Η νέα τουριστική περίοδος βρίσκεται προ των πυλών και η Ρόδος, ετοιμάζεται να υποδεχθεί τους πρώτους επισκέπτες. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ο Δήμος -ορθώς- μπαίνει στο στόχαστρο για όσα πρόλαβε να κάνει και κυρίως για όσα δεν πρόλαβε. Συνήθως, δεν προλαβαίνει, και πάντα υπάρχουν έτοιμες δικαιολογίες. Αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο.
Είναι δύσκολο, να δεις την πόλη που ζεις και εργάζεσαι, την πόλη που βλέπεις καθημερινά, που προσπερνάς τις ομορφιές της και έχεις συνηθίσει τις ασχήμιες της, με την ματιά του τουρίστα. Κάνοντας μια βόλτα στο κέντρο της πόλης, προσποιούμενη τον τουρίστα στην όμορφη πόλη μου, το μάτι μου έπεσε σε μία πλαστική άσπρη καρέκλα, που ήταν κάτω από μια διαφημιστική κόκκινη ομπρέλα, δίπλα είχε έναν διαφημιστικό κάδο απορριμμάτων εταιρείας παγωτών και αυτά συνέθεταν το σκηνικό μπροστά από μία καντίνα προχειροφτιαγμένη και τοποθετημένη στην μέση του πουθενά. Μια παραφωνία στο κέντρο της πόλης της Ρόδου… Όμως, δεν ήταν μόνο αυτή. Πιο κάτω είχε κι άλλη, παραδίπλα είχε κι άλλη, λίγα μέτρα παρακάτω κι άλλη…
Στο ιστορικό κέντρο της πόλης της Ρόδου, οι παραφωνίες είναι πολλές. Καντίνες, πάγκοι, κιόσκια… Χωρίς καμία τάξη, χωρίς καμία σειρά, με μία αισθητική που δεν ταιριάζει στη Ρόδο.
Αισθητική… εδώ ο κόσμος καίγεται, θα πει κάποιος, κι εσύ μιλάς και αισθητική, καλαισθησία και τάξη. Ψιλά γράμματα… Ή μήπως όχι;
Ενας τόπος που έχει επενδύσει στον τουρισμό και που κάποτε μεσουρανούσε ως προορισμός ποιοτικού τουρισμού, θα πρέπει να μπορέσει να κάνει και πάλι την διαφορά. Και η διαφορά, κρίνεται στις λεπτομέρειες.
Ένα νησί όπως η Ρόδος, που η ιστορία της και ο πολιτισμός της χάνεται στα βάθη των αιώνων, δεν μπορεί σήμερα να έχει γίνει η βασίλισσα της πλαστικής καρέκλας, των διαφημιστικών πινακίδων, των προχειροκατασκευών, του νοβοπάν και του νάιλον. Είναι αδιανόητο, εμείς οι ίδιοι, να τσαλακώνουμε την εικόνα του.
Αν κοντοσταθεί κανείς, την ώρα που κάνει την βόλτα του στο κέντρο της πόλης να δει το “κάδρο”, θα ξεχωρίσει αμέσως τις παραφωνίες. Πόσο μάλλον, ένας επισκέπτης. Ανάμεσα στα ιστορικά κτήρια του νησιού, ξεπηδούν ταμπέλες αισθητικής παζαριού, από το κέντρο της Ρόδου μέχρι και την Παλιά Πόλη, το Μνημείο -υπενθυμίζω- Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Για αυτό όμως, δεν φέρει ευθύνη μόνον ο Δήμος που δεν επιβάλλει την ομοιομορφία και την καλαισθησία στα κιόσκια, στους πάγκους και στις καντίνες. Ευθύνη φέρουν και οι ιδιοκτήτες εκείνοι που δεν φροντίζουν τόσα χρόνια, να βελτιώσουν την εικόνα που παρουσιάζουν, την εικόνα που αποτυπώνει ο επισκέπτης ερχόμενος στο νησί μας για τις διακοπές του. Ευθύνη φέρουν και οι ιδιοκτήτες καταστημάτων που απλώνουν την πραμάτεια τους σαν να είναι στη λαϊκή αγορά.
Οι ποιοτικές εξαιρέσεις, είναι λίγες, ευχής έργον θα ήταν να γίνουν περισσότερες. Είναι θέμα σεβασμού, αξιοπρέπειας και –επιμένω- καλαισθησίας που ακόμα κι αν δεν έχουμε, οφείλουμε να αναπτύξουμε σεβόμενοι τον τόπο μας και τους επισκέπτες μας.
Κι αν όλα αυτά, φαντάζουν λεπτομέρειες, είναι επειδή μάθαμε να μην βλέπουμε το “κάδρο” αλλά να απομονώνουμε εικόνες. Βλέποντας το “κάδρο” από μακριά, εύκολα θα αντιληφθεί κανείς πόσο έχουμε κακοποιήσει την πόλη μας. Αν δεν αναθεωρήσουμε, αν δεν την αγαπήσουμε περισσότερο, το τίμημα θα είναι μεγάλο. Και στο τέλος, το «κάδρο» δεν θα θέλει κανείς να το στολίσει πουθενά…
Α-τυπος και υπογραμμός: Οι παραφωνίες του κάδρου…
