Στη χαραυγή του 2016 οι προσδοκίες για το νέο έτος είναι πολλές. Η ανάγκη να είναι το έτος αυτό διαφορετικό, ελπιδοφόρο, αποδοτικό, καλύτερο, είναι πολλές. Πώς όμως θα γίνει αυτό, όταν τίποτα γύρω δεν αλλάζει;
Σε αυτή τη χώρα, τα τελευταία χρόνια όλα εξελίσσονται κι όλα μένουν τα ίδια. Η ίδια αγωνία, η ίδια αβεβαιότητα, η ίδια κατήφεια, η ίδια απογοήτευση τα τελευταία έξι χρόνια. Ενας συνεχής αγώνας που όσο κι αν τρέξεις παραμένεις στην αφετηρία. Λες και όλοι έχουμε μπει στον τροχό των χάμστερ.
Θα έπρεπε να έχουμε κάτι να ελπίζουμε, θα έπρεπε να μπορούμε πια να δούμε το φως στην άκρη του τούνελ, θα έπρεπε να υπάρχει έστω μια σπίθα ενθουσιασμού, ελπίδας, αισιοδοξίας.
Οι γιορτές αυτές, αν εξαιρέσει κανείς τα παραδοσιακά οικογενειακά τραπέζια, ήταν οι πιο άχρωμες των τελευταίων ετών. Γιατί κανείς δεν έχει να προσμένει τίποτα, τουλάχιστον τίποτα καλύτερο. Οι οικονομικές υποχρεώσεις, οι δόσεις, οι προθεσμίες και τα χρήματα που ποτέ δεν φτάνουν, δεν άφησαν κανέναν να πάρει ανάσα. Ο Δεκέμβριος μπήκε αγκομαχώντας και έφυγε ασθμαίνοντας. Και ο Ιανουάριος ακολούθησε, κουβαλώντας στην καμπούρα του το άγχος και τα βάρη του προηγούμενου μήνα.
Αραγε θα καταφέρουμε το 2016 να ξεφορτωθούμε μερικά από τα βάρη του 2015; Κι αν αυτή είναι η προσδοκία, πώς θα γίνει πραγματικότητα; Στον κόσμο των ενηλίκων, δεν εξαρτώνται όλα από εμάς. Κι αυτό είναι οδυνηρό.
Ως παιδιά, περιμέναμε με αγωνία να ξημερώσει η πρώτη μέρα του νέου έτους για να τρέξουμε στο δέντρο με τα λαμπιόνια που φάνταζε θεόρατο, να δούμε τι μας έφερε ο Αγιος Βασίλης. Περιμέναμε τα δώρα των συγγενών, τις «μπλουστρίνες» των παππούδων, την παραμονή των γιορτών να πούμε τα κάλαντα. Πάντα στα παιδικά μάτια, τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι αφορμή για χαμόγελα, για χαρά, για παιχνίδι. Ο κόσμος των ενηλίκων είναι διαφορετικός. Τίποτα δεν σου χαρίζεται και καμία προσδοκία δεν εκπληρώνεται αν δεν παλέψεις, αν δεν αγωνιστείς, αν δεν κοπιάσεις.
Κι αν τόσα χρόνια το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, έβρισκε ευκαιρία να «επαναστατήσει» τις γιορτές και να μας θυμίσει την ύπαρξή του, φέτος στέκεται απογοητευμένο σε μία γωνία γιατί κάποιοι του έκλεψαν τη χαρά του, γιατί φέτος ο Αγιος Βασίλης δεν του έφερε παιχνίδια κι ας έδειξε καλή διαγωγή όλο το χρόνο, γιατί το θεόρατο φωτισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, φέτος ήταν μικρό και άχρωμο, γιατί αυτές τις γιορτές το «έπνιξαν» οι υποχρεώσεις των μεγάλων.
Η προσδοκία της φετινής Πρωτοχρονιάς, εναποτίθεται στην επόμενη∙ Του χρόνου, καλύτερα.
Α-τύπος και υπογραμμός: Η προσδοκία
