάλος»).
Η Χάρις Αλεξίου για τον Φαμπιάν
«Το τραγούδι μου «Μεγάλωσα» μόλις είχε κυκλοφορήσει και σκεφτόμουν πως θα μπορούσε να το είχε γράψει αυτός. Τον συνάντησα αργότερα σε ένα τηλεοπτικό στούντιο, όταν συμμετείχαμε και οι δύο στην εκπομπή του Michel Drucker που έκανε ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Ντέμη Ρούσσο.
Δύο χρόνια αργότερα, ο φίλος Νίκος Αλιάγας μου χάρισε το βιβλίο του Fabien. «Διάβασέ το, είναι γραμμένο σε απλή γλώσσα» μου είπε. Όσο το διάβαζα, σε πολλά σημεία ξαναζούσα την περιπέτεια του αδελφού μου στην εντατική και αργότερα στο κέντρο αποκατάστασης.
Το συγκινητικό, επίσης, ήταν πως γνώριζα την απίστευτη ταλαιπωρία των τετραπληγικών, των αναπήρων που στερούνται την ικανότητα, όπως λέει και ο Fabien, να ξύσουν το φρύδι τους ή να κρατήσουν το κουτάλι τους, ακόμα και να πατήσουν ένα κουμπί για βοήθεια.
Με συγκίνησε, επίσης, ο τρόπος που εξιστορούσε τις εμπειρίες του με χιούμορ χωρίς καμία μιζέρια για την κατάστασή του. Ήταν μια σκληρή πραγματικότητα που την αντιμετώπιζε με δύναμη και αισιοδοξία.
Ένα νέο παιδί που στα είκοσί του ξεκινούσε καριέρα στον αθλητισμό, βρέθηκε καθηλωμένος ανάσκελα μετρώντας τα τετραγωνάκια της σχάρας του φωτιστικού στο ταβάνι…»
