Κεραυνός εν αιθρία η είδηση θανάτου του αμερικανού ηθοποιού Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν ο οποίος στα 46 χρόνια του, την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου, βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη. Σύμφωνα με την Wall Street Journal ο ηθοποιός βρέθηκε νεκρός από έναν σεναριογράφο στο μπάνιο του. Η αιτία θανάτου του ηθοποιού δεν έχει προς το παρόν ανακοινωθεί αλλά σύμφωνα με το Variety, πέρσι ο Χόφμαν είχε περάσει από δεκαήμερο πρόγραμμα απεξάρτησης από ναρκωτικές ουσίες. Ο ίδιος ο Χόφμαν είχε παραδεχτεί ότι νεότερος ήταν εθισμένος στην ηρωίνη ξεκαθαρίζοντας ωστόσο ότι ήταν καθαρός για παραπάνω από 20 χρόνια..
Γεννημένος στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης στις 23 Ιουλίου του 1967, ο Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν άρχισε να ασχολείται με το θέατρο από την εποχή που ήταν ακόμη μαθητής στο γυμνάσιο. Αργότερα σπούδασε θέατρο στο Πανεπιστήμιο Τisch School of the Arts και αποφοίτησε το 1989. Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του έγινε στην ταινία «Triple Bogey on a Par Five Hole» το 1991 και η ταινία που ανέδειξε το ταλέντο του ήταν το «Αρωμα γυναίκας» του Μάρτιν Μπρεστ ένα χρόνο αργότερα.
Ο Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν είχε συνέπεια. Και ως ηθοποιός, αφού η εξέλιξή του τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ήταν τρομερή αλλά και ως άνθρωπος. Για λογαριασμό του «Βήματος» τον είχα συναντήσει τέσσερις φορές, από την «Επιστροφή στο Cold Mountain» ως τον «Τρούμαν Καπότε» και από την «Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» ως το «Αι ειδοί του Μαρτίου» του Τζορτζ Κλούνεϊ, τον Σεπτέμβριο του 2011 στο φεστιβάλ Βενετίας. Πάντα έβλεπα απέναντί µου τον ίδιο ατηµέλητο και βλοσυρό ξανθό κύριο με τα περιττά κιλά ο οποίος πάντα κάπνιζε την ίδια µάρκα τσιγάρων _Marlboro Lights.
«Το θέµα µε τους πολιτικούς και τους ηθοποιούς είναι ότι, επειδή και οι δύο έχουν να κάνουν µε το ψέµα, ένας ηθοποιός µπορεί εύκολα να αντιληφθεί έναν πολιτικό και ένας πολιτικός µπορεί εξίσου εύκολα να φανεί καλός ηθοποιός» είχε πει ο Χόφμαν στην τελευταία συνάντησή μας, αφορμή της οποίας ήταν μια πολιτική ταινία. Ο ίδιος ωστόσο δεν ενδιαφερόταν για τα θέµατα της πολιτικής, «ούτε που θα το σκεφτόμουν ποτέ να γίνω πολιτικός» είχε πει.
«Στην περίπτωση των πολιτικών λαµβάνονται αποφάσεις από τις οποίες κρίνονται ανθρώπινες ζωές, ενώ στην περίπτωση των ηθοποιών µια κακή ταινία πόσο κακό µπορεί να κάνει;» είχε πει σημειώνοντας πάντως ότι «στην αµερικανική πολιτική η τρέλα είναι πολύ διαφορετική από την τρέλα που επικρατεί στην Ευρώπη ή σε άλλες ηπείρους, γιατί στην Αµερική οι φωνές των άκρων γίνονται πια όλο και πιο δυνατές. Αλλά αυτό είναι κάπως φυσικό: κάποια στιγµή οι µειονότητες παίρνουν τον πρώτο λόγο στη συζήτηση».
Στα παραπάνω από 25 χρόνια που βρισκόταν στον χώρο του κινηματογραφικού και τηλεοπτικού θεάματος (στο θέατρο έπαιζε πολύ περισσότερο) ο Φίλιπ Σίμορ Xόφμαν είχε κάνει πολλή δουλειά. Ωστόσο, μέχρι την κατάκτηση του Οσκαρ Α’ ρόλου για τον «Τρούμαν Καπότε» που τον οδήγησε σε εξαιρετικά αβανταδόρικους ρόλους όπως του αδίστακτου τοξικομανούς στο «Πριν ο διάβολος καταλάβει ότι πέθανες» του Σίντνεϊ Λουμέτ, ο Χόφμαν βρισκόταν στη σκιά των άλλων.
