Από ποδόσφαιρο δεν έχω ιδέα, είμαι απ’ αυτές τις εκνευριστικές στις παρέες που παρακολουθούν ποδόσφαιρο και έχω απορίες πάνω στην κρισιμότερη φάση . Αν και δεν διάκειμαι φιλικά προς το άθλημα, είμαι πάντα με το μέρος των ελληνικών ομάδων όταν τύχει να παίζουν με κάποια ξένη ομάδα, άσχετα εάν σπάω τα νεύρα των φίλων μου ρωτώντας «ποιοι είμαστε εμείς, οι κόκκινοι ή οι άσπροι;» και φωνάζω όταν ακούω την παρέα να φωνάζει, άσχετα εάν δεν ξέρω γιατί ακριβώς.
Ε… λοιπόν με την Ελλάδα είμαι και τώρα στις διαπραγματεύσεις.
Δεν είναι ποδόσφαιρο θα πείτε, πολύ απλοϊκή η προσέγγιση που κάνω.
Αφήνω τα πολύπλοκα για το Βαρουφάκη, όπως τα είχα αφήσει για τον Χαρδούβελη ή όποιον συνομιλούσε με τους δανειστές και εταίρους .
Απέναντι στην όποια ελληνική κυβέρνηση που δημοκρατικά εκλέγεται και εκπροσωπεί την χώρα μου, δεν μπορώ να μπω. Πολύ περισσότερο να κραυγάζω «Γερούν γερά, σπάστου τον τσαμπουκά » και άλλα που παρακολουθώ από μικρόνοες πολίτες και πολιτικούς, τα οποία ακροβατούν ανάμεσα στα όρια του χαιρέκακου, του αντεθνικού , του μίσους και καμιά σχέση δεν έχουν με σοβαρή, νηφάλια και ψύχραιμη κριτική που τόσο έχουμε ανάγκη αυτές τις ώρες.
Οταν η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη διαπραγμάτευση, οφείλουμε όλοι να είμαστε υπεύθυνοι και συνετοί. Για τη δική μας χώρα μιλάμε, η ευημερία και ασφάλεια της οποίας είναι πάνω από κόμματα και πρόσωπα.
Με λογική και χωρίς τσαμπουκάδες, από όλες τις πλευρές .
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της επιτυχίας και της αποτυχίας είναι εξαιρετικά λεπτή και σχεδόν αόρατη .
Και σ’ αυτή την λεπτή ισορροπία, όπως και με τους προηγούμενους, παρ’ όλες τις αντιρρήσεις μου, έτσι και τώρα παρ’ όλες τις αμφιβολίες μου, θα είμαι με την ΔΙΚΗ ΜΑΣ την πλευρά. Με την Ελλάδα !
Υ. Γ. Και για όσους σπεύσουν να βάλουν ταμπέλες για το αυτονόητο, λυπάμαι δεν μπορώ να κάνω κάτι.
