Πριν από λίγες ημέρες γνώριζε την αποθέωση καθώς ήταν η πρώτη Ελληνίδα που έμπαινε στο Παναθηναϊκό Στάδιο και τερμάτιζε στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Η Ουρανία Ρεμπούλη ξαναζεί εκείνες τις στιγμές και μίλησε στην κάμερα του gazzetta TV και για το μεγάλο ταξίδι από τη γενέτειρα της, τη Λέρο, ως το Ρίο Ντε Τζανέιρο και την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχοντας τρέξει μόλις τέσσερις μαραθώνιους στη ζωή της, καθώς νωρίτερα ήταν πρωταθλήτρια στα 5.000 και στα 10.000 μέτρα!
Αναφέρθηκε επίσης στις δυσκολίες που είχε στην προετοιμασία της αλλά και στο μεγάλο όνειρο, που δεν είναι άλλο από τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς! Αναλυτικά τα όσα είπε η πρωταθλήτρια του ΓΣ Νέων Λέρου:
Για τα συναισθήματα της μετά τον τερματισμό της στον Αυθεντικό Μαραθώνιο:
«Τα συναισθήματα είναι τεράστια όταν εισέρχεσαι σε αυτόν τον ιερό τόπο. Ήμουν ιδιαίτερα συγκινημένη, φανταστείτε ότι άρχισα να κλαίω μέχρι και τον τερματισμό. Ήταν μια τρομερή εμπειρία, ο πολύς αυτός κόσμος, ξεχνούσες όλη την κούραση του αγώνα και ήταν η επιβράβευση για την προσπάθεια μου».
Για το αν άξιζε η «μετάβαση» από τις μεγάλες αποστάσεις στον Μαραθώνιο και το τι σκέφτεται όταν αγωνίζεται:
«Άξιζε και χαίρομαι πολύ γι’ αυτή την απόφαση που έχω πάρει εδώ και έναν χρόνο να ασχοληθώ με τον Μαραθώνιο. Δεν πρέπει να σκέφτεσαι το πότε θα τερματίσεις, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος, το μυαλό πρέπει να είναι καθαρό. Στον Μαραθώνιο, λόγω των 42 χιλιομέτρων, ο αθλητής έχει την ευκαιρία να κάνει κάποιες κινήσεις, να είναι συγκεντρωμένος και να κάνει σωστό προγραμματισμό στον αγώνα».
Για το αν την βοηθάει η παρουσία του κόσμου στους αγώνες:
«Όλους τους αθλητές τους βοηθάει η παρουσία του κόσμου. Εκείνη τη στιγμή εγώ δεν νιώθω κούραση, περιμένω από τον κόσμο να με εμψυχώσει, να μου δώσει κίνητρο να προσπαθήσω να πάω ακόμη καλύτερα. Το χειρότερο είναι να αρχίσεις να σκέφτεσαι την κούραση».
Το «μυστικό» της για το «ταξίδι» από τη γενέτειρα της, Λέρο, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες:
«Ήταν ένα όνειρο ζωής για μένα. Από μικρό παιδί που ξεκίνησα να τρέχω έλεγα ότι θέλω να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για να είμαι ειλικρινής δεν το περίμενα, το είχα πολύ πίσω στο μυαλό μου, μέχρι που το πίστεψα πριν από επτά μήνες, λίγο πριν τον Μαραθώνιο της Ρόδου, τον Απρίλιο και είπα ότι θα το παλέψω και θα κυνηγήσω το όριο και ας ήμουν και στο πιο μικρό νησί του κόσμου. Αν υπάρχει πείσμα, θέληση, ψυχή, όλα τα καταφέρνουμε».
Για τις συνθήκες προετοιμασίας της στη Λέρο:
«Είναι αρκετά δύσκολες οι συνθήκες, πόσο μάλλον όταν προέρχεσαι από ένα μικρό νησί. Δεν υπάρχουν αθλητικές εγκαταστάσεις και χώροι για να προπονηθείς κατάλληλα, το μόνο που έχουμε στη Λέρο είναι ένα γήπεδο 400 μέτρων και ακόμη ένα 220 μέτρων. Δεν υπάρχουν πεζοδρόμια ή πράγματα που θα προστατέψουν τον αθλητή. Εγώ έκανα το γύρο του νησιού μου για να προπονηθώ. Ήταν αρκετά επικίνδυνο αυτό γιατί έπρεπε να μπω στο δρόμο για να τρέχω. Έτσι αναγκάστηκα να τρέχω στο γήπεδο και όλη την προετοιμασία μου την έκανα εκεί».
Για το αν σκέφτηκε κάποια στιγμή να τα παρατήσει, λόγω της κούρασης ή κάποιου άλλου λόγου:
«Ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω γιατί είχα πάντα στο μυαλό μου ότι θέλω να πετύχω τον στόχο μου. Ή το αποτέλεσμα θα ήταν θετικό ή αρνητικό, φτάνει όμως που εγώ προσπάθησα γι’ αυτό και πήρα το ανάλογο αποτέλεσμα. Δεν μου αρέσει να το βάζω κάτω».
Για το τι θα σκεφτεί όταν ταξιδέψει στο Ρίο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες:
«Θα σκεφτώ ότι επιτέλους τα κατάφερα, αλλά πάμε για κάτι καλύτερο. Θέλω να είμαι κάτω από το χρόνο που έχω κάνει στο Βερολίνο και πιστεύω ότι θα είμαι και να πλασαριστώ σε μια καλή θέση στον Μαραθώνιο».
Για το αν υπήρχαν άνθρωποι που τη βοήθησαν σε όλη αυτή την πορεία:
«Υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι. Βασικά ο χορηγός μου, το κατάστημα Adidas Rhodes, η εταιρεία αυτοκινήτων του κ. Μπίτρου και οι φορείς του νησιού μου που με βοήθησαν».