Υπήρξε το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που την «έφερε» στον Κρις Ο’ Ντόνελ στο «Αρωμα γυναίκας», ο ομοφυλόφιλος «για όλες τις δουλειές» στο συνεργείο πορνοταινιών στις «Ξέφρενες νύχτες» του Πολ Τόμας Αντερσον και το κυνικό δεξί χέρι τού «Μεγάλου Λεμπόφκσι» στην ανεπανάληπτη σουρεάλ κωμωδία των αδελφών Τζόελ και Ιθαν Κόεν. Επαιξε τον τρυφερό νοσοκόμο που κρατούσε το χέρι του Τζέισον Ρόμπαρντς στο κρεβάτι του θανάτου της «Μανόλια», επίσης του Πολ Τόμας Αντερσον και είχε προκαλέσει αίσθηση στον ρόλο του μοναχικού νέου που αυνανιζόταν με το αφτί στον τοίχο στην «Ευτυχία» του Τοντ Σόλοντζ. Επαιξε τον συνεσταλμένο φίλο του Εντουαρντ Νόρτον στην «25η ώρα» του Σπάικ Λι αλλά και τον έμπειρο δημοσιογράφο του «Rolling Stone» που είχε την ικανότητα να «μυρίζεται» νέα ταλέντα ροκάδων στο «Σχεδόν διάσημοι» του Κάμερον Κρόου. Μια από τις τελευταίες ταινίες του ήταν το «Master», επίσης του Πολ Τόμας Αντερσον όπου υποδύθηκε τον αρχηγό μιας αίρεσης που δέχεται στο επιτελείο του τον Χοάκιν Φίνιξ.
Ρόλος ζωής, ο Τρούμαν Καπότε
H ταινία «Τρούμαν Καπότε» (2004) του Μπένετ Μίλερ, στην οποία ο Χόφμαν υποδύεται τον συγγραφέα Τρούμαν Καπότε (1924-1984), υμνήθηκε κυρίως για τη δεξιοτεχνική προσέγγιση της προσωπικότητας του συγγραφέα από τον πρωταγωνιστή την περίοδο κατά την οποία ο Καπότε έγραφε το μυθιστόρημα-ντοκουμέντο «Εν ψυχρώ». Ο Χόφμαν μπήκε για πρώτη φορά στην πεντάδα των υποψηφίων για Οσκαρ, αφού πρώτα είχε ήδη κερδίσει ένα σωρό βραβεία (τα σημαντικότερα είναι η Χρυσή Σφαίρα, το BAFTA, το βραβείο της Ενωσης Αμερικανών Ηθοποιών Κινηματογράφου και το βραβείο National Board of Review). «Νιώθεις παράξενα βλέποντας να σε επιλέγουν για το μεγαλύτερο κινηματογραφικό βραβείο του κόσμου την ώρα που ποτέ δεν έχεις κερδίσει τίποτε» είχε πει στη δεύτερη συνάντησή μας πριν στο Βερολίνο. «Δεν έχω ιδέα για το τι θα σημάνει αυτό το βραβείο στη ζωή μου. Υποθέτω ότι αν κερδίσω θα μάθω, όμως πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τι καλύτερο θα αποκτήσω από αυτά που ήδη έχω.»
Εν τέλει θα κέρδιζε το βραβείο και από τότε επρόκειτο να μετρήσει τρεις ακόμα υποψηφιότητες_ όλες όμως για το Β’ ρόλου: «Παιχνίδια εξουσίας» (2007), «Αμφιβολία» (2008) και «The Master» (2013)
Στον Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν δεν άρεσε να εκφράζει τις ιδέες ούτε για τον εαυτό του, ούτε για κανέναν άλλον. Του άρεσε να λαµβάνει µέρος σε συµπόσια ή διαλέξεις, όπως και να διδάσκει, αλλά µε τίποτε δεν του άρεσαν οι συνεντεύξεις. Στις συναντήσεις μας οι απαντήσεις του πολύ συχνά ήταν περιορισμένες ανάµεσα στα «ίσως» και στα «δεν ξέρω».
Οταν μάλιστα είχα επισημάνει την επιφυλακτικότητά του στο να «ανοίγεται», ο Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν µε απάθεια είχε πει : «∆εν νοµίζω ότι είναι απαραίτητο να γνωστοποιούνται οι απόψεις µου. Τουναντίον, όσο περισσότερα γνωρίζει κάποιος για µένα, για το τι πιστεύω, για τις µεθόδους µου, για το πώς εργάζοµαι ή σκέφτοµαι, τόσο περισσότερο βλάπτω τον εαυτό µου. Γιατί, κατά µία έννοια, αν το κάνω, τον προδίδω. Κάποιοι ηθοποιοί δέχονται να αποκαλύπτουν όσο το δυνατόν περισσότερα πράγµατα για τον εαυτό τους. Εγώ προτιµώ να αποκαλύπτω όσο το δυνατόν λιγότερα. Επιλέγω το µυστήριο για το τι κρύβεται πίσω από αυτά που κάνω και νιώθω ασφαλής».
