Στις περισσότερες των περιπτώσεων, το υπουργείο Πολιτισμού αντιμετωπίστηκε σαν ένα δευτεροκλασάτο υπουργείο, στην καρέκλα του οποίου έφτανε όποιο στέλεχος περίσσευε. Ο υπουργός έφτανε χαρούμενος αντιμετωπίζοντας το Υπουργείο σαν ένα εύκολο και άνετο πόστο, όπου οι ιθύνοντες απολαμβάνουν πρώτες θέσεις στα θεάματα (αν πατάνε βεβαίως), εύκολα φλας, συγχρωτισμό με τους χαριτωμένους και ιδιόρρυθμους καλλιτέχνες και αμπελοφιλοσοφώντας για την σημασία του Ελληνικού Πολιτισμού και τις άυλες αξίες του.
Κάπως έτσι και χειρότερα, αντιμετωπίζεται ο πολύπαθος Πολιτισμός και σε πιο μικρό πλάνο. Εσχάτως ,διαβάζουμε, για τις «κόντρες» στο Δημαρχείο γύρω από τη καρέκλα του Πολιτισμού. Ένα πόστο, που θεωρείται εύκολο και αρκεί μόνον έκφραση δυσαρέσκειας και απειλή ανεξαρτητοποίησης, για να εγκατασταθεί κάποιος στην καρέκλα. Τόσο Απλά! Βέβαια ,εδώ που τα λέμε, δεν είναι και δύσκολο πράγμα να παρίστασαι και να φωτογραφίζεσαι στις γιορτές πατάτας, ψωμιού ή στα πανηγύρια…. Μόνο που -και λυπάμαι πολύ αν ακούγομαι απόλυτη- ο Πολιτισμός, σε έναν τόπο σταυροδρόμι πολιτισμών, χρειάζεται γνώση, ψυχραιμία, εμπειρία, νηφαλιότητα. Αισθητική. Αυτό που λείπει από τη ζωή μας Προσόντα τέτοια, που υπερβαίνουν τις αποθήκες ψήφων και τις απειλές, για να μπορέσει να «χτιστεί» κάτι που θα μπορεί να παραχθεί εντός των τειχών και θα καταναλωθεί πρώτα από τους ντόπιους πριν εξαχθεί στο εξωτερικό. Και μάλιστα, σε μια εποχή κρίσης και κατάπτωσης που όπως ιστορικά έχει αποδειχθεί σε παρόμοιες τέτοιες εποχές, ο Πολιτισμός ήταν εκείνος που κράτησε όρθιους τους ανθρώπους.
