Ο Αντιπρόεδρος της Βουλής, βουλευτής Δωδεκανήσου Δημήτρης Κρεμαστινός μίλησε την Τετάρτη 2 Μαρτίου 2016 στην Ειδική Εκδήλωση της Βουλής των Ελλήνων «Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα: ιστορική αναδρομή, αναπτυξιακές δυνατότητες και προοπτικές» που πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα Γερουσίας της Βουλής. Στην ομιλία του η οποία είχε θέμα «Υγεία και Παιδεία στα Δωδεκάνησα» έθιξε αρκετά προβλήματα της Δωδεκανήσου με κυριότερα την έλλειψη γιατρών και την υστέρηση σε εκπαιδευτικά ιδρύματα και μαθητική παρακολούθηση και έκανε έκκληση προς την Πολιτεία να αντιμετωπίσει το … «τελευταίο παιδί που απέκτησε» ισότιμα με τα άλλα της παιδιά, λαμβάνοντας υπόψη και τη μεγάλη οικονομική συμβολή της Δωδεκανήσου – μέσω του τουρισμού – στην εθνική οικονομία.
Αναλυτικά, η ομιλία του Δημήτρη Κρεμαστινού είχε ως εξής:
«Αγαπητές και αγαπητοί συμπατριώτες,
κύριε Πρόεδρε της Βουλής,
Πρώτα πρέπει να συγχαρώ τον φίλο και συνάδελφο κ. Γάκη, ο οποίος είχε την πρωτοβουλία για αυτήν ακριβώς την εκδήλωση. Όταν, όμως, έφερε ο Πρόεδρος το θέμα στη Διάσκεψη Προέδρων, είπα «συγχαρητήρια», βέβαια, αλλά και ότι καλό είναι να υπάρχουν και εκπρόσωποι της Κυβέρνησης, γιατί η ωραία αυτή εκδήλωση θα μπορούσε να γίνει και στο Πανεπιστήμιο, στην Ακαδημία ή οπουδήποτε και να ήταν επετειακή. Όμως, μια που γίνεται στη Βουλή, καλό είναι να ακούμε και τα οικονομικά προβλήματα, τα οποία, βέβαια, έθιξε πολύ ωραία ο Περιφερειάρχης, ο κ. Χατζημάρκος.
Θα μου επιτρέψετε, όμως και εγώ να παραφράσω λίγο τον δάσκαλό μας, τον Φώτη Βαρέλη, λέγοντας ότι «ήταν Ελλάδα από παλιά και θα ‘ναι πάντα Ελλάδα», τα Δωδεκάνησα. Από την άλλη πλευρά, όμως και η Ελλάδα πρέπει αυτό το παιδί της, το τελευταίο παιδί που απέκτησε και ενσωματώθηκε το 1947, να του συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο. Όταν, για παράδειγμα, ο νόμος του «Καλλικράτη» ή του «Καποδίστρια» λέει ότι η έδρα της Περιφέρειας πρέπει να είναι στο μεγαλύτερο νομό, πρέπει να γράψουμε στο νόμο «πλην Δωδεκανήσου», διότι η έδρα δεν είναι στην Δωδεκάνησο που είναι ο μεγαλύτερος νομός.
Αυτό είναι μια αδικία που μπορεί να διαβαστεί και να εξηγηθεί πολλαπλώς, αλλά η ουσία παραμένει ότι είναι μια αδικία, ότι ο νόμος σε όλη την Ελλάδα λέει αυτά που λέει, ενώ για την Δωδεκάνησο μεταφράζεται όπως μεταφράζεται. Δεν έχω, δυστυχώς, χρόνο για να αναλύσω τι σημαίνει το να είναι η έδρα στο μεγαλύτερο νομό ή να μην είναι στο μεγαλύτερο νομό, αλλά αντιλαμβάνεστε ότι είναι τεράστιο το θέμα.
