Η ζωή με τα capital controls: Ιούλιος 2015. Aυτή η φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη για το Reuters έρχεται να μας θυμίσει πως χάσαμε εκτός από την αξιοπρέπεια και το νόημά της. Είναι η φωτογραφία ενός ηλικιωμένου άνδρα, έξω από την κλειστή Εθνική Τράπεζα στην Αθήνα. Ένα γερασμένο χέρι, χτυπά την κλειστή πόρτα. Σε ποιο πρόσωπο ανήκει; Δεν έχει και τόση σημασία. Είναι το χέρι του παππού μας που μας έδινε το χαρτζιλίκι. Μοιάζει με το χέρι του πατέρα μας που τον είδαμε να γερνάει χωρίς την αυτονόητη περηφάνια που του αξίζει. Είναι το χέρι που πάγωσε το βλέμμα μας όταν σταματημένοι στο φανάρι, το είδαμε να απλώνεται με αξιοπρέπεια και συστολή μπροστά μας. Χέρι γνωστό. Οικείο. Ναι, σίγουρα το έχουμε ξαναδεί. Σημασία έχει ότι η φωτογραφία αποτυπώνει το σήμερα τόσο επιτυχημένα όσο περιγράφει και το χθες. Ολα δηλαδή, όσα οδήγησαν το χέρι αυτό σε μια πόρτα ερμητικά κλειστή. Που τη χτυπά για να κερδίσει πολλά παραπάνω από τη σύνταξή του: Το χαρτζιλίκι «για το παιδί», την περηφάνια του, την αξιοπρέπειά του. Είναι σίγουρα κάποιος που πέρασε μια ζωή δουλεύοντας για να μαζέψει πέντε δραχμές (έκφραση και όχι ευχή για Grexit), για να προσφέρει στα παιδιά του, για να μπορεί να δώσει ένα χαρτζιλίκι στα εγγόνια του, για να μην έχει ανάγκη απλώσει το χέρι να ζητήσει λεφτά, όπως κάνει χρόνια και χρόνια τώρα το κράτος. Αυτή ήταν η δική του αξιοπρέπεια: να μη χρειάζεται να ζητάει δανεικά. Ίσως. Με το χέρι του, ο ηλικιωμένος ακουμπάει στην κλειστή πόρτα. Σαν να μη μπορεί να σταθεί όρθιος άλλο. Ακουμπάει και λυγίζει τους πάντες. Πως να αντέξεις αυτή την εικόνα. Δεν αντέχεται…
Η φωτογραφία της χρονιάς -” Το χέρι”
