Στα τυφλά

Δεν λειτουργούσε τίποτε. Ούτε τα συστήματα κυκλοφορίας, ούτε οι σηματοδότες, ούτε οι δικλείδες ασφαλείας, ούτε αυτοματισμοί, όλα στο χειροκίνητο.  Κι όπου βγει, εν έτει 2023. Νέα παιδιά νεκρά, καμένα και ακρωτηριασμένα. Το περίεργο είναι ότι δεν έγινε πολύ νωρίτερα. Με ξεπερνάει το  γεγονός πως το 2023 ένας συρμός κυκλοφορεί σε γραμμές που δεν έχουν ηλεκτρονική παρακολούθηση και συστήματα ελέγχου. Έχουν δοθεί δις ευρώ για την “ψηφιακή επανάσταση” και το τρένο της μονής, βασικής γραμμής της χώρας ταξιδεύει τυφλά. Όλα γράφονταν σε τεφτέρια και μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα, ενώ το τρένο κινείται με πάνω από 150 χλμ την ώρα. Όταν το 2023 μέσω εφαρμογής ξέρεις πόσα αεροπλάνα πετάνε πάνω από το κεφάλι μας, όταν το δέμα που περιμένεις ξέρεις ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται, δεν γίνεται να μην ξέρεις ότι δύο τρένα για 12 λεπτά κινούνται στην ίδια γραμμή και πάνε για μετωπική. Η “πρόβλεψη” της τραγωδίας που ερχόταν αποτυπωνόταν στις επιστολές και τις καταγγελίες των εργαζομένων, του προέδρου της επιτροπής για την ασφάλεια του δικτύου που παραιτήθηκε, “κρυβόταν” πίσω από καθυστερήσεις και τα συχνά ατυχήματα, αλλά δυστυχώς δεν τους ακούσαμε, γιατί θεωρήσαμε πως ήταν απλώς μερικές διεκδικήσεις συνδικαλιστών που εξυπηρετούν κομματικά συμφέροντα. Οποιαδήποτε συζήτηση εντοπίζεται στο “ανθρώπινο λάθος” είναι εξ ορισμού μη σοβαρή. Οι υποδομές, η τεχνολογία, η πρόληψη, η συντήρηση, η εκπαίδευση, υπάρχουν ακριβώς για να μην κοστίζουν τόσο ακριβά τα ανθρώπινα λάθη. Φταίει ο σταθμάρχης; Ναι, έχει ένα μερίδιο ευθύνης. Το μεγαλύτερο όμως το έχουν οι «κλειδούχοι»  εκείνοι που σχεδιάζουν ένα σύστημα μεταφοράς χιλιάδων επιβατών και αφήνουν τις ζωές τους να κρέμονται από ένα “ανθρώπινο λάθος”. Το να βασίζεται σύμπασα η ασφάλεια των τρένων στο ότι δεν θα γίνει ανθρώπινο λάθος, τότε ναι έχουμε (εγκληματική) ευθύνη του κράτους και της διοίκησης. Κάποιες τραγωδίες αποδεικνύουν, δυστυχώς, ότι ζούμε από τύχη στη χώρα της απουσίας σοβαρών ελεγκτικών μηχανισμών και σεβασμού στους κατοίκους της. ΥΓ: Το πιο σιχαμερό πράγμα στην τραγωδία του Ματιού ήταν η “επικοινωνιακή διαχείριση”. Ελπίζω και εύχομαι να μην συμβεί και τώρα, γιατί ήδη κάποια ασπόνδυλα άρχισαν  να βάζουν στις ζυγαριές τις τραγωδίες… Τους τυμβωρύχους δεν τους σεβάστηκε ποτέ κανένας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό, λοιπόν, σιωπή!Δεν θα μας εξαναγκάσουν να διαλέξουμε τους βολικούς νεκρούς, για τον προεκλογικό πόλεμο που ετοιμάζουν.