Η μνήμη μου, όμως, μου φέρνει αυτήν τη στιγμή αυτό που μου έλεγε ο δικός μου πατέρας, που ήταν Δήμαρχος Χάλκης όταν έγινε η απελευθέρωση της Δωδεκανήσου. Πρώτος διοικητής ήταν ο Ναύαρχος Ιωαννίδης και ανεβαίνοντας τα σκαλιά της Δημαρχίας τού έλεγαν διάφορα τότε για το τι έπρεπε να κάνει η Ελλάδα για την Δωδεκάνησο. Ο Ιωαννίδης κοίταξε απέναντι το κάστρο και είπε ότι το πρόβλημα δεν είναι τι θα κάνει η Ελλάδα, αλλά αν η Ελλάδα μπορέσει να διατηρήσει όπως είναι σήμερα τη Δωδεκάνησο που παραλαμβάνει. Αυτό το είχε πει ο πατέρας μου και δεν το είχα καταλάβει τότε τι ακριβώς σήμαινε, αλλά τώρα που βλέπω τα γεγονότα βεβαίως το καταλαβαίνω διότι, βλέπετε, το Εθνικό Θέατρο Ρόδου που είναι δίπλα από τη Νομαρχία το οποίο ήταν το καλύτερο την εποχή εκείνη της Ελλάδος, σήμερα καταρρέει. Βλέπετε ότι ο δρόμος από το αεροδρόμιο, που είναι σε αριθμό επιβατών από τα μεγαλύτερα αεροδρόμια της χώρας, προς την πόλη είναι ακόμη ο ίδιος από τότε που τον άφησαν οι Ιταλοί.
Το γεφύρι όπου πνίγηκαν οι άνθρωποι στην Κρεμαστή, το άφησαν οι Ιταλοί γιατί τότε ήταν αρκετό για να πηγαίνουν και να έρχονται τα αυτοκίνητα. Όλα αυτά τα χρόνια εμείς δεν αξιωθήκαμε να έχουμε ένα γεφύρι αντίστοιχο με αυτό για να μην πνίγονται οι άνθρωποι. Το αεροδρόμιο της Ρόδου είχε μια σκάλα ηλεκτρική όλη και όλη. Είναι ένα σημείο όπου κινούνται 4 με 5 εκατομμύρια άνθρωποι κάθε χρόνο και αυτή η ηλεκτρική σκάλα παρέμεινε επί 13 χρόνια ακίνητη και οι ξένοι τουρίστες και εμείς ανεβαίναμε 25 – 30 σκαλιά όσοι μπορούσαν, γέροι, νέοι, ανάπηροι, καρδιοπαθείς, με αυτήν την εικόνα. Δίναμε αυτήν την εικόνα. Είπα μερικά χαρακτηριστικά για να δείξω ότι πρέπει να δοθεί περισσότερη στοργή στην Δωδεκάνησο, όχι επειδή εμείς εδώ είμαστε Δωδεκανήσιοι αλλά γιατί, πράγματι, είναι η πιο απομονωμένη και απομακρυσμένη περιοχή της χώρας, με ιδιαίτερα προβλήματα, τόσο στην υγεία όσο και στην παιδεία, τα οποία θα αναφέρω πολύ γρήγορα.
Όλα αυτά βέβαια εξαρτώνται από την οικονομία και πάντα η Δωδεκάνησος είχε ένα ευεργετικό οικονομικό καθεστώς γιατί ήταν όμορη προς την Τουρκία και πρέπει να είναι και ανταγωνιστική η οικονομία της. Αναγραφόταν σαφώς στο πρώτο μνημόνιο και στο δεύτερο και στο τρίτο η φράση ότι πρέπει ο ΦΠΑ να εξισωθεί με αυτόν της υπόλοιπης Ελλάδας. Όμως στο πρώτο και στο δεύτερο μνημόνιο και με παρέμβαση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, του κ. Παπούλια, για εθνικούς λόγους δεν έφτασε ποτέ ο εφαρμοστικός νόμος στη Βουλή. Αυτά είναι γραμμένα. Τώρα ζητούμε με κάποιον τρόπο να βρεθεί μια λύση και να διατηρηθεί αυτό το καθεστώς του ΦΠΑ, δηλαδή να μην εφαρμοστεί ο ισχύων νόμος και να εφαρμοστεί κατά κάποιον τρόπο κάποιο άλλο ισοδύναμο.
