Θλίψη προκαλούν οι φωτογραφίες απ’ ότι απέμεινε, από το κάποτε πανέμορφο Γεφύρι της Πλάκας. Χτυπημένο από τη μανία της φύσης, μόνο ένα μικρό τμήμα του απομένει πλέον…
Άντεξε τη μανία του Αράχθου. Βομβαρδισμούς από τους Γερμανούς. Λογής-λογής φορτία, πάνω από έναν αιώνα.
Αλλά δεν άντεξε την αδιαφορία των ανθρώπων, που το άφησαν να καταρρεύσει, μέσα σε λίγα λεπτά. Έπειτα από 149 χρόνια ζωής.
Ως μεγάλη απώλεια βιώνουν την κατάρρευση του γεφυριού της Πλάκας οι κάτοικοι σε όλα τα Τζουμέρκα. «Σήμερα πενθούμε», «Χάσαμε ένα ιερό μνημείο», «Κατέρρευσε το σημείο αναφοράς του τόπου μας», «Καλύτερα να είχε γκρεμιστεί το σπίτι μου, παρά το γεφύρι», «Όλοι οι Έλληνες κλαίνε», «Γκρεμίστηκε η Ακρόπολη των Τζουμέρκων», είναι οι χαρακτηριστικές εκφράσεις τους.
Το μονότοξο Γεφύρι της Πλάκας ήταν το μεγαλύτερο των Βαλκανίων Γεφύρι με ιστορικό φορτίο, καθώς εκεί λειτούργησε το τελωνείο από την ελεύθερη Ελλάδα στη σκλαβωμένη Ήπειρο. Σύμβολο ενόητητας και ομοψυχίας των αντιστασιακών δυνάμεων, καθώς εκεί, στις 29 Φεβρουαρίου του 1944, υπογράφηκε η συμφωνία της Πλάκας-Μυρόφιλλου για την κοινή δράση κατά των Γερμανών κατακτητών της χώρας. Κι εκεί, την 1η Φεβρουαρίου του 2015, κατέρρευσε ένα κομμάτι Ιστορίας.
Ο κ. Θεόφιλος Παπαδημητρίου, κάτοικος των Ραφταναίων, ένα χωριό που βρίσκεται σε απόσταση ανάσας από τον οικισμό, αναφέρει ότι το γεφύρι κτίστηκε από μαστόρους και πελεκάνους της πέτρας από την Πυρσόγιαννη. Όταν τελείωσε το γεφύρι και έγιναν τα εγκαίνια, έπεσε η καμάρα και έπειτα από λίγο καιρό οι Τζουμερκιώτες έφεραν τον αρχιμάστορα Μπέγκα από την Πράμαντα και το έργο ξανακτίστηκε το 1866. Μάλιστα, όπως μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, χρησιμοποιήθηκαν χιλιάδες αυγά από την περιοχή και μαζί με ασβέστη – «έγινε πορσελάνη, η συνδετική ουσία της πέτρας». Το γεφύρι, δρόμος εμπορίου, ένωνε τα Τζουμέρκα με την υπόλοιπη Ήπειρο και τη Θεσσαλία.
Η καμάρα του δέχτηκε τις βόμβες των γερμανικών αεροπλάνων, όμως άντεξε με μικρές φθορές στη δεξιά του πλευρά.
Οι Ραφτανίτες το επισκεύασαν με τσιμέντο το 1943 και η γέφυρα έκτοτε λειτουργούσε χωρίς προβλήματα. Στην περιοχή για αδιαφορία των αρμοδίων σε ζητήματα υποστήριξης του πέτρινου γεφυριού κάνουν λόγο πολλοί, οι οποίοι -πολλές φορές- έθεταν και κατέθεταν την ανησυχία τους.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Άραχθος «αγρίεψε», κατεβάζοντας πολύ νερό. Σύμφωνα με τους κατοίκους, σε ανάλογες περιπτώσεις κακοκαιρίας, το νερό περνούσε πάνω από το τόξο του γεφυριού. Αλλά παρέμενε αλώβητο. Πληγωμένο, καθώς οι ρωγμές ήταν εμφανείς, αλλά αλώβητο.
Έως προχθές, που δεν άντεξε περιμένοντας τις μελέτες για την προστασία του.
Ας ελπίσουμε ότι το σημαντικό αυτό μνημείο, που κατασκευάστηκε κάτω από εξαιρετικά δύσκολες τεχνικά και οικονομικά συνθήκες, θα αποκατασταθεί σύντομα.
Και πως θα είναι ένα έναυσμα, να δώσουν μεγαλύτερη σημασία οι υπεύθυνοι, στην συντήρηση, στη θωράκιση των Ιστορικών και Αρχιτεκτονικών μνημείων του τόπου μας τα οποία καταρρέουν και χωρίς βροχή.
Αδιάφοροι βλέπουν τον Πολιτισμό και την Ιστορία του τόπου να καταρρέουν στη φθορά του χρόνου και της λήθης…
Τι κρίμα!