Αυτό το ζητούμε γιατί θα καταρρεύσει η οικονομία μας, γιατί, όταν έρχονται αυτοί οι αριθμοί των προσφύγων και μεταναστών που προσέρχονται σήμερα και ο τουρισμός πλήττεται, αν πληγεί και από τον ΦΠΑ, αντιλαμβάνεστε ότι δεν θα είναι πια ανταγωνιστικός. Ο τουρισμός στην Δωδεκάνησο ήταν συγκριτικά με την Τουρκία «η μέρα με τη νύχτα» και σήμερα εμείς βλέπουμε με ζήλια την απέναντι πλευρά πόσο καλά έχει αναπτυχθεί στον τουρισμό, ενώ εμείς έχουμε μείνει, αν μη τι άλλο, σταθεροί. Άρα, λοιπόν, είναι προβλήματα τα οποία πρέπει να τα δούμε και πρέπει να τα δει η Κυβέρνηση. Δεν έχει σημασία ποια είναι η Κυβέρνηση σήμερα ή αύριο. Πρέπει να τα δει η Ελληνική Κυβέρνηση.
Όμως, πρέπει να πούμε ότι, εάν ρωτήσετε έναν Δωδεκανήσιο για να μάθετε ποιο είναι το πρόβλημά του, παρότι έχουν γίνει πάρα πολλά συγκριτικά με άλλες περιοχές στην υγεία – και εδώ μπορούμε να πούμε, ότι είναι το μόνο στο οποίο πλεονεκτούμε – εν τούτοις θα σας πουν, ότι δεν έχουμε γιατρούς και έχουν δίκιο σε αυτό.
Η Όλυμπος πάντα έχει πρόβλημα.
Η Τήλος έχει πάντα πρόβλημα.
Γιατί δεν υπάρχουν γιατροί;
Γιατί δεν μπορεί να εφαρμοστεί ένας αυστηρότερος νόμος;
Γιατί οι ιατρικοί σύλλογοι είναι αυτοί που μονίμως προασπίζονται τα συμφέροντα τα δικά μας τα ιατρικά.
Παλαιά ο νόμος έλεγε, ότι για να μπεις στην ειδικότητα θα πρέπει οπωσδήποτε να υπηρετήσεις αγροτικό ιατρείο σε νησί ή σε βουνό ή σε απομακρυσμένη περιοχή, αλλά αυτός ο νόμος δεν ισχύει πια, διότι οι γιατροί φεύγουν κατευθείαν στο εξωτερικό και δεν κάνουν εδώ ειδικότητα.
Δεν μπορείς εύκολα να τους το απαγορεύσεις αυτό, αλλά μπορείς να πεις, ότι για να αναγνωριστεί η ειδικότητά τους, για να προσέλθουν σε εξετάσεις και να αναγνωριστεί η ειδικότητά τους από το εξωτερικό θα πρέπει να υπηρετήσουν στα νησιά ή στα απομακρυσμένα χωριά.
Αυτό είναι και πρόταση δική μου προς το Υπουργείο Υγείας και την ξανακάνω και σήμερα επίσημα, κύριε Πρόεδρε, διότι, εάν ρωτήσετε όλους τους κατοίκους, αυτό το πράγμα θα σας πουν. Δεν θα σας πουν π.χ. τι πλεονεκτήματα έχει η Δωδεκάνησος από πλευράς άλλων νησιών, που έχει ένα σύγχρονο νοσοκομείο σήμερα.
Αυτό δεν θα το πει κανένας, γιατί ίσως και δεν το αισθάνεται ή δεν το βλέπει άμεσα. Το γιατρό του, όμως, που τον έχει μπροστά στο σπίτι του, θέλει να τον βλέπει με την άσπρη μπλούζα και αν δεν υπάρχει αυτός ο γιατρός, όπου και να πάμε και όπου αν σταθούμε και ό,τι και αν τους πούμε, μας λένε τα ίδια λόγια «μα, δεν έχετε γιατρούς, δεν μπορείτε να φέρετε γιατρούς;».
Η παιδεία είναι ένας άλλος τομέας, διότι βλέποντας τα νούμερα του Υπουργείου Παιδείας λένε, ότι ενώ τα παιδιά που δεν πάνε από το γυμνάσιο προς το λύκειο είναι κατά μέσο όρο στην Ελλάδα στο 3,3%, για την Δωδεκάνησο είναι 8,3%. Δηλαδή, είμαστε δυστυχώς πρωταθλητές στα παιδιά που δεν ακολουθούν την εκπαίδευση από το γυμνάσιο στο λύκειο.
Αυτό είναι θέμα που, βέβαια, δεν θα λυθεί σε αυτή τη συνάντηση μας, αλλά απλώς το επισημαίνω.
Εκείνο, όμως, που πρέπει να πω είναι, ότι η Δωδεκάνησος είναι αδικημένη σε όλα τα επίπεδα της παιδείας, αφού ακόμα και στην Σπάρτη υπάρχει Νοσηλευτική Πανεπιστημιακή Σχολή. Η Δωδεκάνησος δεν έχει ούτε καν Τουριστική Σχολή, αφού η Τουριστική Σχολή του Πανεπιστημίου του Αιγαίου είναι στη Χίο. Εάν είναι δυνατόν με τέτοιο τουρισμό η Ανώτατη Τουριστική Σχολή να μην είναι στη Δωδεκάνησο!
Βεβαίως, αυτά είναι προβλήματα, τα οποία ενοχλούν τον κόσμο, διότι έχει το συναίσθημα, ότι αδικείται από την μητέρα Πατρίδα.
Η αλήθεια είναι ότι, αν και λέμε ότι είμαστε Ευρωπαίοι, δεν λειτουργούμε πάντα ως Ευρωπαίοι, αλλά λειτουργούμε και με τα τοπικά συμφέροντα και με το ποιος είναι ο Υπουργός και το πόσο ο Υπουργός προστατεύει την περιφέρεια του ή τις άλλες περιφέρειες.
Πάνω απ’ όλα, όμως, νομίζω ότι βρίσκεται η Ελλάδα και η χώρα.
Η Δωδεκάνησος έχει δώσει τα περισσότερα λεφτά από πλευράς τουρισμού στη χώρα μαζί με την Κρήτη, ενώ, όπως βλέπετε, δεν έχει εισπράξει αυτά τα οποία η πατρίδα οφείλει να της δώσει. Όχι να της χαριστεί, αλλά να την αντιμετωπίσει με τον ίδιο τρόπο, που αντιμετωπίζονται οι άλλες περιοχές της χώρας.
Δεν είναι δυνατόν π.χ. όλοι οι Πρωθυπουργοί, παλαιότερα και ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, να λένε, ότι πρέπει να γίνει Ιατρική Σχολή στην Κω, ενώ ακόμα και η Νοσηλευτική να γίνεται στη Σπάρτη.
Πώς είναι δυνατόν;
Όλα αυτά, λοιπόν, τα προβλήματα και ο Ιπποκράτης και όλα αυτά που λέμε για να μη γίνουν σχήμα λόγου, πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης, προγραμματισμού και, κάποια στιγμή, εκπλήρωσης.
Για αυτό στη σημερινή επέτειο θα πρέπει να πούμε ότι προσφέρουμε ό,τι μπορούμε προς τη χώρα με όλους τους τρόπους από το Καστελόριζο που είναι η εσχατιά της χώρας μέχρι το τελευταίο μικρό νησί της Δωδεκανήσου.
Πρέπει και η χώρα να μας αντιμετωπίσει ίσα όπως τα άλλα της παιδιά και η επέτειος σήμερα, κύριε Πρόεδρε αφιερώνεται σε αυτή την ιδέα. Ευχαριστώ.»
